Σύντομος αφήγησις του βίου του Ιωάννου Καποδιστρίου

Τοιουτοτρόπως ο Καποδίστριας εντός τριετούς διαστήματος καταστήσας την Ελλάδα ήσυχον και ευνομουμένην, απέδειξεν αυτήν εις τας Ευρωπαΐκάς Μεγάλας Δυνάμεις αξίαν να αναγνωρισθή υπ' αυτών ως Ανεξάρτητον Κράτος. Αύται δε αναγνωρίσασαι πρώτον μεν την ημιανεξαρτησίαν αυτού τη 10 Μαρτίου 1829 και αποστείλασαι μετά τούτο τους εαυτών Αντιπροσώπους πλησίον της έδρας της Κυβερνήσεως, ανεγνώρισαν τέλος τη 22 Ιανουαρίου 1830 διά πρωτοκόλλου, εν Λονδίνω υπογραφέντος, την τελείαν και πραγματικήν ανεξαρτησίαν αυτού ως τα λοιπά ελεύθερα Ευρωπαϊκά Κράτη. Και εβελτιούντο μεν θαυμασίως ολίγον κατ' ολίγον τα δημόσια πράγματα, το δε έθνος εχαίρετο ύπαρξιν την οποίαν ουδέποτ' άλλοτε εγνώρισεν. Ως δε προς την αλήθειαν τούτου, ιδού τι αυτός ο σφόδρα πολέμιος του Καποδιστρίου Θείρσχιος, ομολογεί¹⁸. «Η αρετή του Κόμητος Καποδιστρίου (και είναι η μόνη την οποίαν είχε) συνίστατο εις το ότι διετήρησε την τάξιν και ασφάλειαν εις χώραν ήτις επεθύμει αυτάς, χωρίς όμως να δύνηται να τας αποκτήση ποτέ. Υπό την αιγίδα της δημοσίας ασφαλείας ο λιτός και φιλόπονος ούτος λαός, κατώρθωσεν εντός ολίγου χρόνου, να αποκαταστήση τας εαυτού καλύβας και τας υπό του πολέμου καταστραφείσας οικίας του, να μεταχειρίζηται ωφελίμως τους πόρους τους οποίους ωκονόμησε και εκείνους οι οποίοι έμελλον ν' αναπτυχθώσιν, όπως αγοράση γεωργικά εργαλεία, βόας, αίγας και άλλα κτήνη, και επαναλάβη την καλλιέργειαν της γης η οποία εις την γόνιμον μεν πλην κατά μέγα μέρος έρημον χώραν ταύτην, απέδιδεν εις αυτόν αρκετά, πολύ δε περισσότερον αφού ο Κυβερνήτης εφρόντιζε να μη επιβαρύνη αυτόν με νέους φόρους. Ο λαός ούτος της Ελλάδος έκλαυσε και κλαίει ακόμη αυτόν ως τον πατέρα και ευεργέτην του».

Αλλά ταύτα πάντα έμελλον να δυσαρεστήσωσιν επί τοσούτον τινάς κατά μέρος αυτόχθονας και κατά μέρος ξένους Έλληνας, υπηρέτας ξένης ανιέρου πολιτικής, οίτινες συνειθίσαντες πρότερον διά της απάτης και μυρίων άλλων μέσων να καταπιέζωσι τον λαόν, εξήσκουν εις την Ελλάδα απόλυτον δεσποτείαν, ώστε ήγειραν σφοδράν και άδικον αντιπολίτευσιν κατά του Κυβερνήτου δικαίως παραγκωνίσαντος αυτούς. Μόλις δύο έτη είχον παρέλθη από της αφίξεώς του εις την Ελλάδα, και ανεφάνησαν αι εφημερίδες «ο Απόλλων» και «Ο Ταχυδρόμος της Σμύρνης», αίτινες περισσότερον αυξήσασαι τον κατά του Κυβερνήτου πόλεμον, κατακρίνουσαι με υβριστικόν τρόπον τας πράξεις του και κατηγορούσαι αυτόν ως δήθεν Τύραννον, Μακιαβελιστήν, Ρωσσόφρονα, και άλλας ανυπάρκτους πράξεις εις αυτόν αποδίδουσαι, εσκόπουν να ρίψωσιν εις την πολυπαθή Ελλάδα τα σπέρματα της ανταρσίας, όπως προκαλέσωσιν ούτω την απ' αυτής απομάκρυνσίν του.

