Читать книгу: «Alın yazısı», страница 2

Həsən girişdə dayanıb içəri göz gəzdirirdi. Burada nisbətən ağır xəstələr yatırdı.

– “Mehriban xanımı burada niyə yatırdırlar, görəsən. Burada sağlam insanı yatırsan, sabaha xəstə olar”, – deyə düşünən zaman gözü xəstəyə sataşdı. Ona təqribən 45-50 yaş vermək olardı. Baş örtüyünün kənarından ağarmağa başlayan saçları görünürdü. Səma onun əlindən tutmuş, nə isə pıçıldayırdı. Görünür, yuxu dərmanı hələ də öz təsirini itirməmişdi. Qız çarəsiz şəkildə oturmuş, anasının üzünə diqqətlə baxaraq boğazında düyünlənən kədəri udmağa çalışırdı. Bu zaman tibb bacısı Həsənə yaxınlaşıb:

“Lotfən, dige bəse. Fərda biyayin”⁹. – dedi.

Həsən təşəkkür edərək Səmaya doğru addımladı.

– Bağışlayın, təəssüf ki, çox qala bilmərik, getməliyik.

Səma ayağa qalxdı. Çaşqın nəzərlərlə gah yerə, gah da Həsənin üzünə baxaraq pıçıltı ilə: “Çox sağ olun”, – dedi.

Bu üç söz Səmanın qəlbindən qopub gələn razılığın tam ifadəsi idi. Səmanın üzündəki ifadə Həsəni kövrəltdi. Bu cizgi çarəsiz bir insanın yalvarışını əks etdirirdi.

− Təşəkkür ediləsi bir şey yoxdur. Narahat olmayın. Təəssüf ki, getməliyik. Hər şey yaxşıdır, yaxşı da olacaq. Sabah gəlib yenidən baş çəkərik.

− Bəlkə, həkimlə bir də danışaq?

− Bu heç nəyi dəyişməyəcək. Burda qaydalar ciddidir. Həm yuxu dərmanı veriblər. Sabaha qədər yatacaq. Onsuz da əlimizdən gözləməkdən başqa bir şey gəlmir.

Səma yanağından süzülən yaşı silib uşaq kimi hiçqırdı. Dodaqları titrəyirdi. Bir təhər Həsənin arxasınca otaqdan çıxdı.

− Sabah gəlib həkimi ilə danışarıq. Əgər hər şey qaydasında idisə, niyə elə oldu?

− Əslində, anam buna görə müalicə alır. Tez-tez tutmalar olur və təzyiq yüksəlir. Odur ki, bir çox həkim ürəyindən şübhələnirdi. Amma sinir sistemi imiş. Burda elə dedilər. Məncə də əsəbdir. Çünki anam atamdan sonra belə oldu.

Həsən onların ayrıldığını düşünüb susdu. Pilləkənləri enib xəstəxananın həyətinə çıxdılar. Səma dərindən nəfəs alıb özünü sakitləşdirməyə çalışırdı. Havada xoş, sərin meh var idi.

− Bilirəm, yeri deyil, amma bir şey yeməlisiz. Ac qalmaqla özünüz də xəstələnə bilərsiz. O isə güclü olmalı-sız, ən azından ananıza xatir. Otelin yaxınlığında restoran var, yaxşı yeməklər verirlər. Düzdür, bizim yeməklər qədər dadlı deyil, amma yaxşıdır. Yemək yeyər, oradan da otelinizə gedərsiz. Bir az yatıb dincəlməlisiz ki, sabah ananız sizi canlı görsün. Bu halda sizi görsə, çox məyus olacaq. Çünki ona görə burada və bu vəziyyətdəsiz.

Əslində, Həsən özü də yemək istəmirdi. Sadəcə qızı sakitləşdirmək üçün çalışırdı. Səma heç bir söz demədi. Bayaqdan bəri doğma bir insan kimi onun qayğısına qalan Həsənin yorğun üzünə nəzər saldı. Başını tərpədib razılıq verdi. Bəlkə, o da Həsən ac qalmasın, − deyə bu addımı atdı. Hər ikisi yolun kənarında dayanan sarı rəngli “Samand” markalı maşına tərəf addımlamağa başladılar.

