In de gaten

HOOFDSTUK ACHTTIEN

Riley probeerde dat verontrustende gevoel van zich af te schudden, terwijl zij en Trudy zich een weg over de campus baanden. Maar het gevoel dat ze in de gaten werd gehouden, ging niet weg. De moordenaar voelde als een onzichtbare, maar tastbare aanwezigheid. Riley hoopte dat dit uitje geen slecht idee bleek te zijn. Tenslotte waren zij en Dr. Zimmerman het erover eens dat de moordenaar nog ergens in de buurt was.

Maar nu merkte ze dat ze dacht...

Het is nu zes weken geleden.

Misschien is hij toch klaar met moorden.

Het leek alleen maar logisch. Zou een moordenaar die weer toe zou slaan echt zo lang wachten? Ze maakte een mentale notitie bij zichzelf om de volgende keer dat ze Dr. Zimmerman zag over deze mogelijkheid te praten.

Maar zelfs als het waar was dat er geen moorden meer zouden worden gepleegd, dan was Riley toch verre van tevreden.

Het monster dat Rhea had vermoord, moest eenvoudigweg gepakt en berecht worden.

Wie zou dat laten gebeuren? Voor zover zij wist, werkte de politie niet eens aan de zaak.

Zou het pakken van de moordenaar op de een of andere manier van Riley afhangen? Was zij de enige die zelfs maar een hint van zijn manier van denken had gekregen?

Het idee was te overweldigend om zelfs maar aan te denken.

Ze mompelde hardop tegen die ongeziene aanwezigheid...

‘Ik hou jou ook in de gaten.’

Ze hoorde Trudy zeggen: ‘Huh?’

Even was Riley vergeten dat haar kamergenoot naast haar liep.

Toen ze die kant op keek, besefte ze dat Trudy weer wat levenslust in haar stap had gekregen.

‘Niets,’ zei Riley. ‘Ik praat gewoon tegen mezelf.’

Trudy giechelde en dat maakte Riley ook aan het lachen.

‘Weet je,’ zei Trudy, ‘je bent de laatste tijd behoorlijk gespannen geweest. Misschien heb je nog meer dan ik een soort losgeslagen en losbandige feest nodig.’

Riley lachte opnieuw. Het voelde goed om om zichzelf te lachen, om weer om wat dan ook te lachen.

‘Misschien wel,’ zei ze.

Trudy raakte steeds geanimeerder en opgewekter toen ze zich al grapjes makend, zingend en huppelend een weg over de campus baanden. Riley was opgelucht dat haar kamergenoot op zijn minst probeerde om in de feeststemming te komen.

Toen ze de vooringang van de Centaur’s Den naderden, voelde Riley de stress weer opkomen. De laatste keer dat ze hier was geweest, was de maandag na de moord op Rhea. De avond toen ze met de radeloze Rory Burdon over zijn schuldgevoel had gesproken, omdat hij niet met Rhea mee naar huis was gelopen.

Vreemd, dacht ze.

Het leek erop dat ze deze plek had vermeden zonder er echt over na te denken.

Was ze er echt klaar voor om daar weer naar binnen te gaan?

Naast haar was Trudy stokstijf blijven staan en ze staarde naar de deur.

Het is geen verrassing dat dit moeilijk voor haar is, dacht Riley. Ze was er zeker van dat Trudy hier sinds de moord helemaal niet meer was geweest.

Maar nu was niet het moment om terug te gaan.

Riley greep Trudy bij de hand en zei: ‘Kom op, waar wachten we nog op?’

Ze deed de deur open en trok Trudy naar binnen.

De geur van sigarettenrook samen met een explosie van muziek raakte Riley vol in het gezicht. Bricks en Crystal speelde “Smells Like Teen Spirit” van Nirvana en een kleine groep studenten danste op de glinsterende dansvloer.

Riley voelde een glimlach op haar gezicht.

De aarzeling die ze misschien had gevoeld om hierheen te gaan, verdween. Het was goed om terug te zijn. Hierdoor voelde alles weer normaal aan.

Ze schreeuwde naar Trudy over de muziek.