Εις την αύξησιν του τε πολέμου κατά του εναρέτου και συνετού Κυβερνήτου και εν γένει των άλλων δεινών, συνετέλεσαν πολύ αι μετά την Γαλλικήν επανάστασιν (Ιουλίου 1839) και εις την Ελλάδα εισαχθείσαι επαναστατικαί ιδέαι από ολίγους Έλληνας λογιωτάτους και ολίγους σπουδαστάς των Παρισίων, και από τον εις την Ελλάδα Γαλλικόν στρατόν. Αύται αι ιδέαι δραστηρίως αναπτυχθείσαι ήγειραν μικράν κατά της Κυβερνήσεως του Καποδιστρίου ανταρσίαν. Επανεστάτησε λοιπόν μία δραξ ανθρώπων, αρχηγούς έχουσα εις μεν την Μάνην (Λιμένι), τον Πέτρον Μαυρομιχάλην δυσηρεστημένον κατά του Καποδιστρίου, εις δε την Ύδραν τον καπετάνον του ατάκτου στρατού Καρατάσον. Καταδιωκομένων τούτων υπό της Εξουσίας, ο μεν Καρατάσος εξέφυγε των χειρών αυτής, ο δε Μαυρομιχάλης εφυλακίσθη. Τότε οι προύχοντες της Ύδρας εκλέγουσιν αρχηγόν τον Μιαούλην όστις καταλαμβάνει τον Ναύσταθμον εις Πόρον. Ο Ρώσσος Ναύαρχος αποκλείει την Ύδραν, απαιτών την υποταγήν των ανταρτών και την απόδοσιν των κυριευθέντων πλοίων. Τότε κατακαίονται παρά μεν των ανταρτών Ρωσσικόν βρίκιον, παρά δε του Μιαούλη η μόνη υπάρχουσα Ελληνική φρεγάτα και μετ' αυτής όλα όσα μετά θυσιών το έθνος είχεν αποκτήσει διά το Ναυτικόν.

Εν τοσούτω των θορύβων αυξανόντων, η κατά του Καποδιστρίου φατρία ενδυναμωθείσα από ολίγους δυσηρεστημένους εναντίον του, εσχεδίασε να ρίψη εφ' ολοκλήρου της Ελλάδος, πένθιμον πέπλον διά της δολοφονίας του, εκτελεστάς του εθνοκτόνου τολμήματος ευρούσα, τους Κωνσταντίνον και Γεώργιον θείον και ανεψιόν Μαυρομιχάλη εκ των προυχόντων της Πελοποννήσου ανδρών, και μάλιστα εξ εκείνων _οι οποίοι είχον συνειθίσει κανένα νόμον να μη σέβωνται, ειμή μόνον τον διατάσσοντα να αποθνήσκωσι πολεμώντες υπέρ πατρίδος._ Όθεν ούτοι, τη 6 πρωινή ώρα της 26 7βρίου 1831, τοποθετηθέντες πλησίον της εξωτερικής θύρας του εις Ναύπλιον ναού του Αγίου Σπυρίδωνος, επερίμενον τον Κυβερνήτην μέλλοντα κατ' εκείνην την ημέραν να πορευθή εις την Θείαν Λειτουργίαν. Τούτον, άμα είδον πλησιάσαντα την θύραν, κτυπήσαντες ο μεν διά πιστολίου εις την κεφαλήν, ο δε διά ξιφιδίου εις την καρδίαν, κατέλιπον άπνουν. Και ο μεν Κωνσταντίνος αν και τραπείς εις φυγήν, εφονεύθη ευθύς υπό του εναντίον του ορμήσαντος λαού, ο δε Γεώργιος ήθελε φονευθή αμέσως υπό του λαού, αν δεν κατέφευγεν εις τον οίκον του Γάλλου Πρέσβεως, παρά του οποίου κατόπιν παρεδόθη εις την Δικαιοσύνην και παρά ταύτης δικασθείς εθανατώθη. Ομοίως δε δικασθέντες και οι άλλοι συνένοχοι, εις ισόβια δεσμά απεφασίσθησαν.

Το λείψανον του Κυβερνήτου εμβαλσαμωθέν και εις κρυσταλλίνην θήκην κλεισθέν, εξετέθη εντός παλατίου τινος του Δημοσίου, εις προσκύνημα κοινόν. Μετά παρέλευσιν έξ ημερών, έγινεν η επίσημος αυτού κηδεία, από του παλατίου κομισθέντος εις τον ναόν της μητροπόλεως, ένθα έμεινεν εναποτεθειμένον εν μέσω θυμιαμάτων και λαμπάδων επί έξ μήνας, όπως παρά του αδελφού του Αυγουστίνου μεταφερθή εις Κέρκυραν. Το Γένος ολόκληρον κατελυπήθη και μετ' αυτού η Ελλάς, ήτις επί έξ μήνας επενθηφόρησε διά την δεινήν συμφοράν η οποία επήλθεν εις αυτήν διά του θανάτου του Κυβερνήτου της. Ευγνώμων και γενναία αύτη, εγίνωσκε το πολύτιμον δώρον το οποίον κατείχεν εις το άτομον του Ιωάννου Καποδιστρίου, το υπερηγάπα, το εξετίμα και εις αυτό και μόνον είχεν εναποθέσει πάσαν ελπίδα αυξούσης ευτυχίας. Την δε λύπην της απέδειξεν όχι μόνον διά της εκλογής του αδελφού του Αυγουστίνου Καποδιστρίου εις την αρχηγίαν αυτής αλλά και διά των πολλών τιμών άς επισήμως απέδωκεν εις τον ένδοξον νεκρόν. Μετά παρέλευσιν έξ μηνών από της πολυκλαύστου ημέρας εκείνης, ο Αυγουστίνος παραιτήσας την Αρχήν ανεχώρησε συγκομίζων το φέρετρον του Κυβερνήτου εις Κέρκυραν, ένθα έφθασε τον Απρίλιον του 1832. Ο τότε Αρμοστής Αδάμ, ίνα μη το λείψανον του αοιδίμου Κυβερνήτου προκαλέση τας συγκινήσεις του Κερκυραϊκού λαού, παρεκάλεσε τους αδελφούς του τεθνεώτος, ίνα η αποβίβασις του λειψάνου εκ του πλοίου γίνη την νύκτα. Τωόντι εν μεσονυκτίω της αυτής ημέρας καθ' ήν έφθασε το πλοίον, αποβιβάσαντες οι αδελφοί τον νεκρόν, συνώδευσαν χωρίς ακολουθίας εις την πλησίον του Μανδουκίου Εκκλησίαν της Υ. Θ. Πλατυτέρας, εις τον περίβολον της οποίας και ετάφη, πλησίον του τάφου του γονέως αυτού και του επιστηθίου φίλου του Μουστοξύδου. Επί του ψυχρού τάφου του καλύψαντος τα οστά αυτού, εισί γεγλυμμέναι αι εξής ολίγαι λέξεις πολλών δηλωτικαί, ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ.

Τοιούτος ο Καποδίστριας του οποίου τον ανδριάντα, ανεγείρασα η γενέτειρα, ήδη αποκαλύπτει τιμώσα την αΐδιον μνήμην του μεγάλου ανδρός μεθ' ολοκλήρου του Έθνους, ού τινος ην ο πατήρ και ευεργέτης.

Κατ' Οκτώβριον του 1886.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΕΝΤΑ ΕΡΓΑ
ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ

1. Βιογραφικά Σχεδάρια των εν τοις Γράμμασιν, Ωραίαις τέχναις, και άλλοις κλάδοις του κοινωνικού βίου διαπρεψάντων Κερκυραίων από των μέσων της παρελθούσης εκατονταετηρίδος, μέχρις αρχών της ενεστώσης, μετά προσθήκης πλείστων τε και ποικίλων σημειώσεων περί της καταγωγής, του τε φιλολογικού και κοινωνικού αυτών βίου. Τεύχος Α'. Κέρκυρα Τυπογρ. «Ο Κοραής» Ιωσήφ Ναχαμούλη, 1877 (Εις 8.ον μέγα εκ σελ 465 μετά δύο πινάκων των επί Ενετοκρατίας Δημοσίων εν Κερκύρα: Ελληνοδιδασκάλων και Λατινοδιδασκάλων).