* * *

Günəşin pəncərədən süzülərək otağı aydınladan parlaq şüası içərini isitməyə başlamışdı. Nuran yatağında çevrilib gözlərini açdı. Bazar günü idi. Hər gün tezdən oyanıb işə getdiyi üçün istirahət günlərində yata bilmir, bir iki saat yatağında sağa-sola çevrilir, bəzən uzun-uzun düşüncələrə dalır və bundan sonra yerindən qalxırdı.

Saata baxdı, artıq 10 idi. Pəncərəyə yaxınlaşanda gözlərini qıyıb sifətini turşutdu:

− “Bu gün də isti qoymaz nəfəs almağa”. − Qaş-qabaqlı halda otağından çıxıb Həsənin otağının qarşısında dayandı. Otaqda sakitlik idi. Qapını döydü. Cavabsız qaldığını görüncə içəriyə boylandı. Həsən yatağında deyildi. Çarpayısı da qaydasında idi. Zala daxil oldu.

− “Yəqin, gecəni burada keçirib. Bu insan özünə niyə bu qədər zülm edir axı?” − Nuran təəssüflə ah çəkib dostuna yaxınlaşdı, amma onu oyatmağa ürəyi gəlmədi. Geri döndükdə gözü masa üzərindəki kağız-qələmə sataşdı.

− Aaa!, məsləhətim işə yarıyıb, deyəsən. Şeir filan yazmağa başlayıb ki. Adətən, insanlar İrana “Məşhədi” olmaq üçün gedirlər, bizimki “Məcnun” olub qayıdıb. – Nuran gülümsəyərək kağızı götürdü:

Hələ də unuda bilmədin deyilmi? Səbəbini soruşdunmu tənha qaldığında özündən? Bir cavab, bir çarə tapa bildinmi heç? Çarəsizliyin nə demək olduğunu anladınmı? Ağlın acizliyini gördünmü? Heç bir şey mümkün olmadı deyilmi? Çünki sən…

İnkar etdin daima sevmədim, – deyə, amma dilin söyləyənləri qəlbin qəbul etmədi. Qəlbin hər zaman onu istədi. Bir az qorxu, bir az təlaş, bir az da sevinc hissi ilə yaşatdı daxilində.

Bəs gözlərin? Bacara bildinmi gözlərinlə sən? Hər zaman, hər yerdə onu axtarmadımı? Gördüyü insanları ona bənzədib qəlbini həyəcanlandırmadımı? Ya əllərin, əllərin ona toxunmaq arzusu ilə yanmadımı? Xəyalın, xəyalın hər an onu canlandırmadımı? Ruhun onun qəlbinə, onun cisminə həbs olmadımı? Qəbul edirsən deyilmi? Sən tam ona aidsən. Səni sən edən də odur.

Niyə qərarsızsan? Niyə bu dünyadan uzaqsan düşündünmü sən? Düşünə bilməzsən, çünki düşüncələrin də həbs olunmuşdur sevgində sənin…

Unutma!!!, Yox sandığın bir şeyi həyatında var edən həyatının sahibidir demək ki.

Nuran mətni oxuduqdan sonra diqqətlə Həsənə nəzər yetirdi. Sanki indi özünə gəldi. Həqiqətən də, son günlər Həsənin ziddinə işləyirdi. Həddən artıq zəifləmiş, üzü saralmış, gözlərinin altı kölgə salmışdı. Nuran sevgiyə inanmırdı. Daha doğrusu, indiki zamanda kiminsə həqiqi sevgi yaşayacağını təsəvvür edə bilmirdi. Həmişə qeyd edirdi ki, bu dövrdə hər şey həvəs, maraq və vərdişdən qaynaqlanır, insanlar etdiklərinin, eləcə də düşündüklərinin doğru zaman və məkanını təyin edə bilmirlər. Beləcə, zamansız və maraqdan qaynaqlanan hərəkət xoşagəlməz sonluqla nəticələnir. Həsən də onunla, qismən də olsa, razılaşırdı. Münasibətdə ağlın, qarşılıqlı anlayışın, hörmətin daha vacib olduğunu vurğulayır və deyirdi:

− “Sevgi də, ehtiras da bir hisdir. Sevgi donuna bürünən ehtiras isə daha təhlükəlidir. Heç bir halda kökündə ehtiras dayanan bir hissə sevgi adı vermək olmaz. Sevgi daimi, ehtiras isə keçici bir hisdir. Bu hisləri fərqləndirmək isə ağlın işidir. Ümumiyyətlə, bütün hislər yabanı formadadır. Onları ram edəcək qüvvə ağıldır. Sevgi də, ehtiras da ram edilməzsə, nəticəsi faciəli olar: ehtiras zalımlıqdan, sevgi isə məzlumluqdan məhv edər sahibini. Adətən, kamil olmayan sevgi də xəyallar qurmağa vadar edir. O xəyallar həyata keçmədikcə insanda məyusluq yaranar, şübhə yaranar. Şübhə yaranarsa, inam itər. İnam itən yerdə isə nə hörmət olar, nə də başqa bir şey. Odur ki, ailənin təməli ağıl və anlayış üzərində qurulmalıdır. Bir-birini anlayan insan arasında, təbii ki, sevgi də, hörmət də daimi olacaqdır”.

Düşüncələrinin və gördüklərinin qarşısıda çaşıb-qalan Nuran qərarsız idi. Daim fərqli fikirlər səsləndirən Həsənin birdən-birə belə bir “xəstəliyə” tutulması yarı ciddi görünürdü.

Həsən gözlərini açdı. Yorğun bir halda qalxıb divanda oturdu. Gözlərini ovaraq ətrafa nəzər saldı. Nuranı görüncə gülümsədi. Onun üzündə acı kədər hökm sürürdü. Gözləri qızarmış, bir qədər də şişkin görünürdü. Ayağa qalxıb ağır addımlarla otaqdan çıxdı. Bir azdan əlində dəsmal üz-əlini silə-silə otağa daxil oldu. Nuran hələ də onu izləyirdi.

− Bəlkə, danışasan?

− Nəyi?

− Gördüyün yuxunu.

− Yuxu görmədim ki.

− Həsən, nəyi nəzərdə tutduğumu yaxşı bilirsən. Bizim aramızda nə zamandan bəri məsafə yarandı? Məndən nəyi və niyə gizlədirsən? Danışmasan, sənə kömək edə bilmərəm ki. Özün də bu halda özünə kömək edə bilməzsən. De görüm, İranda nə baş verib?

− Nuran, sadəcə zaman lazımdı. Hər şey keçib gedəcək.

− Heç bir şey keçmir, səni narahat edən hər nədirsə, onun üzərinə getmədikcə bir yol tapmadıqca sən düzələn deyilsən. Səni tanıyıram axı. İnan ki, yaraşmır sənə. Bu yaşda, bu ağılda uşaq kimi hərəkət edirsən. Get sən də intihar et. İndi dəbdir axı bu. Hər kəs eşq dastanı yaratmaq istəyir. Elə bilirlər, ölümləri ilə insanları cəzalandıracaq, qisas alacaqlar. Halbuki acizlik və ağılsızlıqdan başqa bir şey deyil.

− Sən nə danışırsan? Söhbəti hara gətirib çıxardın? Mən sadəcə yaşadıqlarımın təsirindəyəm. Bəlkə də, vicdan əzabıdır, bəlkə, başqa şey. Bilirəm ki, zamanla keçəcək.

− Oldu, susuram. Heç nə soruşmuram, heç nə ilə də maraqlanmıram. Madam mənim sənin üçün edə biləcəyim bir iş yoxdur, o zaman öz işlərimlə məşğul olaram. Sən də otur, necə rahatdırsa, elə də et.

