Эта книга обязательна к прочтению каждым человеком нашего 21 века, людям спешки, тасков и кредит. Автор в определенный момент прекращает жить жить так как все и возвращается в хату деду и начинает ее чинить и параллельно слушает свой внутренний мир и все это описывает в facebook, далее подписчикам становится так интересно читать за всем, что происходит, что выходит книга, которая становится бестселлером современной литературы Беларуси! А белорусский язык просто безупречен! Перечитывал уже ни раз! Браво!!!
Вельмі хвайно напісано. Са мной робяць перасяленцы з Нароўлі – дык мова іх знаёма. А ў маёй роднай вёсцы пахожа гавораць. І таксама жыве адзін барадаты бабыль, які дзяржыць коз, казла, падобнана на архара, курэй сабаку і котку. Да яго вясковыя бабулі маліцца збіраліся раней, а зараз чамусьці не ходзяць. Вялікі дзякуй аўтару. Чакаю іншых твораў!
Очень хорошо, просто очень. Получил громадное удовольствие – ситуации узнаваемые, персонажи знакомые, атмосфера беларуской деревни передана очень здорово. Жду в магазине вторую книгу и покупаю без обсуждения.
Самая обаятельная книга на белорусском языке. Да, вам тоже захочется в деревню, полежать в сене и послушать, как трещат старые доски в доме. И да, вам наверняка станет тоскливо от этой мечты, потому что такая волшебная деревня бывает
только в голове у писателя Горвата.
Я даўно не чула сваёй роднай мовы, бо мая вёска Тульгавічы была выселены ў пачатку 90-х. Школу я скочыла ў 86-тым і паехала вучыцца ў Гродна. Там жыла ў абшчазі), час ад часу званіла дадому па тэлефоне, які вісеў на першым паверсе. Жанчына – вахцёрка заўсёды казала мне, што мова, на якой як размаўляю з маці, вельмі прыгожая. Але я тады не звяртала на гэта ўвагу. Помню, як, на пачатку, цяжка было мне вучыцца на расейскай мове. Крок за крокам ўсё больш і больш я вучылася карыстацца чужой, расійскай, мовай. Але, пакуль былі жывая нашы бацькі, мы ў сямі размаўлялі на роднай мове. Дзякуючы гэтаму, мая старэйшая дачка добра памятае яе. І вось, менавіта яна, і прынесла мне гэтую кнігу. Цяпер мы чытаем і перачытваем яе разам, адпраўляем адна адной розныя вытрымкі з тэксту – смяёмся, дзелімся з землякамі – успамінаем, ці падобна казалі ў нашай вёсцы. Кніга чытаецца легка і весела! Наогул, вельмі прыемна чытаць на роднай мове!)
Почувствовала себя как дома, в детстве. Услышала голоса моих бабушек и их цихайце. Очень тепло и близко, все родное и знакомое..
