In de gaten

Hij zweeg even en zei toen: ‘Denk er maar over na, Riley. Slaap er maar een nachtje over.’

Toen ging hij naar beneden en liet Riley alleen.

Riley kon nauwelijks geloven wat er net was gebeurd.

‘Slaap er maar een nachtje over,’ zegt hij tegen me.

Hij heeft echt wel lef.

Ze zakte neer op het matras, met pijn en uitgeput en vroeg zich af wat ze nu moest doen.

Ze moest eigenlijk naar beneden gaan om daar dingen te controleren. De feestgasten zouden inmiddels wel verdwenen zijn, maar ze moest weten hoe het met haar huisgenoten ging. Daarna had ze een douche en een goede nachtrust nodig.

Als dat zelfs maar mogelijk is, dacht ze.

Ze had nu het gevoel dat niets in haar leven goed was.

Er was maar één ding dat de dingen kon rechtzetten.

Ik moet bewijzen dat ik gelijk heb, dacht ze.

Ik moet bewijzen dat Leon de moordenaar is.

HOOFDSTUK DRIEËNDERTIG

Riley herkende het vertrouwde geluid van Bricks en Crystal die hun grunge-weergave van “Ring of Fire” speelden.

Het was nacht. De lucht stonk naar de geur van bier en sigarettenrook.

Het duurde even voordat ze zich realiseerde dat ze alleen aan een tafel op het terras in de Centaur’s Den zat. Ze keek naar een menigte jonge mensen die op de muziek in de dansruimte dansten.

Maar de dansers glimlachten niet en waren niet blij.

Ze zagen er allemaal bang uit.

Hun bewegingen leken krampachtig en onvrijwillig, alsof ze niet wilden dansen.

Ze vroeg zich af welke vreselijke innerlijke kracht hen dreef.

Toen begon de muziek onder haar eigen huid te komen. Ze voelde de aantrekkingskracht van het dansen, een krachtige drang om zich bij de anderen aan te sluiten.

Niet doen, zei ze tegen zichzelf. Het is gevaarlijk. Ga daar niet heen.

Ze ademde langzaam, diep, in een poging die vreselijke drang weg te duwen...

Maak contact met die Chi energie, zei ze tegen zichzelf.

Ze wist dat ze het misschien snel nodig zou hebben.

Terwijl ze toekeek, zag ze iets duisters zich over de vloer verspreiden, onder de voeten van de steeds wanhopiger wordende dansers.

Het was bloed!

Plassen met bloed verspreidden zich en werden breder op de vloer waar de mensen dansten.

Ze wist dat ze daar nu heen zou moeten gaan. Ze moest uitzoeken waar het bloed vandaan kwam.

Riley stond beverig op en liep naar de dansers. Ze voelde haar eigen schoenen aan het bloed plakken. Ze bleef langzaam ademen en verzette zich tegen de drang om te gaan dansen.

Ze liep nu tussen de dansers en bekeek hun gezichten aandachtig.

Ze besefte dat ze ze hier allemaal eerder had gezien. Ze kende hun namen niet, maar hun gezichten waren in haar hersenen geprent.

Toen kwam ze een figuur tegen die op de vloer lag.

Het was een meisje. Donker, glinsterend bloed stroomde uit een grote wond in haar keel.

Riley snakte naar adem.

Toen zag ze een van de dansende meisjes haar keel vastgrijpen, terwijl het bloed uit haar keel spoot en ze kronkelend op de grond viel.

Hetzelfde gebeurde met een ander meisje... toen bij nog een... en bij nog een...

Terwijl de rest van de dansers op de muziek bleef dansen, raakte de vloer bezaaid met meer meisjes met hun opengesneden keel en werd de plas bloed dieper.

Iemand vermoordde hen.

Waar was hij?

Hoe kon ze hem stoppen?

Haar ogen schoten van het ene mannelijke gezicht naar het andere. Als ze hem kon zien, dan zou ze hem herkennen...

Riley’s ogen vlogen open. Daglicht scheen door haar zolderraam.

Het was ochtend en ze had op haar open matras geslapen.

Ze ging langzaam rechtop zitten, ze schrok van de pijn die ze voelde. Ze keek om zich heen en zag dat de kamer een puinhoop was. Stukken van de kapotte lamp lagen nog steeds op de vloer.

Herinneringen aan haar wanhopige strijd tegen haar grotere mannelijke aanvaller stroomden bij haar terug.

Ze glimlachte een beetje toen ze zich herinnerde...

Ik heb hem verrot geslagen. Ik heb hem overmeesterd.

Maar veel van de rest van wat er gisteravond was gebeurd, was mistig en vaag.

Haar hoofd en maag deden pijn en niet alleen van het gevecht. Ze herinnerde zich dat ze gisteravond meer dan een paar biertjes had gedronken. Ze had misschien een klein beetje een kater.

Ik moet opstaan, dacht ze. Ik heb koffie nodig.

Ze trok wat kleren aan, fatsoeneerde zich een beetje in de badkamer op de tweede verdieping en liep toen door naar de keuken beneden.

Daar was Gina druk aan het fornuis aan het koken.

Toen Gina Riley zag, rende ze naar haar toe en gaf haar een dikke knuffel. Riley kreunde en kromp ineen.

‘Oh, het spijt me,’ zei Gina, terwijl ze Riley losliet. ‘Je moet overal pijn hebben. Ik ben wat roerei aan het maken. Wil je ook?’

‘Ja graag,’ zei Riley.

Riley liep door de keuken, pakte wat jus d’orange uit de koelkast en een kopje vers gezette koffie. Toen ging ze aan de keukentafel zitten.

‘Hoe heb je geslapen?’ vroeg Gina terwijl ze roerei en geroosterd brood op een paar borden legde.

‘Als een blok,’ zei Riley.

‘Ik ben blij voor je,’ zei Gina. ‘Ik had zelf veel nachtmerries.’

Riley huiverde toen ze zich haar droom herinnerde, maar ze besloot het niet te vermelden.

Gina zette de borden op tafel en ging bij Riley zitten. Riley besefte dat ze de andere drie huisgenoten nog niet had gezien.

‘Waar is iedereen?’ vroeg Riley, die begon te eten.

‘Je hebt ze gemist, ze zijn een tijdje geleden vertrokken om ergens anders te ontbijten. Ze waren behoorlijk van slag, ze wilden het huis uit. ‘

Riley at even in stilte. Ze vroeg zich af of de anderen het hadden willen vermijden om haar te zien. Misschien waren ze niet zo blij dat ze een moordenaar voor hun feest had uitgenodigd en de politie hun huis binnen had laten vallen.

‘Weet je zeker dat je in orde bent?’ vroeg Gina. Toen voegde ze er met een nerveuze giechel aan toe: ‘Ik bedoel, het is oké als je níét oké bent. Volkomen begrijpelijk. Misschien moet ik gewoon mijn mond houden. ‘

Riley schudde haar hoofd en zei: ‘Ik probeer het nog steeds te ontrafelen, alles wat er gisteravond is gebeurd, bedoel ik.’

Gina leunde naar voren en raakte Riley’s schouder aan.

‘Wat er is gebeurd, was... je bent een soort held, Riley! Je hebt die vent helemaal zelf uitgeschakeld! Het was geweldig. Hoe heb je het gedaan?’

Riley haalde haar schouders op. Op dit moment leek het een goede vraag...

Hoe heb ik het gedaan?

Gina vervolgde: ‘Hoe dan ook, je hebt iets heel, heel goed gedaan. De politie heeft die vent nu. Hij zal nooit meer iemand vermoorden.’

Riley voelde een schok toen ze zich herinnerde wat agent Crivaro had gezegd...

‘Hij was het niet. Die jongen heeft in zijn leven nog nooit iemand vermoord.’

Ze herinnerde zich hoe boos zijn woorden haar hadden gemaakt. En nu begon ze zich weer boos te voelen.

Crivaro moest het gewoon fout hebben. Hoe kon Leon níét de moordenaar zijn?