Həsən dostunun bu tərzdə otağı tərk etdiyini görüncə dözməyib dilləndi:

− Yaxşı, yaxşı. Gəl otur. Mən qərarımı vermişəm və uzatmaq istəmirəm. Səninlə də paylaşım. Gəl.

Nuran geri döndü və üz-üzə oturub: “Buyur. Paylaş qərarını, dinləyirəm”, – dedi.

* * *

Restoran o qədər də dəbdəbəli olmasa da, çox təmiz idi. Müştərilərə qarşı diqqət isə həddindən artıq yüksək səviyyədə idi. Bir qədər keçməmişdi ki, verilən sifarişlər masa üzərinə düzülməyə başladı. Qarşı masada bir ailə hansısa əlamətdar bir günü qeyd edirdi. Az sonra edilən təbriklərdən ad günü olduğu məlum oldu. Ailənin üzündəki təbəssüm insanın daxilindəki bütün iztirabı silib aparırdı. Sanki restoranın xaricində bir dünya, daxilində başqa bir dünya var idi; xaricdə kədər, daxildə isə sevinc. Bu xoş mənzərə Səmanın da qəmli çöhrəsini yumşalda bilmiş, üzündə xəfif təbəssüm canlandırmışdı.

− Qəribədir. −Səma gülümsəyərək dilləndi. −Mehriban bir ailə və sadə bir süfrə. Xoşbəxt olmaq bu qədər asandır, demək. Təəssüf ki, biz hər şeyi çətinləşdiririk. Qəlizləşən həyat da yavaş-yavaş adiləşir və bir də baxırsan, öz marağını itirib.

− Cahillik. – Həsən yeməyə ara verib Səmaya nəzər saldı. – Göz açandan kim necə yaşayırsa, biz də elə yaşamağı öyrənirik. Çərçivəli, qəlibləşmiş bir ömür sürmək sanki bir qanundur.

− Dəyişmək olmazmı?

− Gərək kar, kor və lal olasan: kimsəni görmə, kimsəni duyma və ən önəmlisi arzuların, hədəflərin barədə kimsəyə bir söz demə.

− Ona görə bu qədər qapalısız?

− Qətiyyən. − Həsən gülümsədi. − Acı bir etiraf edim. Mən də böyüdüyüm mühitin təsirindən tam çıxmamışam. Çox şeyi öz istədiyim kimi edirəm, amma bu heç də asanlıqla başa gəlmir. Axına qarşı çıxdıqca qorxu hissi yaranır. Ən kiçik uğursuzluqda belə ətrafın qınağı, sən haqsızsan, − deyə ittiham edilmək, əzilmək və. s Bütün bunlar insanı inkişafdan saxlayır. Odur ki, bu düşüncələrdən birdən-birə xilas olmaq olmur. Bildiyin və dərk etdiyin halda, yenə də müəyyən məqamlarda rahatlığı, yəni qəlib həyatı seçməli olursan. Bu tip yaşam bizə məlum olduğu üçün rahat görünür, əslində isə düşünən və yaradıcı insanlara əziyyətdən başqa bir şey deyil.

− Mən möcüzələrə inanıram və bilirəm ki, insan necə yaşamaq istədiyini xəyal edərsə, o şəkildə də yaşayacaq. Həyat insana ürəkdən arzuladığı hər şeyi verir. Doğrudur, qarşılığında nəyisə almasa, daha gözəl olardı, amma qazanmaq üçün itirmək şərtdir, məncə. Bunu qəbul etmək lazımdır. Necə ki, sal bir daş parçalana-parçalana gözəl sənəd əsərinə çevrilir. Biz, hətta yaşamaq, canımızı qorumaq üçün bəzən bədənimizdən bir hissəni qurban verməli, itirməli oluruq.

− Görünür, ədəbiyyatı sevirsiz. − Həsən maraqla Səmaya baxıb soruşdu. Onun fərqli düşüncə tərzi Həsəni heyran etmişdi.

− Əlbəttə. Uşaqlıqdan oxumaq ən sevimli peşəm olub. Təhsil ala bilməsəm də, özümü bu həzdən məhrum etmədim və axtardığım bütün sualların cavabını oxuduğum kitablarda tapdım.