Нарэшце ў мяне дайшла чарга да беларускага топу 5-гадовай даўніны. Ужо пасля набыцця кнігі чуў шмат добрага ад розных знаёмых, таму чытаць гэтую кнігу пачаў з добрымі пачуццямі і чаканнямі. Усё, што напісана ў кнізе, было спачатку напісана на Фэйсбуку на старонцы аўтара. Потым нехта вырашыў, што з напісанага на ФБ можна зрабіць цікавую кнігу (дарэчы, часта такое здараецца, таму не лянуйцеся пісаць што-небудзь у сацсетках, можа і ў вас кніга раптам атрымаецца). Але каб нататкі выдалі ў кнізе, трэба ўсё ж такі мець талент. І ў Горвата ён ёсць. Горват апавядае пра цікавы перыяд свайго жыцця. Жыў чалавек сабе ў цэнтры Еўропы (то бок у Мінску), хадзіў у кавярні, купляў модны абутак, паліў крутыя цыгарэты... Жыў як нармальны чалавек. А потым вырашыў пайсці працаваць дворнікам у тэатр. Не п'яніца, не хворы на галаву. Проста захацелася. Але праз пару месяцаў ён наогул з'ехаў у вёску пад назвай , каб пачаць жыць па-новаму. Я б так не змог, канешне. Мабыць, што я не жыў больш за месяц у вёсцы (летам у бабулі, каб бацькі адпачылі). Я не ведаю, чым адрозніваецца дрэннае зелле ад морквы ці агуркоў, таму магу выпалоць усё. А вось Горват усё ж нарадзіўся ў вёсцы, а потым з'ехаў у горад. Але ж ці было яму лёгка? Напэўна не. І пра ўсе цяжкасці і радасці ён і апавядае ў кнізе. Як наладжваў кантакт з жыхарамі вёскі, як рамантаваў столь, як сеяў моркву і садзіў бульбу, як купляў казу, як вечарамі рабіў туалет, каб не хадзіць пад елкі ўвесь час. І кніга вельмі крутая атрымалася. У некаторых момантах я смяяўся ўголас (асабліва ў моманце, дзе дзеду кажуць, што ў Мінску модна хадзіць з адным наском), у некаторых хваляваўся. У аўтара ёсць вельмі важная рыса, што ён умее заўважаць цікавыя дробязі. Хто што сказаў, што падумаў. І ўсё гэта ён робіць з адмысловым гумарам, таму ўсё чытаецца лёгка і прыемна. Жыў ты ў вёсцы, не жыў - усё роўна цікава. Там іншыя людзі, якія жывуць у сваім сусвеце, дзе больш важна, ці пойдзе дождж, а не колькі там даляр каштуе і дзе будзе фінал Лігі Чэмпіёнаў. Я быццам разам з Горватам сядзеў у той вясковай хаце. Толькі ён працаваў, а я падгледжваў праз дзірачку. Напэўна, гэта будзе мая кніга года. Мне "Радзіва Прудок" вельмі спадабалася, буду раіць усім. Адно крыўдна, што аповед нічым не сканчваецца. Проста канец і ўсё. А мне ж цікава, што было далей. Што там з казой, што з бабкамі, што з даяркай, якой медаль далі... Ну як так, дзе працяг... На самым цікавым... Дарэчы, смешны нюанс - папарядняя прачытаная кніга была напісана робертам Говардам (што пра Конана пісаў), а тут Андрусь Горват. Цікавая гульня прозвішчаў.
Гэтую кнігу мне падарыў таемны Санта яшчэ на Новы год. І вось, збіраючыся, на сход на Байдарках у раён Палессе, амаль праз паўгода, я ўзяла яе з сабой у дарогу. І вось супадзенне! Аўтар пражывае на Пальсе, на радзіме свайго дзеда, пра гэта і піша. Ды і не толькі аб гэтым. Складана нават сказаць, пра што менавіта гэтая кніга. Аб усім і адначасова ні аб чым. Проста думкі, апавяданні, штодзённыя жыццёвыя сітуацыі. Па маіх адчуваннях такая вось беларуская літаратура - гэта як які вымірчы выгляд. Ужо амаль немагчыма сустрэць. Сумняваюся, што сучасная моладзь у большасці сваёй можа ацаніць і зразумець падобны твор і гэты незвычайны склад, уласцівы толькі беларусам. Тым, хто правёў жыццё ці лета ў вёсках. Меў зносіны з тым, ужо амаль зніклым пакаленнем. Хаця, магчыма, я памыляюся . Кніга з гумарам, з іроніяй і невялікі ноткай суму. У момант чытання я як быццам акунулася ў дзяцінства. ў часы дзяцінства, вярнулася на тую радзіму, якой больш не засталося.
Такая ўтульная кніга! Мая маці з Палесся і я так захацела ў нашу веску... Дзякуй вялікі! Мова вельмі зразумелая, і было цікава знайсці яшчэ нейкія новыя словы для сябе
Очень приятное, самобытное, ироничное чтиво! Столько любви и уважения к свои корням в записях автора. Читается легко, с постоянной улыбкой.
Отзывы на книгу «Радзіва «Прудок»», 12 отзывов