Hij had zelfs een mes! dacht Riley.

De plaatselijke politie had net zo zeker van zijn schuld geleken als zij. Het baarde haar veel zorgen dat Crivaro er niet hetzelfde over dacht. Wat als hij de lokale politie ervan zou overtuigen dat Leon toch niet de moordenaar was?

Wat als ze hem gewoon laten gaan?

Op de een of andere manier voelde ze zich verantwoordelijk om dat te voorkomen.

Riley bleef eten en lette niet echt op Gina’s voortdurende gebabbel. Toen ze klaar was, bedankte ze Gina voor het ontbijt en verliet het huis.

Maar vroeg ze zich af, waar wilde ze heen en wat wilde ze doen?

Het enige dat ze zeker wist, was dat ze iets onafgemaakt had gelaten, iets waar ze voor moest zorgen.

Als Leon echt de moordenaar was en Riley was ervan overtuigd dat hij het was, dan was het aan haar om het voor eens en voor altijd te bewijzen. Als ze dat niet deed, dan zouden er zeker andere mensen sterven.

Maar ze had helemaal geen idee hoe ze het moest aanpakken.

Riley wandelde een tijdje doelloos door de met bomen omringde straten nabij de campus. Ze schrok toen ze zich realiseerde dat haar doelloze stappen haar net voorbij de Centaur’s Den hadden gebracht. Ze stopte en keek rond, niet zeker of ze hier expres of per ongeluk terecht was gekomen.

Ze was verrast om de voordeur wijd open te zien staan. Ze was ervan overtuigd dat de Centaur’s Den op zondag niet zo vroeg open ging.

Maar die open deur leek haar naar binnen uit te nodigen.

Ze huiverde. Dit was waar de droom van gisteravond plaats had gevonden. Wilde ze daar vandaag echt naar binnen?

Zonder haar eigen vraag te beantwoorden, ging Riley naar de open deur en gluurde naar binnen.

Een man in overall dweilde de vloer. Ze vermoedde dat hij de deur open had laten staan om de plek te luchten terwijl hij schoonmaakte.

Ze voelde een vreemde tinteling van nieuwsgierigheid. Ze stapte naar binnen en riep de schoonmaker...

‘Pardon, meneer...’

De man keek op van zijn dweilen.

Riley dacht snel na en probeerde te beslissen wat ze moest zeggen.

‘Eh, ik denk dat ik hier gisteravond een sieraad kwijt ben geraakt. Mag ik even binnenkomen en een kijkje nemen?’

‘Wat voor soort sieraad?’ vroeg de man.

‘Een mooie oorbel. Mijn tante heeft het aan me gegeven. Het zou vreselijk zijn als ik het kwijt zou zijn.’

De man schudde zijn hoofd.

Hij zei: ‘Ik ben hier aan het opruimen en ben nog niet zoiets tegengekomen.’

Riley probeerde meer indringend te klinken en zei: ‘Het is echt klein, u hebt het misschien gemist. Ik heb het misschien op het terras laten vallen. Het is misschien in een van de potplanten gevallen. Laat me alstublieft even kijken.’

De man haalde zijn schouders op.

‘Ga je gang, ga maar kijken,’ zei hij, zijn dweilen hervattend.

Riley bedankte hem en liep via de bar naar het terras. Toen ze bij de dansvloer kwam, stond ze daar en vroeg ze zich af...

Wat probeer ik te doen?

Waar ben ik naar op zoek?

Toen besefte ze, ze moest opnieuw creëren wat Trudy die vreselijke nacht was overkomen.

Ze herinnerde zich dat ze hier met Trudy was aangekomen, en later haar gevoel van alarm toen ze Trudy niet tussen de dansers had gezien, gevolgd door haar oplopende paniek toen ze zich een weg langs de bar had gebaand totdat ze haar eindelijk in het zithoekje met Harry Rampling had gevonden.

Ze herinnerde zich ook wat Harry had gezegd over wat er daarna was gebeurd. Hoe hij met Trudy mee terug naar het studentenhuis was gelopen totdat hij door een paar vrienden werd afgeleid, en Trudy toen weg was.