− Maraqlıdır. İndi çox nadir halda kitab həvəskarlarına rast gəlmək olur. Mənim üçün çox xoş oldu. İnsanın düşüncə tərzi fərqli və geniş olduqda özü də, söhbəti də maraqlı olur.

− Təşəkkürlər. Düzü, mənə bu həvəs anamdan keçib. Həmişə oxuduğu kitablardan maraqlı parçalar danışar və həyatı bu şəkildə izah edərdi. Anam nağılları daha çox sevir. Sonsuz sevgi, xoşbəxt ailə, mehriban qohumlar, anlayışlı və vicdanlı cəmiyyət arzulayır anam. Hər nə qədər bunların sadəcə nağıllarda olduğunu bilsə də, ümidini üzmür, həmişə inanır və mənə də: “Heç vaxt ümidini itirmə. Ümidsiz yaşayan hər gün ölər”, – deyir. Bəlkə də, özü daxilində əzab çəkir, amma mənim üzün gülsün, − deyə belə edir.

Səma danışdıqca yanağından süzülən yaşı belə unutmuşdu. Gözləri bir nöqtəyə baxır, keçmişi göz önündə canlandıqca ağlayırdı.

− Ananız sizin kimi övlad yetişdirdiyi üçün çox xoşbəxtdir. − Həsən əmin bir halda dilə gəldi. −Siz ananızın arzularını həyata keçirib onu xoşbəxt edəcəksiz. Çünki çox güclü bir xanımsız: hər bir çətinliyin öhdəsindən gələcək qədər güclü.

Səma boğazında düyünlənən qəhəri udub: “Bacaracağam, hə?” – deyə sual etdi. Onun gözləri parlayırdı.

− Əlbəttə, bacaracaqsız. İndi bu barədə düşünməyin. Yeməyinizi bitirin. Gedib istirahət edin. Çox maraqlı həmsöhbətsiniz. Sabah ananızla bağlı xoş xəbər aldıqdan sonra, söhbətimizi müsbət notlarda davam edərik.

Səma tərəddüdlü halda gülümsədi. Yanaqlarında xəfif qızartı gözə dəyirdi.

− Onda, sabah görüşəcəyik yenə də?

− Təbii ki, siz nadir tapıntısız. Sizinlə hələ çoxlu-çoxlu maraqlı söhbətlərimiz olacaq. Sabah işdə olacağam. İşim bitən kimi, xəstəxanaya gələrəm.

Yeməkdən sonra Həsən Səmanı otelə yola salıb evinə döndü. Ömründə ilk dəfə idi ki, belə bir mənzərə ilə qarşılaşmışdı. Çox təsirlənmişdi. Hər şey sanki yuxu idi. Mətbəxə keçib özünə su süzdü. Bir-iki qurtum içib otağına qayıtdı. Üzüstə çarpayıya uzanıb baş verən qəribə hadisə haqqında düşünməyə başladı. Səmanın ailəsi haqda danışarkən kövrəlməsi onun diqqətindən yayınmamışdı:

− “Əgər anası atasından ayrılıbsa, bəs digər qohumları? Niyə anası məhz qızı ilə bura gəlib? Amma qəribə və maraqlı qızdır. Adı necə idi?” – Həsəni bir an içində gülmək tutdu. Bu qədər müddətdə qızın adını soruşmamışdı.

O gecə Səma da yata bilmədi. İçində qəribə hislər yaranmışdı. Anası xəstə olmasaydı, bəlkə də, həmişə nağıllarda oxuduğu qeyri-adi hadisələri həyatında yaşadığı üçün çox xoşbəxt olardı. Həsən nağıllardakı xilaskar kimi peyda olaraq onu qorumuş, dəstək olmuşdu. O qədər doğmalıq hiss etmişdi ki, sanki bu gün deyil, illər öncə başqa bir dünyada, başqa bir yerdə birgə yaşamışdılar. Hətta o qədər yaxınlıq hiss etmişdi ki, ismini belə soruşmağa ehtiyac qalmamışdı. Odur ki, özü də özünə təəccüb edirdi: “Bu necə haldır ki, haqqında düşündüyün insanın adını belə bilmirəm?”