‘Bier! We moeten bier halen!’

Riley sleepte Trudy door de menigte naar de bar. Terwijl Trudy een kan bier bestelde, zocht Riley overal naar een mogelijke zitplaats. Ze waren duidelijk een beetje laat aangekomen voor de festiviteiten, en er was niet veel ruimte. Maar toen zag Riley dat de deur die uitkwam op het terras open was. Het leek erop dat daar misschien nog wat ruimte was.

Nadat het bier was geschonken en betaald, pakte Riley de kan en pakte Trudy twee glazen. Toen begeleidde Riley haar vriendin naar het terras.

Riley voelde haar glimlach groter worden. Het was hier veel beter dan binnen. Er was nog steeds de geur van sigarettenrook, maar het werd door de frisse nachtlucht verdund. Het terras was vrolijk verlicht met hangende lantaarns. De muziek van de band werd buiten via luidsprekers gespeeld, niet zo luid als binnen, maar nog steeds luid genoeg om te genieten, en mensen dansten hier ook.

Riley hoorde een bekende stem roepen...

‘Hé, Riley! Trudy! Hier!’

Gina en Cassie stonden wild te zwaaien en ze hadden al een tafel.

Riley en Trudy baande zich een weg tussen de dansers en zagen dat hun vriendinnen zelfs twee extra stoelen bij hun tafel vast hadden gehouden.

‘Uitstekende vooruitziende blik,’ zei Riley terwijl zij en Trudy gingen zitten.

Gina en Cassie waren halverwege een kan bier, en afgaande op Cassie’s gekke uitdrukking, was Riley er vrij zeker van dat het niet de eerste was die ze vanavond hadden gedronken.

Gina zei: ‘Het is geweldig je hier te zien!’

‘Het is een tijdje geleden,’ voegde Cassie eraan toe.

‘Ja, dat klopt wel,’ zei Riley.

Ze besefte dat Gina en Cassie de Centaur’s Den al die tijd niet hadden vermeden. Ze merkte dat er misschien toch een beetje waarheid zat in dat idiote oude gezegde...

Het leven gaat verder.

Misschien was het tijd om de draad weer op te pakken.

De band was klaar met het spelen van “Smells Like Teen Spirit” en begon toen aan een van hun eigen originele nummers. Riley had het ze eerder horen spelen. Een anarchistisch nummer met nihilistische teksten, uitgevoerd in een semi-humoristische, semi-zelf-satirische stijl.

Perfecte feestmuziek, dacht Riley.

Met een strenge blik zette Cassie haar lege glas op de tafel en schonk zichzelf nog een biertje in.

Ze zei: ‘Meiden, ik haat het om iedereen uit de stemming te halen, maar het is tijd om even serieus te worden. We kunnen niet doen alsof alles normaal is. Dit is een zeer ernstige avond.’

Riley schrok.

Misschien waren haar vrienden toch niet in zo’n feeststemming.

Misschien worstelden zij ook nog met angst en verdriet.

Toen zei Cassie: ‘De jongens van Bricks en Crystal zeggen dat ze vanavond het spelen van grunge op zullen geven.’

Gina zei: ‘Ik weet het niet, misschien bluffen ze.’

Cassie schudde haar hoofd en fronste.

‘Ik denk het niet,’ zei ze. ‘Grunge is echt dood, weet je of het is tenminste op zijn eind. En de jongens spelen vanavond nog beklemmender dan normaal. Ik denk dat ze het echt menen. En je weet wat dat betekent...’

Cassie gooide plotseling haar hoofd achterover en lachte.

‘We moeten dansen alsof er geen morgen is!’ zei ze.

Toen greep Cassie Trudy bij de hand en sleepte haar naar de dansvloer, waardoor Riley en Gina alleen aan tafel achterbleven. Riley zag dat Trudy in een kwestie van seconden een geweldige tijd had en op de muziek stond te zwieren.

Daar zijn we voor gekomen, dacht Riley.

Voordat ze kon beslissen of ze zich bij hen wilde voegen, vroeg Gina aan Riley: ‘Hoe gaat het met je?’