Hij had natuurlijk de waarheid verteld. Maar nu vroeg Riley zich af...

Was Leon die avond ook hier?

Had hij Trudy in de gaten gehouden, haar achtervolgd, gewacht op een kans om haar alleen te pakken te krijgen?

De nachtmerrie die ze vanmorgen had gehad, begon bij haar terug te komen. In die droom had ze de gezichten van de dansers duidelijk kunnen visualiseren.

Zou ze dat nu ook kunnen doen?

Ze stond midden op het terras, sloot haar ogen en dacht terug aan dat angstaanjagende moment waarop ze had gemerkt dat Trudy weg was. Riley was tussen de dansers doorgelopen om haar te zoeken.

Ze schrok ervan hoe levendig het tafereel bij haar terugkwam. Net als in haar droom, kon ze duidelijk gezichten zien; de gezichten van degenen die die nacht op de dansvloer waren geweest.

Maar alles ging te snel.

Ze vertraagde haar indrukken, probeerde zich te herinneren, probeerde de individuele gezichten opnieuw te zien, een voor een tot...

Nee, besefte ze. Hij was hier niet aan het dansen.

Maar aan de rand van haar mentale visie trok iets aan een tafel in de buurt haar aandacht.

In gedachten draaide ze zich om. Daar zat Leon met een meisje te kletsen.

Riley deed haar ogen open en ze zag de tafel, nu leeg in het zonlicht.

Was dat echt? vroeg ze zich af.

Of stelde ze zich gewoon voor dat ze Leon daar had gezien?

Ze sloot haar ogen weer. En daar was hij, zijn aandacht was volledig op de aantrekkelijke jonge vrouw gericht die tegenover hem aan tafel zat.

Nu wist Riley het zeker. Ze had echt een glimp van Leon opgevangen tijdens die panische momenten toen ze Trudy aan het zoeken was.

Maar nu wist Riley, Leon had Trudy helemaal niet gestalkt.

Hij was zich niet eens van haar bewust geweest. Zijn hele aandacht was gericht op het meisje met wie hij had gezeten.

Riley huiverde diep toen ze zich weer herinnerde wat agent Crivaro had gezegd...

‘Die jongen heeft in zijn leven nog nooit iemand vermoord.’

En nu wist Riley...

Crivaro had gelijk en ik had het mis.

Ik had hem moeten geloven.

Plots draaide haar hoofd en ze voelde zich vreselijk duizelig en misselijk.

Zonder na te denken, snelde ze naar het toilet, ging naar binnen en sloot de deur achter zich.

Toen gaf ze heftig over in het toilet.

Wat is er met me aan de hand? vroeg ze zich af.

Wat gebeurd er?

HOOFDSTUK VIERENDERTIG

Toen het braken stopte, leunde Riley naar adem snakkend boven de wc-pot.

Wat is er met me aan de hand? vroeg ze zich opnieuw af. Ze was zelden ziek. Waarom gebeurde dit nu?

Natuurlijk had ze net een vreselijke schok gehad, toen ze zich realiseerde hoe fout ze het met Leon had gehad.

Ze werd door een knagende ontmoediging getroffen dat de moorden verre van opgelost waren en bijna overweldigd door afgrijzen door het besef dat de moordenaar nog steeds vrij rond liep.

En, herinnerde ze zichzelf, er was ook nog het feit dat ze nog steeds een beetje een kater had...

Haar gedachten werden onderbroken door het geluid van kloppen op de deur van het toilet.

Ze hoorde de stem van de schoonmaker...

‘Hé, mevrouw... gaat het goed?’

Riley zuchtte en hoestte.

‘Het gaat prima,’ zei ze met een raspende stem.

Ze liep naar de wasbak, spoelde haar gezicht af en probeerde zich een beetje te fatsoeneren. Toen ging ze het toilet uit, waar de schoonmaker nog steeds met zijn mond open stond.

‘Heb je gevonden wat je zocht?’ vroeg de man.

‘Nee, maar bedankt dat je me hebt laten kijken,’ zei Riley.