* * *

Həsən İranda baş verənləri bitirdi və dedi: − Sabah da məzuniyyət götürəcəyəm. − Niyə? − Nuran təəcüblə dostuna baxdı.

− Kəndə gedəcəyəm.

− Hansı kəndə?

− Bəcrəvana − qızın yaşadığı kəndə.

− Bu qədər əminsən yəni?

− Əlbəttə.

Nuran hər iki əlini başının arxasına qoyub: “Dəhşətdir”, −dedi. Sən ağlını itirmisən, deyəsən. Heç özün öz qərarın barəsində düşünmüsən? Bilirsən, nə qədər gülməli görünür? Bir dəfə qarşılaşdığın qız üçün aylarla depressiya yaşa, sonra kəndlərinə get. Gedib nə edəcəksən? Elçilikmi? Ya da qapıdan içəri girib: “Salam, mən sizin qızınızı unuda bilmədim, arxasınca gəldim”, −deyəcəksən? Onlar da alqışlayacaq: “Gəl, biz də səni gözləyirdik”, − deyə sevinəcəklər? Həsən, özünə gəl. −Nuran danışdıqca əsəbləşir, bəzən əsəbindən qəhqəhə çəkib gülürdü.

− Nuran, Nuran. Sən mənim başıma bir iş gələr, − deyəmi qorxursan?

− Nə əlaqəsi?

− O zaman niyə əsəbləşirsən? Gəzməyə gedirəm. İstirahət edəcəyəm. Belə düşün.

− Bu sənin işindir. Təbii ki, qarışa bilmərəm. Amma belə bir xırda səbəbdən aylarla dərd-qəmə batıb sonra da bu addımı atmağın mənə gülməli gəlir. Sən neçə müddətdir, hər şeydən soyumusan, bütün günü fikirli, bütün günü yorğun-bitkin. Zamanla keçəcək dedin. Lakin daha da üzərinə-üzərinə gedirsən.

− Sən demirdin ki, arzularının arxasınca get?

− Deyirdim, yenə deyirəm. Amma bu sənin arzun deyil ki. Sadəcə beynində yaratdığın xoş bir səhnədir. Mən səni tanıdığım üçün bilirəm, sən sevgiyə inanan insan deyilsən. Sənin arzuların, istəklərin, hədəfin tam başqadır. Ümumiyyətlə, bizim hədəflərimiz tam başqadır və bir-birimizə bu haqda söz vermişik. Birimiz bu hədəfindən uzaqlaşsa, o birimiz ona mane olacaq. Biz sıradan insan deyilik. Sıradan biri kimi də yaşamayacağıq. İnsan kimi öz vəzifəmizi yerinə yetirəcək, yaradılış hədəfimizə doğru addımlayacağıq. − Nuranın yüksələn səsi otağın divarlarında cingildəyirdi.

− Nuran… Qışqırmaqla heç nə dəyişməyəcək. Haqlısan, amma hər birimizin həyatında şəxsi addımlar olacaq, istəsək də, istəməsək də olacaq. Mən sevgi arxasınca qaçmıram. Başa düş. Özümdən asılı deyil. Bəli, son vaxtlar özümdə deyiləm. Çünki bir qüvvə var: məni özünə doğru çəkən bir qüvvə. Və mən məni özünə çəkən hər nədirsə, onun sonuna çıxmaq istəyirəm. Əminəm ki, burada başqa nə isə var. Sirli, bağlı bir şey. Mən bunun sadəcə sevgi ilə bağlı olduğuna inanmıram. Odur ki, oraya getməliyəm. Bəlkə də, mənim yaradılış məqsədim budur.

− Nə? − Nuran Həsənin son cümləsini duyunca təəccüb və heyrətlə gülməyə başladı. − Sən düşünürsən ki, sənin yaradılış səbəbin oxuduğun və təsirinə düşdüyün hər hansısı bir nağılı həyata keçirməkdir? Səncə, buna dəyər? Bəs itirəcəyin zaman necə olacaq?