Riley zag echte bezorgdheid in Gina’s ogen.

‘Ik weet het tegenwoordig niet zeker,’ zei Riley.

‘Ik ook niet,’ zei Gina terwijl ze nog een biertje inschonk. ‘Ik blijf denken dat genoeg bier drinken en grunge en dansen het me misschien kan laten vergeten...’

Haar stem stierf weg.

Riley dacht terug aan die vreselijke nacht toen ze Rhea’s lichaam in de slaapkamer had gevonden en zich toen had omgedraaid en Gina vlak voor de deur had zien staan, haar ogen uitpuilend, bleek van shock en trillend over haar hele lijf.

Het was nauwelijks een verrassing dat Gina het nog steeds moeilijk had.

Riley en Gina zaten een paar ogenblikken naar hun vriendinnen te kijken die aan het dansen waren.

Toen zei Gina: ‘Ik weet dat het lijkt alsof Cassie het achter zich heeft gelaten. Maar dat heeft ze niet. Ik kan zien dat het niet zo is, zelfs als ze er niet over wil praten... ‘

Gina beschreef hoe zij en Cassie nachten uit bleven gaan in een poging hun verdriet en angst weg te feesten. De waarheid was dat wat ze hadden gedaan voor Riley nogal dapper klonk, misschien moediger dan obsessief over moord te zijn zoals zij zelf had gedaan. Het was jammer dat het niet veel uit leek te maken, althans niet voor Gina.

Gina vertelde aan Riley hoe ze altijd verwachtte om Rhea te zien, hoe haar cijfers waren gezakt, en ze niet zeker wist of dit door al het geforceerde feesten kwam of gewoon door een slechte concentratie. Gina zei dat haar campusbegeleider het ook niet leek te weten. Ze had zelfs niet het gevoel dat de begeleider haar veel goeds deed.

Riley was blij om gewoon te zitten en naar Gina te luisteren en het was duidelijk dat Gina blij was dat iemand luisterde.

Eindelijk glimlachte Gina schaapachtig en zei: ‘Wauw, hoor mij eens praten! Alsof ik de enige persoon op de campus ben die het moeilijk heeft. En zit het met jou? Heb je begeleiding gekregen? Wat doe je om er mee om te gaan?’

Riley slikte hard.

Hoe comfortabel ze dit moment met Gina ook vond, wilde ze haar echt alles vertellen wat ze aan het doen was geweest?

Hoe zou Gina reageren als Riley haar vertelde hoe ze obsessief over moorddadige moordenaars had gelezen en haar rare gevoelens van verbondenheid met Rhea’s moordenaar?

In plaats daarvan glimlachte Riley en zei: ‘Kom op, laten we dansen.’

Gina glimlachte ook, en ze stonden allebei op en gingen naar de massa heupwiegende lichamen. Riley zag Cassie tussen de andere dansers ronddwalen, zo hard dansend dat haar lange haar overal heen en weer zwaaide.

Maar waar was Trudy?

Ze haastte zich naar Cassie en greep haar bij de arm.

‘Waar is Trudy?’ vroeg ze.

Cassie stopte met dansen en keek naar de tafel.

‘Ik weet het niet,’ zei Cassie. ‘Ik dacht dat ze terug was gegaan om bij jullie te zitten.’

Riley voelde een golf van paniek in haar opkomen.

Ze herinnerde zich wat Trudy had gezegd voordat ze hun kamer hadden verlaten...

‘Beloof dat je in de buurt zult blijven. Hou me in het zicht.’

Riley huiverde.

Ze had haar belofte verbroken.

En nu was Trudy weg.

HOOFDSTUK NEGENTIEN

Riley worstelde om haar toenemende paniek tegen te houden.

Ze zag tussen de mensen die op het terras dansten geen teken van Trudy.

Ze zou nergens anders heen gaan zonder het me te vertellen. dacht Riley. Ze zou nooit zonder mij vertrekken,

Maar waar was ze?

