Բանաստեղծություններ

ԱՐՄԱՏՆԵՐՆ ՈԻ ՏԵՐԵՎՆԵՐԸ

 
Տերևները ծառի ծերին
Ասում էին զեփյուռներին.
– Բա էս հովտի արդն ու զարդը
Մենք չե՞նք ու մեր խիտ սաղարթը,
Ի՞նչ կլիներ ծառի հալը,
Թե չլիներ մեր հով տալը:
Ամռան շոգին,
Ամռան տաքին
Էս ծառի մոտ ո՞վ կգա, ո՞վ,
Թե որ չտանք մենք հով ու զով:
Արշալույսին,
Վերջալույսին
Մեր մեջ սոխակն երգ չէր ասի,
Դուք, զեփյուռնե՜ր,
Համասփյուռնե՜ր,
Մեզ հետ անուշ չէիք խոսի:
– Բաժին չունե՞նք այդ պարծանքից, —
Ձայներ եկան ծառի տակից:
– Ո՞վ է, – ասին տերևները:
– Այդպես բազմած վերևները,
Բա դուք իսկի չե՞ք ամաչում,
Որ մեզ երբեք չեք ճանաչում:
Ձեր ծնունդը՝
Ձեր սնունդը՝
Գարուն գալիս
Ո՞վ է տալիս:
Մենք այս ծառի արմատներն ենք,
Ձեր ու ծառի գլխի տերն ենք:
Ինչ եք, ինչ չեք,
Կանչեցեք,
Բայց այս բանը լավ իմացեք.
Տերևներն են գնացական,
Արմատները մնացական,
Արմատները որ չորանան,
Ծառ ու տերև ո՞ւր կմնան:
 

ԳՅՈԻՂԱՑԻՆ ՈԻ ԾԱՌԸ

 
Փայտահատ Մոսին
Կացինը ուսին
Մտավ անտառ:
 
 
– Հո՜գիս, – ասավ նրան մի ծառ, —
Դալար մնան քո կոները,
Կացինըդ ա՜ռ, էս ծառերը
Իմ բոլորից ջարդի՜ր զատ-զատ,
Ինձ չեն թողնում բուսնեմ ազատ,
Տես՝ կապել են գլխիս կամար,
Արև չկա խեղճիս համար,
Էս մթան մեջ խոնավ, նեխված,
Արմատներիս տեղը նեղված,
Ինչպես կարող եմ զորանալ,
Շրջակայքի զարդը դառնալ:
 
 
Կացինն առավ փայտահատ Մոսին,
Հա՜ էս ծառին, հա՜ էն մյուսին,
 
 
Ծառի շուրջը լայն ու արձակ
Մի տեղ բացեց, շատ ընդարձակ:
Բայց խնդումը շատ չտևեց,
Էն լավ օրին վատն հետևեց.
Հա՜ արևը ծառը մրկեց.
Հա՜ կարկուտը ճյուղքին զարկեց,
Ու մի օր էլ քամին սաստիկ
Կոտրեց ծառը չարաբաստիկ: