Σύντομος αφήγησις του βίου του Ιωάννου Καποδιστρίου

«Όταν η Ελληνική νεολαία – λέγει ο Εθνικός Ποιητής – συναισθανθή την ανάγκην να συμπληρώση πάντα τα κενά της ημετέρας Εθνικής Ιστορίας, τότε θέλει αναντιρρήτως αποδειχθή εκ της δημοσιεύσεως επισήμων εγγράφων, ότι π ρ ό λ ο γ ο ς της επαναστάσεως του 1821 είναι τα περί τα τέλη της παρελθούσης και τας αρχάς της ενεστώσης εκατονταετηρίδος γενόμενα εν Ηπείρω, και ότι προς τον κοινόν και μέγαν σκοπόν ου σμικρόν συνέτεινε και η εις Λευκάδα αποστολή του αειμνήστου Κυβερνήτου, ελθόντος εις επαφήν προς τους μάλιστα εμπειροπολέμους Έλληνας και ενισχύσαντος την καρδίαν αυτών εις επιδίωξιν της μεγάλης και Ιεράς ιδέας». Επανελθών ο Καποδίστριας εις Κέρκυραν και ταύτην ευρών κατεχομένην υπό των Γαλλικών στρατιών αρχηγουμένων υπό του στρατηγού Βερτιέ, ουδέν μέρος έλαβεν εις τα πολιτικά, μ' όλον ότι εκ μέρους του Βερτιέ τω προσεφέρθη η εν τη υπηρεσία της Γαλλίας υψηλή θέσις Παρέδρου εν τω Συμβουλίω της Επικρατείας. Έλαβε δε μέρος ενεργότατον εις την κατά τα μέσα του 1808 θεμελιωθείσαν Ιόνιον Ακαδημίαν, τη πρωτοβουλία των τότε λογίων Κερκυραίων, συμπράξει δε μερικών αξιωματικών του Γαλλικού επιτελείου. Μετά παρέλευσιν ενός έτους ιδιωτικού βίου, ο Καποδίστριας κατά τα τέλη του 1808 ανεχώρησεν εις Πετρούπολιν προσκληθείς εν ονόματι του Αυτοκράτορος παρά του τότε Αρχικαγγελαρίου του Κόμητος Ρωμαντζώφ. Φθάσας εκεί τον Ιανουάριον 1809 έτυχε φιλοφρονεστάτης υποδοχής υπό του Ρωμαντζώφ, και μετ' ού πολύ εγένετο παρά του Αυτοκράτορος, εις ανταμοιβήν των εν Κερκύρα προτέρων υπηρεσιών του, Σύμβουλος της Επικρατείας. Δύο έτη διατρίψας εκεί ο Καποδίστριας διήρχετο τας ώρας αργίας ενασχολούμενος εις πολιτικάς μελέτας εν ταις Βιβλιοθήκαις της μητρός του Αυτοκράτορος και του Αρχικαγγελαρίου. Μη ευχαριστουμένου δε του Καποδιστρίου να διαμείνη επί πλέον εις Πετρούπολιν διά το δυσκραές του κλίματος και ζητήσαντος παρά του Αυτοκράτορος την χάριν ίνα εξ άλλου μέρους υπηρετή αυτόν, τω επροτάθη η πρεσβευτικού Συμβούλου εν τη Ρωσσική Αμερική θέσις, ην θα εδέχετο ευαρέστως εάν δεν εμπόδιζεν αυτόν η από της πατρίδος απόστασις. Και το 1811, επειδή δεν υπήρχεν άλλη διαθέσιμος θέσις, διωρίσθη υπεράριθμος εις την εν Βιέννη Ρωσσικήν πρεσβείαν. Φθάσας ο Καποδίστριας εις Βιέννην, έλαβε παρά του εκεί Ρώσσου πρέσβεως Κόμητος Στάκελβεργ ψυχροτάτην δεξίωσιν. Η Βιέννη ήτο τότε κέντρον των κατά του Ναπολέοντος αντιπαθειών. Ανάγκην βραδύτερον λαβών ο Στάκελβεργ της συνδρομής του Καποδιστρίου ενεπιστεύθη αυτώ σπουδαίαν εργασίαν ως εκ της επιδεξίου αποπερατώσεως της οποίας, ο Στάκελβεργ εκτιμήσας την πολιτικήν και διπλωματικήν δεξιότητα του Καποδιστρίου, ήρξατο να τιμά αυτόν υπερβολικά. Περί τα μέσα του 1821, ο Ναύαρχος Σχιτσκαρώφ στρατάρχης ων των εις τον Δούναβιν Ρωσσικών στρατευμάτων, εξουσιοδοτημένος υπό του Αυτοκράτορος να καταπείση προς διευκόλυνσιν των εν Πετρουπόλει σχεδιασθέντων, την Τουρκίαν να στρέψη τα όπλα της από κοινού μετά των συμμάχων δυνάμεων κατά του Ναπολέοντος, και εννοήσας ότι ανάγκην είχε προς τούτο νου επιδεξίου και ενθυμηθείς του Καποδιστρίου, εζήτησε τούτον παρά του Αυτοκράτορος ως βοηθόν. Πράγματι δε ο Αυτοκράτωρ γνωρίσας τον έξοχον νουν του Καποδιστρίου επροβίβασε και έστειλεν αυτόν Διευθυντήν της εις Βουκουρέστιον Διπλωματικής Γραμματείας. Εκεί δε περατώσας το εμπιστευθέν αυτώ έργον μετ' επιτυχίας, διά το οποίον ήλθε μάλιστα εις σχέσεις μετά πάντων των Ευρωπαϊκών Ανακτοβουλίων, εκρίθη άξιος ευγνωμοσύνης και ιδίως διά το φιλάνθρωπον ενδιαφέρον του υπέρ βελτιώσεως της τύχης του Σερβικού λαού προ του υπό των Τούρκων αφανισμού του, και ετιμήθη υπό του Αυτοκράτορος διά του Μεγαλοσταύρου της Άγιας Άννης. Μάρτυς δε αυτόπτης των κατά το 1813 έτος εις Λίτζεν, Βάουζεν, Δρέσδην και Κούλμην μαχών και της αξιομνημονεύτου καταστροφής της Λειψίας ο Καποδίστριας, συνυπηρέτησε και μετά του Βάρχλαϋ δε Τολύ, διαδεχθέντος εις την αρχηγίαν τον Τχιτσκαρόφ, υπέρ του δικαίου της ανεξαρτησίας των λαών. Μετά την εν Λειψία μάχην οι νικηταί περί τον Νοέμβριον του 1813 ηνάγκασαν την Γαλλίαν να χωρίση τα συμφέροντά της από τα του Ναπολέοντος. Επίσης αναγκαία ήσαν τότε η άρσις των εις διαφόρους Ελβετικάς χώρας εσωτερικών διχονοιών, και η μετά την μεταξύ των συνδιαλλαγήν διαρρύθμισις των ορίων αυτών, ο των ομοσπόνδων τούτων λαών αποχωρισμός από των Γάλλων και η προσέλκυσις αυτών εις την ισχυράν Ευρωπαϊκήν συμμαχίαν. Ταύτα πάντα τα ζητήματα, άτινα μεγάλας διήγειρον τότε συζητήσεις μεταξύ των συμμάχων, ο Κζάρος εναπέθηκεν εις τον Καποδίστριαν τον οποίον έπεμψεν εις Ζυρίχην της Ελβετίας. Θαυμασίως δε τότε επιτυχών τους σκοπούς του Αυτοκράτορος έλαβε καιρόν να επισκεφθή και το εις Χοφβίλην (πλησίον της Βέρνης) περιώνυμον του Φίλλεμβεργ Κατάστημα πρακτικής, Γεωργίας και Ηθικής, Θρησκευτικής και Επιστημονικής παιδεύσεως. Τούτο παρά τας προσδοκίας του ο Καποδίστριας εύρεν ελλιπέστατον και κατά συνέπειαν ολίγον ωφέλιμον, ενώ εις όλην την Ευρώπην εθεωρείτο μοναδικόν. Όπως δε συντελέση εις την κατάλληλον ρύθμισιν αυτού, ωμίλησε περί τούτου εις τον Αυτοκράτορα, όστις εζήτησε παρά του Καποδιστρίου έγγραφον περί του εν λόγω καθιδρύματος έκθεσιν, ήτις παρά τούτου εγράφη³. Τότε ο μεν Φέλλεμβεργ ετιμήθη παρά του Κζάρου με το παράσημον του Αγίου Βλαδιμήρου, ο δε Καποδίστριας κατά την νέαν του 1814 εκστρατείαν εστάλη πληρεξούσιος αυτού πρέσβυς εν Ελβετία. Αι σπουδαιότεραι των Ελβετικών χωρών, ευγνωμονούσαι τω Καποδιστρίω, μοχθήσαντι τω 1814 όπως συμβιβάση τα στοιχεία του νέου Ελβετικού πολιτεύματος εξ ού επήγαζεν η ευδαιμονία αυτών προς τα διανοήματα των Συμμάχων, ανέγραψαν τον Καποδίστριαν ίδιον πολίτην⁴. Κατόπιν ο Καποδίστριας εζήτησε παρά του Αυτοκράτορος την άδειαν να πορευθή εις Παρισίους όπου Σύνοδος έμελλε να συγκληθή, ίνα διά συνθήκης ορίση τα περί αποκαταστάσεως της Ευρωπαϊκής ειρήνης και αποφασίση και την τύχην της Επτανήσου (1814). Αλλ' επειδή η άδεια ένεκεν απροόπτων περιστάσεων δεν ελήφθη εγκαίρως, ο Καποδίστριας έφθασεν εις Παρισίους ότε είχε πλέον ανεκκλήτως αποφασισθή η εις την προστασίαν της Αγγλίας εναπόθεσις της Επτανήσου, (παρά την γνώμην αυτού επιθυμούντος την ανίδρυσιν της εν έτει 1807 καταλυθείσης Επτανήσου Δημοκρατίας). Διότι εις την εν Παρισίοις Σύνοδον, καθ' ην εγένετο η της 5 9βρίου 1815 ε. ν. συνθήκη την οποίαν υπέγραψεν ο Καποδίστριας ως πληρεξούσιος της Ρωσσίας, δεν επρόκειτο πλέον περί της ουσίας του πράγματος, αποκλεισθέντος παντός λόγου αφορώντος την πραγματικήν ανεξαρτησίαν της Επτανήσου, αλλά περί του τύπου. Περί τον χρόνον εκείνον ετιμήθη υπό του Αυτοκράτορος χάριν των εν Ελβετία κατορθωμάτων του με το παράσημον β'. τάξεως του Αγίου Βλαδιμήρου, και διετάχθη ν' αποτελέση μέρος ως αντιπρόσωπός του εις την εν Βιέννη α'. Σύνοδον (8βριος 1814). Ενταύθα έλαβεν εντολάς παρά του Κζάρου ν' απαντήση προς τον διάσημον διπλωμάτην Καστελερύ, πληρεξούσιον της Μεγάλης Βρεταννίας όστις αντέπραττεν εις την υπό της Ρωσσίας επιθυμουμένην ανόρθωσιν του Βασιλείου της Πολωνίας, ενώ αντιπάλους είχε τους επίσης περιωνύμους διπλωμάτας του αιώνος μας τον Αυστριακόν πληρεξούσιον Μετερνίκ και τον Γάλλον Ταλλεϋράν, δεινούς υπερμάχους της Σαξωνίας και εναντίους της ανορθώσεως του Πολωνικού Βασιλείου. Εις την σύνοδον ταύτην, ο Καποδίστριας υπέδειξε την ανάγκην του να κυρώνται αι διάφοροι συνθήκαι ευθύς άμα γίνονται παραδεκταί αι βάσεις, χωρίς να περιμένηται η διεκπεραίωσις της γενικής συμφωνίας ήτις έμελλε να συμπεριλάβη όλας τας πράξεις της Βιενναίας Συνόδου. Εν τοσούτω ο Ναπολέων επέστρεφεν εις Παρισίους ανενοχλήτως. Αλλά μετ' ολίγον προέκυψεν η πολυθρύλλητος προκήρυξις, δι' ής εξωρίζετο υπό των συμμάχων εις την Αγίαν Ελένην νήσον του δυτικού ωκεανού και ταύτην παρηκολούθησεν η Συμμαχική συνθήκη της 25 Μαρτίου 1815, και η Σύνοδος αποπεράτωσε τας συνεδριάσεις αυτής διά της αποχωρητικής ανακεφαλαιώσεως της 9 Ιουνίου 1815. Μεταξύ των τότε συμφωνηθέντων αξιολογωτέρων ζητημάτων, ων η λύσις οφείλεται εις την διπλωματικήν αγχίνοιαν του Καποδιστρίου, είναι η κατά τύπους αναγνώρισις της ανεξαρτησίας της Επτανήσου, περί ης είχεν ορισθή να προστατεύηται μεν υφ' όλων των δυνάμεων, να καταληφθή δε προσωρινώς υπό της Αγγλίας προτεινάσης να δοθή εις την Αυστρίαν. Ότε δε μετά την εν Βατερλώ μάχην και την εισβολήν του Ρωσσικού και Αυστριακού στρατού εις την Γαλλίαν, ο μεν Ναπολέων εκομίζετο αιχμάλωτος εις το άλλο ημισφαίριον, ο δε Κζάρος κατώκησεν εις το εν Παρισίοις Βουρβωνικόν παλάτιον του Ναπολέοντος, ο Καποδίστριας μη απομακρυνθείς του Τζάρου διωρίζετο παρά τούτου τρίτος πληρεξούσιός του εις Παρισίους, όπου νέαι πολιτικαί διαπραγματεύσεις έμελλον να αρχίσωσιν, ομού με τον Ρώσσον πρίγγιπα Ραζουμόφσκην και τον κορυφαίον των Ρώσσων διπλωματών του αιώνος μας Κόμητα Νεσελρώδ. Λέγεται δε ότι τότε, ο Καποδίστριας προκειμένου να συμπληρωθώσι τα εις το προηγούμενον Συνέδριον της Βιέννης προσχεδιασθέντα και ιδίως περί των προθέσεων του να επιβληθώσιν εις την Γαλλίαν όροι ειρήνης ατιμωτικοί και υβριστικοί διά το Γαλλικόν έθνος, συνεβούλευσε τον Δούκα του Ρισχελιέ, να καταπείση τον Λουδοβίκον 18.ον, ίνα δι' εγγράφου γνωστοποιήσεως του προς τον Κζάρον, κηρύξη, ότι, παρά να υπογράψη τον όλεθρον και την ατίμωσιν της Γαλλίας, προτιμά την εκ του θρόνου παραίτησίν του, το οποίον και παρά του Λουδοβίκου, γενόμενον έφερεν εις την Γαλλίαν του Συνεδρίου επικρατεστέραν την ευμένειαν. Τότε προεβλήθη πάλιν το ζήτημα της Επτανήσου και ο Καποδίστριας δεν εδίστασε ποσώς να προτιμήση μεταξύ της Αυστριακής και Αγγλικής προστασίας την τελευταίαν, μη αντιστρατευθείς ποσώς εις τα συμφέροντα της τε πατρίδος του και της Ρωσσίας.

Ητοιμάζετο τότε ο Κζάρος να αναχωρήση εκ του εις Βερτούς (πλησίον των Παρισίων) στρατοπέδου του διά τους Παρισίους και εντεύθεν εις Πετρούπολιν, αφού είχε πλέον σχεδιάσει τα της επονειδίστου μεν πλην Ι ε ρ ά ς ονομασθείσης μεταξύ Ρωσσίας, Αυστρίας και Πρωσσίας Συμμαχίας, υποστηριζούσης τους τυράννους κατά των δικαίων των τυραννουμένων λαών. Προ δε της εκ Βερτούς αναχωρήσεως του Κζάρου, ο Καποδίστριας εις την προς αποχαιρετισμόν μακράν συνέντευξιν μετ' εκείνου, υπενθυμίζων αυτώ τους ταλαιπωρουμένους δούλους Έλληνας, εζήτησε την άδειαν ίνα δύναται να συνηγορή αείποτε υπέρ αυτών, αν δεν ήθελε παρά του Κζάρου θεωρηθή η αίτησις αύτη ως κατάχρησις της Αυτοκρατορικής ανοχής και καλοσύνης, και εάν δεν ήθελε προκαλέσει η χάρις αύτη τα εκ μέρους άλλων παράπονα και επρόσθεσε. «Ούτος είναι ο μέγας σκόπελος επί του οποίου θέλει κατασυντριβή η εκ της Υμετέρας Υψηλής ευνοίας εις εμέ προερχομένη ευτυχία». «Η θερμαίνουσα την καρδίαν μου στοργή διά την πατρίδα μου, δεν θέλει ποτέ ούτε κατ' ελάχιστον τρόπον βλάψη την Υμετ. Αυτοκρ. Μεγαλειότητα, και την Αυτής Επικράτειαν και εις τούτο επικαλούμαι μάρτυρα τον Ύψιστον τον νεφρούς και καρδίας ετάζοντα». Η προς την Μεγαλειότητά σας και το Κράτος Αυτής αφοσίωσίς μου, θέλει είναι ανυπέρβλητος. Είθε οι λόγοι μου ούτοι, Μεγαλειότατε, να καταστώσιν ικανοί ή να μεταβάλωσι την γνώμην σας, ή να προκαλέσωσι την συγχώρησίν σας όταν η συκοφαντία στρέψη εναντίον μου τα βέλη.

Εις ταύτα δε απεκρίνατο ο Κζάρος «Εγώ δεν μεταβάλλω γνώμην. Αι υπηρεσίαι σας, επαναλαμβάνω, εισί πλείσται, μέγισται, ειλιλικρινείς, τα δε αισθήματά σας σάς περιποιούσι τιμήν και συντελούσιν εις το να επισφραγίσωσι την εκλογήν ην εποίησα εις σας. Το βλέμμα σας φθάνει εις πολύ μακρινά μέλλοντα. Τίποτε ίσως δεν θα συμβή απ' εκείνο το οποίον φοβείσθε. Πεποίθατε εις την Θείαν πρόνοιαν και εις την εύνοιάν μου της οποίας νέαν απόδειξιν παρευθύς θέλει σας δώσω, δίδων τον λόγον μου προς σας, ότι από τούδε και εις το εξής πάσα υπόθεσις αφορώσα τους Έλληνας, εις σας μόνον θέλει εμπιστεύηται. Υγίαινε, θάρσει και αφεύκτως καλήν αντάμωσιν εις Πετρούπολιν». Μετά ταύτα ο Κζάρος άμα φθάσας εις Παρισίους υπέγραψε το περί προβιβασμού του Καποδιστρίου διάταγμα και τη εφεξής ημέρα ανεχώρησεν εις Πετρούπολιν. Τότε δε έλαβεν ο Καποδίστριας πολλά δώρα παρά των Βασιλέων και Πριγγίπων, οίον ταμβακοθήκας πολυτίμους, συγχαρητήρια γράμματα, και παρά του Βασιλέως της Πρωσσίας ετιμήθη με τον Ιπποτικόν σταυρόν του ερυθρού αετού, παρά του της Αυστρίας Αυτοκράτορος με τον μεγαλόσταυρον του τάγματος του Λεοπόλδου, παρά του Βασιλέως της Σαρδηνίας με τον μεγαλόσταυρον των Αγίων Μαυρικίου και Λαζάρου, παρά του Μεγάλου Δουκός του Βάδεν με το παράσημον της Εμπιστοσύνης και του Λέοντος του Χάριγγεν⁵.

Άμα δε κατά τον Ιανουάριον του 1816 ο Κόμης Καποδίστριας επανελθών εις Πετρούπολιν ανέλαβε τα καθήκοντά του ως Γραμματεύς της Επικρατείας, παρουσίασεν εις τον Κζάρον Υπόμνημα με το οποίον παρίστανε εν γένει μεν, την κατάστασιν της Ευρώπης κατ' ιδίαν δε, περί ενός εκάστου των Κρατών άτινα μετά τα εις Παρισίους και Βιέννην Συνέδρια αποκαθίστων αυτήν, υπεδείκνυε την πορείαν την οποίαν έπρεπε να ακολουθήση το Ρωσσικόν Ανακτοβούλιον, συνίστα δε μάλιστα το υπό του Βασιλέως Λουδοβίκου δοθέν εις τους Γάλλους σύνταγμα, και εν τέλει προσέθετε παρατηρήσεις περί των πραγμάτων εν τη Ανατολή και ιδίως περί Βασαραβίας, η διοίκησις της οποίας έπρεπε να ήναι τοιαύτη, ώστε να εξασφαλίζη την ευδαιμονίαν των υπό το κράτος των Τούρκων χριστιανικών επαρχιών. Το έργον ικανοποίησε τοσούτον τον Αυτοκράτορα ώστε ηξίωσε τον Κόμητα της τε διευθύνσεως των περί Βασαραβίας υποθέσεων, και του υψηλού βαθμού του Μυστικοσυμβούλου αυτού. Έκτοτε επί επταετίαν συνεργασθείς μετά του Κόμητος Νεσελρώδ ο Καποδίστριας, απέδειξεν εαυτόν άνδρα ν ο υ μεγάλου, ιδιάζοντος προορατικού και ουχί κοινών πεποιθήσεων.