Terwijl Riley daar naar de menigte stond te kijken, greep Cassie Gina bij de hand en voegden ze zich weer bij de dansende menigte. Ze leken niet gealarmeerd te zijn door Trudy’s afwezigheid. Riley probeerde zichzelf te vertellen dat ze ook niet gealarmeerd moest zijn.

Maar ze wist dat haar paniek niet af zou nemen totdat ze haar kamergenoot had gevonden. Ze moest er zeker van zijn dat Trudy veilig en wel was.

Riley baande zich een weg tussen de dansers door om beter te kunnen kijken. Ze voelde dat iemand haar hand vastgreep, maar toen ze ronddraaide zag ze dat het een jongen uit een van haar klassen was.

‘Kom op,’ zei hij.

Riley trok haar hand weg en zei: ‘Sorry, ik ben op zoek naar...’

Hij vertrok voordat ze haar zin kon afmaken. Terwijl ze zich van de dansvloer begaf, zag ze hem in een drietal met Cassie en Gina dansen. Het was duidelijk dat ze het allemaal naar hun zin hadden. Dit was precies het soort feest dat ze Trudy vanavond had beloofd, dus waarom zou Trudy zonder een woord te zeggen verdwijnen?

Haar kamergenoot was absoluut niet bij de dansers of aan een van de buitentafels, dus ging Riley naar binnen in de club. Ze ontdekte dat het binnen eigenlijk veel drukker was dan op het terras. Ze kon niet over de hoofden van de mensen heen kijken die haar omringden. De muziek was hier ook een stuk harder, dus niemand hoorde Riley hardop kreunen van wanhoop.

Als Trudy hier was, zou Riley haar dan tussen deze menigte kunnen vinden?

Terwijl ze zich over de glinsterende dansvloer waagde, werd Riley geteisterd door dansers die zwaaiden op een bijzonder hectisch en beklemmend nummer. Ze zag Trudy nergens, maar ze kon er helemaal niet zeker van zijn dat ze haar niet in deze drukte had gemist.

Ze begaf zich naar de bar, waar feestgangers overspoelden die zich een weg baande naar de druk bezette barman om hun bestellingen te plaatsen. Riley wist dat het onmogelijk zou zijn om zich een weg tussen hen te banen.

Ze probeerde met zichzelf te redeneren...

Als Trudy daar een drankje bestelt, dan zal ze snel verschijnen.

Maar Riley kon zichzelf niet overtuigen om te ontspannen en te wachten tot Trudy terugkwam.

Ze liep naar het damestoilet, waar het druk was met vrouwelijke studenten die wachtten om de bezette toiletten te gebruiken.

Zich er volledig van bewust dat ze een vertoning van zichzelf maakte, schreeuwde ze: ‘Trudy! Trudy! Ben je hier?’

De andere jonge vrouwen keken naar Riley alsof ze gek was geworden.

Misschien ben ik gek geworden, dacht ze.

Maar Riley maakte zich geen zorgen over wat iemand op dit moment van haar dacht.

Ze schreeuwde: ‘Kent iemand Trudy Lanier? Heeft iemand haar gezien? Weet iemand waar ze is?’

Er waren veel schuddende hoofden en openvallende monden en nogal wat nee’s.

De enige andere plaats waar Trudy kon zijn, was beneden. Riley haastte zich in die richting en stormde met twee treden tegelijk de trap af. Toen ze de bodem bereikte, stopte ze plotseling, niet zeker of ze opgelucht of boos moest zijn over wat ze zag.

Haar kamergenoot was volkomen veilig en blijkbaar volkomen gelukkig.

Trudy zat in een zithoekje, hetzelfde zithoekje waar Riley in de nacht van Rhea’s moord had gezeten. En tegenover haar aan tafel zat Harry Rampling, de sterspeler van Lanton University.

Riley’s stress stroomde uit haar lichaam.

Terwijl ze zichzelf weer in balans bracht en naar de tafel liep, zag ze dat Harry eindeloos aan het praten was, terwijl Trudy daar gewoon met puppy ogen en met haar kin in haar handen naar hem zat te staren.

Riley moest Trudy tegen haar schouder duwen om haar aandacht te trekken. Harry stopte met praten en Trudy keek haar met duidelijke verbazing aan.

‘Hé, Riley,’ zei Trudy. ‘Waar was je?’

Met een lichte grom in haar stem zei Riley: ‘Ik kan jou hetzelfde vragen.’

Trudy haalde haar schouders op, glimlachte en zei: ‘Ik was hier. Hé, ken je Harry Rampling al? Harry, dit is mijn kamergenoot, Riley Sweeney.’

Harry zag er allesbehalve blij uit om Riley te zien.

‘Ik denk niet dat we elkaar ontmoet hebben,’ loog hij.

‘Oh, ik denk van wel,’ zei Riley minachtend.

Trudy schoof zenuwachtig heen en weer. Riley was er vrij zeker van dat ze de lichaamstaal van haar kamergenoot begreep. Trudy probeerde stilletjes aan Riley te vertellen dat ze nadrukkelijk níét was uitgenodigd om bij haar en haar nieuwe date te gaan zitten.

Harry haalde zijn schouders op en begon weer te praten, blijkbaar waar hij was gebleven. Hij vertelde Trudy een verhaal over een bijzonder indrukwekkende Football wedstrijd. Trudy viel duidelijk helemaal voor hem.

Ze kwijlt bijna, dacht Riley vol walging.

Riley onderbrak Harry opnieuw en zei tegen Trudy: ‘Ik denk dat het tijd is om terug naar het studentenhuis te gaan.’

Trudy keek haar kinderachtig geïrriteerd aan, alsof een klein meisje te horen kreeg dat het al lang bedtijd was.

‘Aw, kom op, Riley,’ zei ze. ‘De nacht is nog jong. Verpest het feest niet.’

Riley herinnerde zich hoe ze Trudy praktisch uit hun kamer had moeten slepen om haar hier te krijgen. Nu leek het erop dat het heel wat moeite zou kosten om Trudy hier weer weg te krijgen. Zou het de moeite waard zijn?

‘Ik blijf nog even,’ zei Trudy. ‘Je kunt terug naar het studentenhuis gaan als je wilt. Maar blijf veilig, ga niet alleen terug. Ik weet zeker dat je Cassie of Gina met je mee kunt laten lopen.’

Toen voegde ze er met een knipoog aan toe: ‘Ik red me wel. Maak je om mij maar geen zorgen.’

Trudy ging weer verder met naar Harry staren en Harry begon weer te praten.

Riley schudde haar hoofd en liep de trap weer op.

Nou, ik hoef me over Trudy tenminste geen zorgen meer te maken, dacht ze met een mengeling van ergernis en opluchting.

Hoewel Riley een hekel aan Harry Rampling had, wist ze zeker dat hij geen moordenaar was. Ze was er ook zeker van dat Trudy voor elke moordenaar veilig was, zolang ze maar bij een grote spierbundel als Harry bleef. En het leek er zeker op dat Trudy bij hem zou blijven.

Misschien zelfs voor de nacht, dacht Riley, ineenkrimpend bij het idee.

Riley liep terug naar boven en naar het terras. Cassie danste nog steeds met een vrolijke overgave en Gina leek zich te hebben vastgeklampt aan de jongen die bij hen was geweest. Riley voelde zich een beetje verlaten, een kinderachtig gevoel, besefte ze. Het was heel goed dat al haar vriendinnen het zo naar hun zin hadden.

Ze vond de tafel waar ze allemaal hadden gezeten. Door een wonder had niemand de kan en glazen opgeruimd en niemand had hun plaats ingenomen. Riley ging daar alleen zitten en schonk zichzelf een glas bier in.

Ze nam een grote slok, sloot toen haar ogen, ademde de semi-frisse buitenlucht in, en toen voelde ze zich een stuk beter.

Ze zat daar gewoon een tijdje en tikte met haar voet op het ritme van de ironische kwelling van het nummer dat Bricks en Crystal speelde.

Haar ogen waren nog steeds gesloten toen ze naast haar tafel een bekende mannenstem hoorde.

‘Um, hallo. Mijn naam is Ryan Paige. En wie ben jij?’