− Hazırda elə bir haldayam ki, heç bir şey düşünə bilmirəm, düşünmək də istəmirəm. Beynimi gəmirən fikirlər, gördüyüm yuxular, qarabasmalar, mən bunlardan yaxa qurtarıb normal həyatıma davam etmək istəyirəm. Odur ki, get-mə-li-yəm.

− Yaxşı, heç olmasa, zəng vur danış. Danışsan, rahatlaşarsan. Sonra da normal bir tərzdə görüşərsiz.

− Danışa bilmərəm

− Niyə?

− Telefon nömrəsi yoxudur.

− Nəə!. Necə yəni?

− Yoxdur da, Nuran, yoxdur. Vəziyyətin bu yerə gələcəyini düşünmədik. Unuda bilərik, – deyə o nömrəni vermək istəmədi, mən də üzərinə getmədim.

− Hmm. Həqiqətən, sevirsənsə, məsafələr qət etməlisən. MaşAllah, özünüz üçün hind filmləri kimi ssenari yazmısız ki. İndi də oynamağa başlayırsız. Daha niyə boş-boşuna danışıram ki mən. Siz hər şeyi düzüb qoşmusunuz. Sənə uğurlu oyun, xoşbəxt sonluq arzulayıram. − Nuran sözlərini bitirib otaqdan çıxdı.

− Hara gedirsən?

− Özümə dost axtarmağa. Madam səni itirdim…

− Hmm, sən belə tez üstümdən xətt çəkməzsən…

− Necə deyirlər? − “Qolun sınığı boyunundur”. Məcbur mən də sənə dözəcəyəm. Nə isə. Mən şəhərə çıxıram. Gedim, bəlkə, bir ağıllı tapdım, söhbət edim, fikrim dağılsın. − Nuran kinayəli sözlərini bitirib digər otağa keçdi. Az sonra telefon, ardından da Nuranın səsi eşidildi. Kim iləsə danışıb görüş üçün vaxt təyin edirdi.

* * *

Səma o gecəni, demək olar ki, yatmadı. Saat 7 olmadan yatağından qalxıb hazırlaşmış, divanda oturaraq gözlərini qarşı divardakı saata zilləmişdi. Gah anasının, gah da həyatına gələn yeni qonağın düşüncələri beynində cövlan edirdi. Təqribən bir saata yaxın idi ki, bu vəziyyətdə oturub xəyallara dalmışdı. Həmişə tək qalmaqdan qorxardı. Hətta tanımadığı bir yerdə, tanımadığı insanlar arasında tək yaşadığını düşünməkdən belə qaçardı. Amma indi… İstəmədiyi bir vəziyyəti yaşamaq məcburiyyətində idi. Lakin bir az rahatlıq vardı içində. Bəlkə, qorxduğu səhnəni yaşadığına görə o qədər də qorxulu olmadığını dərk edirdi. Nə də olsa, insan hər bir şeyə öyrənən varlıqdır. Bəlkə də, bu rahatlıq dünənki səhnədən sonra yaranmışdı. Nə də olsa, inandığı bir insan var idi yanında.

Saat 8 də çalınan qapı zəngi onu düşüncələrdən uzaq saldı, qəlbində həyəcan yaratdı. Yavaş-yavaş qapıya yaxınlaşdı. Səhər yeməyini gətirmişdilər. Ehtiyat və tərəddüdlə qapını açdı. Bu oteldə təkcə səhər yeməyi verilirdi. Ümumi bir yemək zalı olmadığından yeməklər otaqlara göndərilir, adətən də, qaymaq, yağ, bal və lavaşdan ibarət olurdu. Səma yeməkləri qəbul edib otağına qayıtdı. Masanın üzərinə qoyduqdan sonra elektrik çaydanı işə saldı. Anasının xəstəxanada ac olduğunu düşündüyündə boğazından heç nə keçmədi. Çay hazır olduqdan sonra bir stəkan çay içib otağını tərk etdi.