Zonder nog iets te zeggen haastte ze zich langs hem heen en liep naar buiten. Terwijl ze over straat liep, werd haar maag wat rustiger, maar haar hersenen waren nog steeds aan het bijkomen.

Ik had het mis, zei ze weer tegen zichzelf.

De moordenaar is nog steeds vrij.

En de politie wist dat niet. Maar agent Crivaro wist het en zij nu ook. Riley voelde zich wanhopig om iets te doen om haar fout te herstellen en om het nu meteen te doen.

Maar wat kon ze doen? Hoe kon ze iets ontdekken dat de FBI-agent nog niet wist?

Haar geest voelde leeg, met geen enkel idee over de moordenaar. Ze moest weer nadenken, nieuwe inzichten zoeken, helemaal opnieuw beginnen.

Ze liep sneller toen het tot haar doordrong, waar ze naar de inzichten kon zoeken die ze nodig had. Met een gevoel van een nieuw doel ging ze naar de bibliotheek van de campus, die net voor de dag was geopend. Eenmaal binnen ging ze meteen naar de lange tafel vol met bibliotheekcatalogus computers. Terwijl ze ging zitten en begon te zoeken, hoorde ze een stem vanaf de andere kant van de tafel fluisteren...

‘Riley Paige!’

Ze keek op en zag professor Hayman, die om zijn eigen terminal heen naar haar gluurde.

Hij glimlachte naar haar en fluisterde: ‘Goed om je op deze mooie zondagochtend te zien studeren!’

Maar zijn opgewekte uitdrukking maakte plaats voor bezorgdheid.

‘Riley, gaat alles goed met je? Wat is er gebeurd?’

Even vroeg Riley zich af wat hij in vredesnaam bedoelde.

Maar toen herinnerde ze zich de blauwe plekken die nog steeds op haar gezicht zaten.

Riley glimlachte zwakjes naar hem en zei: ‘Het gaat goed, professor Hayman.’

Toen liet ze haar hoofd zakken om zich op haar eigen computerscherm te concentreren.

Hoe graag ze haar professor psychologie ook mocht, ze wilde nu niet met hem of met iemand anders praten.

Ze typte een zoekopdracht voor het boek dat ze wilde hebben en was opgelucht dat het niet was uitgeleend.

Toen stond ze op en ging naar boven naar de locatie van het schap en haalde het boek, Donkere geesten: De moordlustige persoonlijkheid onthuld, door Dr. Dexter Zimmerman, naar beneden. Al door de pagina’s bladerend ging ze naar de dichtstbijzijnde studeertafel en ging zitten.

Natuurlijk had ze voordat ze het exemplaar van professor Hayman had teruggegeven het boek al vaak gelezen en herlezen. Maar ze had het zo rijk aan ideeën en inzichten gevonden, dat ze elke keer dat ze het opende, nieuwe onthullingen in de pagina’s leek te vinden.

En dat was wat ze nu nodig had...

Een nieuwe openbaring over de geest van een moordenaar.

Ze merkte dat ze naar het laatste hoofdstuk van het boek bladerde, waar Dr. Zimmerman zijn ontdekkingen had samengevat en verdere gedachten had verstrekt. Een bepaalde paragraaf trok al snel haar aandacht...

In dit boek heb ik de moordlustige persoonlijkheid tot op zekere hoogte onderzocht. Helaas zijn er veel aspecten van seriemoord die nog niet onderzocht zijn, waaronder enkele die niet direct met de geest van de crimineel te maken hebben. Wat voor soort mentaal trauma ervaart een gemeenschap wanneer het door seriemoorden wordt geteisterd? Geneest een getroffen groep, groot of klein, snel, langzaam of helemaal niet van zijn collectieve psychische wonden?

Riley ging bijna verder naar een andere pagina, omdat ze dacht dat deze passage niets met haar huidige dilemma te maken had. Maar ze werd door een griezelig onderbuikgevoel gegrepen dat ze had gevonden wat ze zocht.

Ze bleef lezen...

Het is een kwestie die ik zelf wil bestuderen. En toch moet ik bekennen dat ik op dit moment niet weet hoe ik dat aan moet pakken. Alleen al de ethische problemen zijn voldoende om de academische geest te verbazen. Hoe transformeer je een bepaalde gemeenschap, een buurt, een kleine stad of zelfs een universiteitscampus, in een laboratoriumomgeving voor een dergelijk onderzoek? Je kunt niet zomaar even een seriemoordenaar onder een groep mensen loslaten om erachter te komen hoe die groep zal reageren. En toch moet er een manier zijn om deze belangrijke vraag te onderzoeken...

Zimmerman ging vervolgens verder met het stellen van andere vragen die volgens hem meer onderzoek verdienden. Maar Riley negeerde ze en las dezelfde passage meerdere keren. Er bouwde zich een knagende afschuw in haar op toen ze op het punt stond om het ondenkbare te denken.

Nee, zei ze tegen zichzelf en probeerde dergelijke gedachten uit haar hoofd te houden.

Ik moet me vergissen.

Dat is onmogelijk.

Maar nu merkte ze dat ze zich herinnerde hoe ze zich tegenover Dr. Zimmerman had gevoeld voordat ze hem had leren kennen, hoe onaangenaam gevoelig en knuffelig ze hem had gevonden, zo geobsedeerd door knuffels en goede gevoelens.

Ze was na hun eerste gesprek van gedachten veranderd. Ze was hem gaan waarderen, respecteren en bewonderen. Hij leek haar zelfs te begrijpen en te waarderen op manieren die niemand anders dan Agent Crivaro had gedaan.

Bovenal was Riley hem gaan vertrouwen.

Ze had het gevoel dat ze met hem overal over kon praten.

Hoeveel andere studenten voelden hetzelfde?

Hoeveel studenten, zelfs studentes voelen zich misschien helemaal niet gealarmeerd als ze deze vriendelijke, verfomfaaide, glimlachende heer ‘s nachts toevallig op de paden van de campus tegenkomen?

Als ze hem maar een klein beetje kenden, zouden ze dan niet blij zijn om een interessant gesprek met deze zeer interessante man aan te gaan?

Zouden ze hem misschien in hun kamer kunnen uitnodigen om gewoon met hem te blijven praten?

Hoe zouden ze tenslotte gevaar kunnen vermoeden?

Riley huiverde diep toen ze een zin opnieuw las...

Hoe transformeer je een bepaalde gemeenschap, een buurt, een kleine stad of zelfs een universiteitscampus, in een laboratoriumomgeving voor een dergelijk onderzoek?

Riley schudde haar hoofd en probeerde het idee te verdrijven.

Nee, dacht ze. Het is gewoon te gek.

Níémand zou toch ziek genoeg kunnen zijn om mensen te vermoorden omwille van een academische studie, al helemaal niet een vriendelijke, gevoelige man zoals Dr. Zimmerman.

En toch…

Zag ze het hier niet in zijn boek, in zwart en wit gedrukt staan?

Was het mogelijk dat hij Lanton University in zijn perfecte laboratorium had veranderd?

Riley beefde nu helemaal. Zelfs de ruime bibliotheek leek plotseling krap en claustrofobisch en tegelijkertijd eenzaam.

Ik moet met iemand praten, dacht ze. Iemand die me kan vertellen dat ik het mis heb.

Ik moet me vergissen.

Maar met wie zou ze misschien over zo’n waanzinnig verwrongen idee kunnen praten?

Toen bedacht ze dat professor Hayman soms zondagse kantooruren hield. Ze had het nummer van zijn kantoor ergens in haar tas. Ze liep meteen naar de telefooncel van de bibliotheek en voerde dat nummer in.

Ze was opgelucht dat professor Hayman antwoordde in plaats van zijn antwoordapparaat.

Toen ze hem vertelde wie het was, zei hij: ‘Hé, Riley, ik ben verrast om vandaag van je te horen. Wat kan ik voor je doen?’

Riley slikte.

Kon ze hier echt via de telefoon over praten?

Ze stamelde: ‘Professor Hayman, als... als u op uw kantoor bent, dan zou ik...?’

De stem van professor Hayman klonk nu bezorgd.

‘Langskomen om te praten? Tuurlijk. Waar ben je nu?’

‘De bibliotheek.’

‘Kom dan maar.’

Terwijl ze de telefoon ophing, besefte Riley dat ze zich helemaal niet opgelucht voelde dat ze iemand had om over haar vreselijke voorgevoel te praten.

Wat zou Hayman van haar denken, dat ze deze mogelijkheid zelfs maar voor zou stellen?

Riley bracht het boek van Dr. Zimmerman naar de receptie en nam het mee. Ze verliet de bibliotheek en liep naar het psychologiegebouw. Voordat ze haar bestemming bereikte, was ze verrast dat professor Hayman haar tegemoet kwam lopen.

‘Riley, je klonk van streek,’ zei hij terwijl ze elkaar naderden. Hij bekeek haar nog iets beter en voegde eraan toe: ‘Wat is er aan de hand? Wat is er met je gebeurd? Ben je aangevallen?’

Riley besefte plotseling hoe vreselijk ze eruit moest zien. Afgezien van haar blauwe plekken, was ze er zeker van dat ze van shock nu spierwit was.

Ze probeerde het uit te leggen terwijl ze samen liepen...

‘Een jongen heeft gisteravond op een feestje geprobeerd me te bespringen. Hij probeerde me eigenlijk te verkrachten. Maak je geen zorgen, ik heb hem van me af gevochten.’

Ze lachte nerveus en voegde eraan toe: ‘Geloof me, hij ziet er veel slechter uit dan ik nu. De politie is gekomen en hebben hem meegenomen.’

Hayman zei: ‘Denkt de politie... Ik bedoel...’

Riley begreep wat hij wilde vragen.

Ze antwoordde voorzichtig: ‘De politie weet vrijwel zeker dat hij de man is die die meisjes heeft vermoord.’

Hayman slaakte een hoorbare zucht van opluchting.

‘Dan is het voorbij, godzijdank. Hij zal nooit meer iemand vermoorden. En jij hebt hem uitgeschakeld! Realiseer je je hoe geweldig dat is, Riley? Je bent een held!’

Riley voelde bij die woorden een steek van emotie...

‘Een held.’

Dat had Gina vanmorgen gezegd.

Ze was toen niet ontevreden om het te horen.

Maar nu voelde ze zich geen held.

In feite voelde ze zich allesbehalve een held.

Alleen al door dat woord voelde ze zich schuldig en fout.

Ik heb het fout gehad, zo fout, over alles.

Tot haar eigen verbazing voelde ze tranen over haar wangen druppelen. Een snik drong zich een weg uit haar keel.

Hayman zei: ‘Riley, je huilt.’

Riley knikte en er kwamen nog meer snikken.

Hayman pakte haar voorzichtig bij de arm en zei: ‘Kom, laten we gaan zitten en praten.’

Riley vroeg zich opnieuw af...

Kan ik hier echt met hem over praten?

Toen dacht ze dat professor Hayman misschien wat verstand in haar kon praten en kon uitleggen hoe fout ze over Dr. Zimmerman zat. Natuurlijk kon ze het weer fout hebben.

Dat zou geweldig zijn, dacht ze.

Toen ze bij het psychologiegebouw aankwamen, opende professor Hayman de voordeur. Toen ze binnen kwamen, deed hij de deur weer op slot. Hij leidde haar naar zijn kantoor en bood haar een stoel voor zijn bureau aan.

Toen liep hij om het bureau heen, ging in zijn draaistoel zitten en leunde naar haar toe met een blik van empathie en medeleven.

Hij sprak een beetje voorzichtig...

‘Riley, je weet dat ik geen klinisch psycholoog ben. Ik hoop dat het geen vergissing is... met me praten, bedoel ik. Ik wil alleen maar helpen. Als je wilt, kan ik je naar een professionele therapeut doorverwijzen ... ‘

Riley schudde haar hoofd, haar snikken begonnen wat af te nemen.

‘Het is goed,’ zei ze. ‘Misschien begrijpt u het wel. Ziet u...’

Haar geest duizelde plotseling.

Hoe kon ze beginnen met uit te leggen wat ze dacht?

Ze begon heel langzaam te praten...

‘Professor Hayman… kunt u me vertellen…. Wat u van Dr. Zimmerman vindt?’

Hayman keek verrast door de vraag.

Maar toen veranderde zijn uitdrukking in een van bijna ontzagwekkende eerbied.

‘Ik denk de hele wereld van hem,’ zei hij. ‘Hij is mijn mentor, mijn inspiratie. Ik heb het gevoel dat ik hem iets verschuldigd ben... nou ja, gewoon alles verschuldigd ben. Hij is als een vader voor me geweest.’

Riley’s gemoed zonk toen ze zich iets herinnerde dat Hayman in de klas over Zimmerman had gezegd...

‘Hij is zo ongeveer de meest inzichtelijke man die ik ooit in mijn leven heb ontmoet.’

Hij zal echt denken dat ik gek ben, dacht ze.

Maar met wie moest ze hier anders over praten?

Ze opende het boek van Dr. Zimmerman en vond de passage die haar dwars zat. Met trillende handen gaf ze het open boek over de tafel aan professor Hayman.

Ze zei: ‘Kunt u alstublieft de derde alinea lezen en... me vertellen wat u denkt?’

Hayman zette een leesbril op en las zwijgend tot hij een zin vond die hij hardop sprak...

‘... een laboratoriumomgeving voor zo’n onderzoek.’

Zijn uitdrukking veranderde terwijl hij bleef lezen. Nu leek hij verdrietig en verontrust.

Begrijpt hij het? vroeg Riley zich af.

Hayman sloeg het boek langzaam dicht, deed zijn leesbril af en staarde enkele ogenblikken in de ruimte.

Toen keek hij naar Riley en zei: ‘Riley... denk je echt...?’

Riley’s hart ging sneller slaan.

Hij begrijpt het wel! dacht ze.

Ze zei: ‘Ik weet dat het gek klinkt...’

Professor Hayman schudde langzaam zijn hoofd.

‘Nee, ik ben bang dat het niet gek klinkt. Ik heb me vaak afgevraagd... Ik heb vaak gedacht.... Het is bij me opgekomen... ‘

Hij stond op van zijn stoel, deed zijn bril weer op, pakte het zware boek en deed het weer open.

Hij begon een beetje te ijsberen terwijl hij stukjes van de tekst las: ‘Alleen al de ethische problemen...’ ‘Hoe transformeer je een bepaalde gemeenschap...’ ‘Je kunt een seriemoordenaar niet zomaar loslaten...’

Hij tuurde nog steeds in het boek en begon om zijn bureau heen te lopen.

‘Dat is de vraag, nietwaar? Waarom kan men een seriemoordenaar níét op een universiteitscampus loslaten, als dat voor de wetenschappelijke kennis is? Als de inzichten voldoende waarde hebben? Niet Dr. Zimmerman, natuurlijk... niet zo’n vriendelijke, onschuldige, wetenschappelijke man... ‘

Toen hij dichterbij haar kwam, begon Riley een vreemde tinteling van ongemak te voelen.

Hayman vervolgde: ‘Maar iemand anders, iemand gefascineerd door zijn ideeën, zou heel goed zijn voorstel over kunnen nemen...’

Zonder waarschuwing sloeg Hayman het boek dicht en zwaaide het tegen de zijkant van Riley’s hoofd, waardoor ze van haar stoel vloog. Ze sloeg hard met haar hoofd tegen de hardhouten vloer.

Ze zag nu sterretjes en haar gedachten waren onduidelijk.

Ze probeerde zich te concentreren op wat er gebeurde, maar haar gedachten waren verward.

Professor Hayman hurkte naast haar neer en keek haar kwaadaardig aan.

Hij zei: ‘Er zou iemand met een uitzonderlijk sterke wil voor nodig zijn.’