Riley’s ogen sprongen open. Hij stond daar, met een bijna leeg glas bier en hij zag er nogal verlegen en aarzelend uit.

Ze grijnsde breed.

‘Ik denk dat we elkaar ontmoet hebben,’ zei ze.

Ryan haalde zijn schouders op en zei: ‘Ja, maar ik zag je toevallig hier alleen zitten en ik dacht dat we misschien helemaal opnieuw konden beginnen. Ik ben bang dat ik de laatste keer dat we elkaar zagen het niet zo goed heb aangepakt.’

Riley zei: ‘Oh, ik weet niet waarom je dat zou denken.’

Natuurlijk wíst ze precies waarom hij dat dacht. Ryan was een beetje in paniek geraakt over haar vermogen om hem te ‘lezen’. Maar Riley kon het hem niet helemaal kwalijk nemen. Misschien had ze niet zoveel over hem zelf moeten vertellen.

Misschien is het helemaal niet zo slecht om opnieuw te beginnen, dacht ze.

Ze zei: ‘Hoe dan ook, mijn naam is Riley Sweeney, voor het geval je het vergeten bent.’

Hij grijnsde ondeugend en zei: ‘Leuk je te ontmoeten, Riley Sweeney.’

‘Waarom ga je niet zitten?’ zei Riley.

‘Dat zou ik leuk vinden,’ zei Ryan.

Hij ging aan de tafel tegenover haar zitten en vulde zijn bier uit de kan.

Op dat moment kwam het nummer ten einde en hoorden ze de zanger van Bricks en Crystal over de buitenluidspreker schreeuwen...

‘Oké, jongens. De geruchten zijn waar. Bricks en Crystal is voorbij. Klaar. Afgelopen.’

Vanuit de menigte kwam nu boegeroep, maar helemaal niet serieus. Iedereen wist wat Riley wist, dat de jongens gewoon een soort stunt deden.

De zanger schreeuwde over het boegeroep: ‘Grunge is dood en we hebben net de nummers gespeeld die het hebben gedood!’

Er was meer boegeroep. Ryan lachte, en Riley ook.

De zanger schreeuwde verder...

‘Nee, nee, niet gaan bidden en smeken en kruipen. Alsjeblieft, je zet jezelf alleen maar voor schut. Je kunt ons niet stoppen. We brengen enkele wijzigingen aan, inclusief onze naam. We zijn niet langer Bricks en Crystal... ‘

De gitarist liet een onheilspellend machtskoord horen toen de zanger riep: ‘Nu is onze naam Hog Wild, de bommen werpende anarchisten van country en western!”

De band begon onmiddellijk Johnny Cash’s “Ring of Fire” te spelen. Met een geluid dat voor de hele wereld zo grungy en beklemmend mogelijk klonk, en niet eens een beetje country had. Het publiek werd wild met geschreeuw en applaus en sommige dansers op het terras begonnen im mosh stijl tegen elkaar op te botsen.

Riley en Ryan lachten nu allebei hard.

Ryan zei tegen haar: ‘Hoe meer dingen veranderen...’

Riley maakte zijn gedachte af...

‘... hoe meer dingen hetzelfde blijven!’

Riley tikte haar glas in een proost tegen die van Ryan en voegde eraan toe: ‘Grunge is dood!’

‘Lang leve grunge!’ zei Ryan.

Hun gelach stierf weg en Riley en Ryan zaten gewoon even van het nummer te genieten.

Toen zei Ryan: ‘Je hebt misschien gemerkt dat ik zelf een paar wijzigingen heb aangebracht. Wil je daar commentaar op geven?’

Riley schudde grijnzend haar hoofd.

‘Oh nee,’ zei ze. ‘Laten we die kant maar niet weer opgaan.’

‘Kom op, deze keer kan ik het aan. Echt.’

Riley voelde zich meer dan een beetje ongerust en keek hem aan.

‘Hmm,’ zei ze. ‘Geen vest meer, geen duur shirt, en je haar is niet zo feilloos gekamd als normaal. In plaats daarvan, jeans en een gewoon katoenen shirt, een meer casual look, maar nog steeds goed gekleed, helemaal niet onverzorgd.’

En ook knap, dacht ze bij zichzelf.

Ryan knikte en zei: ‘Wat zegt dat over mij?’

De veranderingen vertelden Riley behoorlijk veel, maar ze wilde het niet zeggen.

‘Waarom zeg jij het me niet?’ zei ze.

Ryan haalde diep en langzaam adem.

Hij zei: ‘Ik heb veel nagedacht over sommige dingen die je de vorige keer hebt gezegd. Vooral, hoe zei je het nou? Hoe ik denk dat de beste manier om succesvol te wórden is door me succesvol te gedrágen.’

Riley zei: ‘Dat bedoelde ik niet op een slechte manier. Het is eigenlijk best goed.’

Ryan hield bescheiden zijn hoofd schuin.

Hij zei: ‘Ja, maar ik besefte niet dat ik er zo overduidelijk over was. Ik dacht dat het tijd was om minder... nou ja, transparant te zijn denk ik. ‘

Toen lachte hij en voegde eraan toe: ‘Alsof ik misschien wat meer een mysterieuze man zou kunnen zijn.’

Riley lachte ook en zei: ‘Nou, je houdt me zeker bezig.’

Toen voegde ze er met een uitdrukking van onechte bezorgdheid aan toe: ‘Ik hoop dat je die mooie auto van je niet hebt verkocht.’

Ryan lachte nog meer en zei: ‘Oh nee. Ik ben nog steeds een Ford Mustang-man.’

Riley moest toegeven dat Ryan op al haar knoppen drukte en op een hele leuke manier. Het was echt vleiend om te weten dat hij vanwege haar persoonlijke wijzigingen had aan gebracht.

Riley besefte dat ze glimlachte van genot.

Aan mij is er op het moment niets mysterieus, dacht ze, te geamuseerd door zichzelf om zich beschaamd te voelen.

Ryan’s glimlach vervaagde.

Hij vroeg: ‘Hoe gaat het met je?’

Riley voelde bij die woorden echte bezorgdheid. Natuurlijk vroeg hij hoe het met haar ging sinds Rhea’s dood.

Ze gaf niet meteen antwoord.

Ze voelde zich eindelijk echt op haar gemak bij deze man, eigenlijk meer dan op haar gemak. Het was bijna alsof ze elkaar al heel lang kenden.

Ze had het gevoel dat ze met hem bijna overal over kon praten.

Was dat inclusief haar obsessie over de moordenaar van Rhea en haar recente studies over de moordlustige geest?

Misschien, dacht ze.

Aan de andere kant kan dat soort gesprekstof hem weer helemaal afschrikken, en dat wilde ze echt niet.

Voordat ze een besluit kon nemen, begon de band nog een nummer te spelen. De oude liefdesballade van Patsy Cline, ‘Crazy’. Riley voelde zichzelf een beetje smelten, verbaasd over hoe zacht en rustig en gevoelig de normaal agressieve band plotseling klonk. Helemaal niet meer als ‘bommen werpende anarchisten’.

Met wat gemopper gingen de meeste dansers op het terras terug naar hun tafels. Ze leken nu niet te weten wat ze met zichzelf moesten doen.

Maar Riley wist wat ze wilde doen.

Alsof hij haar gedachten las, vroeg Ryan: ‘Mag ik deze dans?’

Riley glimlachte en knikte. Ryan stond op, pakte haar hand en leidde haar naar het dansgedeelte, dat niet langer druk was. Ryan sloeg zijn arm om haar middel en trok haar dicht tegen zich aan.

Voordat ze het wist, dansten ze samen in perfecte harmonie met de muziek.

Riley voelde zich overal warm worden, dat ze dacht dat ze in de lucht op zou lossen.

Haar lichaam leek naadloos met dat van Ryan in elkaar te passen, alsof ze allebei deel uitmaakten van het nummer.

Riley wilde hier meer van, nog veel meer.

Haar hele lichaam voelde als een grote warme glimlach terwijl ze dacht...

Ik denk niet dat ik vanavond naar het studentenhuis terugga.