2. Φόρος σεβασμού τη μνήμη του αποβιώσαντος Ιππ. Γεωργίου Μαρκορά. Κέρκυρα Τυπογραφείον «ο Κάδμος» Νεοφύτου Καραγιάννη 1878 (Εις 4.ον εις σελ 15).

3. Γεωργίου Προσαλένδου ανέκδοτα χειρόγραφα αφορώντα την κατά το δόγμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας βάπτισιν του Αγγλου φιλέλληνος Κόμητος Γυίλφορδ, νυν το πρώτον εκδιδόμενα υπό Λαυρεντίου Σ. Βροκίνη, ταύτα συναρμολογήσαντος και προτάξαντος περί του συγγραφέως ειδήσεις και άλλας σημειώσεις. Εν Κερκύρα Τυπογραφείον «Ο Κοραής» Ιωσήφ Ναχαμούλη. 1879 εις 8.ον μέγ. εκ σελ 168.

4. «ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΑ ΠΑΛΑΤΙΝΗΣ ΚΟΜΗΤΕΙΑΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΕΝ ΚΕΡΚΥΡΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΙΣΤ'. ΕΚΑΤΟΝΤΑΕΤΗΡΙΔΑ». Ιστορική Πραγματεία Λ. Σ. Βροκίνη καταχωρισθείσα εν τω «Φιλοπάτριδι» Κερκύρας (Φύλλ υπ' αριθ. 35, 36, 37, 38, 39 και 42.

5. «Η περί τα μέσα της ΙΣΤ'. εκατονταετηρίδος εν Κερκύρα αποίκησις των Ναυπλιέων και Μονεμβασιέων», Ιστορικόν μελέτημα καταχωρισθέν εν τοις υπ' αριθ. 14, 15, 16, 17 και 18 φύλλοις της άλλοτε εν Κερκύρα εκδιδομένης εφημερίδος «Φιλοπάτριδος».

6. Προς την Α. Ε. τον επί των Εσωτερικών Υπουργόν Χ. Τρικούπην, «Σύντομος Έκθεσις περί της καταστάσεως και σημαντικότητος των εν Κερκύρα Αρχείων των πρώην Κυβερνήσεων των Ιονίων Νήσων», συνετάχθη κατ' Απρίλιον 1882 (ταύτης δε μέρος συνεπτυγμένως κατεχωρίσθη εν τω υπ' αριθ. 40 φύλλω 10 10βρίου 1883 του «Φιλοπάτριδος».

7. Βιογραφικά Σχεδάρια των εν τοις Γράμμασιν, Ωραίαις τέχναις και άλλοις κλάδοις του κοινωνικού βίου διαπρεψάντων Κερκυραίων από των μέσων της παρελθούσης εκατονταετηρίδος κτλ μετά σημειώσεων και ειδήσεων. Τεύχος Β'. αφιερωθέν τω Κερκυραίων Δήμω – Νικηφόρος Θεοτόκης – Κέρκυρα Τυπογραφ. «Ο Κοραής» Ιωσήφ Ναχαμούλη 1884 (Όγδοον μέγ. σελ 230).

8. «Περί αρχής και ιδρύσεως της Δημοσίας εν Κερκύρα Βιβλιοθήκης» Ιστορική πραγματεία (ημιτελής) καταχωρισθείσα εν τη «Φωνή» Κερκύρας Φύλλ. υπ' αριθ. 1024 έως 1045, 1048-49-50, 52, 54. (Ιανουαρ. έως 7βρίου 1885).

9. Σύντομος αφήγησις του βίου του ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΟΥ, προς χρήσιν των πολλών συνταχθείσα διά την τελετήν των αποκαλυπτηρίων του ανδριάντος αυτού. Εν Κερκύρα 1880. Τυπογραφείον «Ερμής» εις 4.ον εκ σελ 32.