In de gaten

‘Nee,’ zei ze.

Zimmerman dacht opnieuw na en zei toen: ‘Ik zou je mee naar mijn huis kunnen nemen, alleen voor de nacht. Ik heb een logeerkamer.’

Riley had even moeite om te beslissen.

Toen zei ze: ‘Ik denk dat dat goed zou zijn.’

Zimmerman hielp haar overeind van de bank.

‘Kom,’ zei hij. ‘Laten we met ze gaan praten, kijken of je hier weg mag.’

Terwijl Dr. Zimmerman haar arm pakte en haar de gemeenschappelijke ruimte uit begeleidde, voelde Riley zich duidelijk sterker dan toen ze binnenkwam. De aanwezigheid van Zimmerman was meer dan behulpzaam geweest. Ze vroeg zich zelfs af hoe ze het had kunnen redden als hij niet was gekomen.

Toen ze eenmaal in de gang waren, zag Riley dat er nieuwe mensen waren aangekomen.

Een van hen liep op haar en dr. Zimmerman af; een korte, krachtige, breedgeschouderde man die midden vijftig leek te zijn.

Toen de man naderde, riep hij tegen haar: ‘Ben jij Riley Sweeney?’

Riley knikte.

De man haalde een badge met identificatie tevoorschijn.

Hij zei: ‘Ik ben speciaal agent Jake Crivaro, FBI.’

Riley bleef met een hernieuwd gevoel van alarm stokstijf staan.

Ik ga echt gearresteerd worden, dacht ze.

HOOFDSTUK DRIEËNTWINTIG

Riley verwachtte eigenlijk dat de FBI-agent een paar handboeien zou pakken en haar meteen zou arresteren. Toen sprak Dr. Zimmerman.

‘Agent Crivaro, ik maak me persoonlijk zorgen om deze jonge vrouw. Ze heeft een vreselijk trauma meegemaakt. Ze heeft vandaag meer dan genoeg meegemaakt en ze zal morgen beter in staat zijn om vragen te beantwoorden. Ik wil haar hier echt graag weghalen.’

Crivaro fronste naar Dr. Zimmerman.

‘Dat zou u graag doen?’ vroeg hij. En wie bent u?’

‘Dr. Dexter Zimmermann. ‘

Crivaro’s ogen werden groot.

‘Lieve hemel,’ zei hij. ‘Dé Dexter Zimmerman, de criminele patholoog? Ja, nu weet ik het weer, u geeft hier op Lanton les.’

Zimmerman knikte en zei: ‘Ik ben hoofd van de afdeling Psychologie.’

Crivaro schudde krachtig zijn hand.

‘Man oh man!’ zei Crivaro. ‘Ik moet alles hebben gelezen wat u ooit heeft geschreven, dr. Zimmerman. Ik ben een grote bewonderaar van u. Maar wie van de FBI is dat niet?’

Zimmerman zei: ‘Ik zou willen dat we elkaar onder betere omstandigheden hadden ontmoet. Ik neem aan dat dit nu een zaak voor de FBI is. Hoe ben je hier zo snel gekomen?’

‘Mijn team en ik zijn met een helikopter vanuit Quantico gevlogen,’ zei Crivaro. “We zijn op het footballveld van de universiteit geland.’

Crivaro keek weer naar Riley en toen weer naar Zimmerman.

Hij zei tegen Zimmerman: ‘Luister, vind u het erg om even bij me te blijven? Ik kan misschien wat hulp gebruiken.’

‘Met genoegen,’ zei Zimmerman.

‘Waar kunnen we met z’n drieën praten?’ vroeg Crivaro.

‘De gemeenschappelijke ruimte,’ zei Zimmerman. ‘Kom maar mee.’

Riley liep tussen de twee mannen terug naar de gemeenschappelijke ruimte, nog steeds onzeker over wat er precies gebeurde. Werd haar arrestatie alleen maar uitgesteld?

Ze voelde zich heel erg opgelucht dat Dr. Zimmerman niet wegging, althans voor nu.

Al snel zaten ze met z’n drieën rond de tafel in de keuken die aan de gemeenschappelijke ruimte grenst. Crivaro pakte een potlood en een kladblok en maakte zich klaar om aantekeningen te maken.

Hij zei: ‘Mevrouw Sweeney, ik begrijp dat je de huisgenoot van het slachtoffer was.’

Riley voelde een schok toen ze het woord ‘slachtoffer’ hoorde’.

‘Ja,’ wist ze uit te brengen. ‘Trudy... wás... mijn beste vriendin.’

‘En je hebt het lichaam gevonden, heb ik gelijk?’

Riley voelde zich opnieuw geschokt door het woord ‘lichaam’.

In feite kromp ze een beetje ineen.

Waarom kan hij haar niet gewoon Trudy noemen? dacht ze.

‘Dat klopt,’ zei ze fluisterend.

Crivaro keek op van zijn notitieboekje. Zijn uitdrukking verzachtte, evenals zijn stem.

‘Ik weet dat dit moeilijk is, mevrouw Sweeney, maar ik heb antwoorden nodig. Wanneer en hoe heb je Trudy gevonden nadat ze was vermoord?’

Riley schrok van de subtiele verandering in zijn toon.

Meer dan dat...

Hij noemde haar Trudy.

Had Crivaro haar ongemak over de woorden ‘slachtoffer’ en ‘lichaam’ opgepikt en probeerde hij nu een beetje meer tact uit te oefenen?

Riley voelde plotseling dat deze ogenschijnlijk norse man misschien een stuk gevoeliger was dan hij mensen normaal gesproken liet zien en waarschijnlijk een stuk ingewikkelder.

In antwoord op zijn vraag zei ze: ‘Ik heb haar gevonden toen ik vanmorgen terug in de kamer kwam.’

‘Hoe laat was dat?’

Riley vertelde hem de tijd, zo goed als ze zich kon herinneren.

Crivaro keek naar haar en zei: ‘Dus je bent de hele nacht weggeweest?’

Riley kromp ineen en knikte.

Crivaro zei: ‘Waar was je en met wie?’

Riley slikte. Zou ze Ryan weer in de problemen brengen?

Ze voelde zich ook vreemd gegeneerd over wat Crivaro van haar zou denken, omdat ze een nacht in het appartement van een man had doorgebracht.

Het leek een vreemd ongepast iets om je zorgen over te maken.

Wat zou het mij kunnen schelen wat hij denkt?

Wie is hij, mijn vader?

Ze zei: ‘Ik ben gisteravond met Ryan Paige mee naar huis gegaan, een rechtenstudent.’

Crivaro keek door zijn notitieboekje.

‘Ryan Paige,’ zei hij. ‘Ja, ik zie dat zijn naam eerder naar voren is gekomen met betrekking tot de dood van Rhea Thorson. Wanneer heb je Trudy Lanier voor het laatst in leven gezien?’

Riley haalde diep en langzaam adem en legde toen uit hoe ze Trudy had overgehaald om mee naar de Centaur’s Den te gaan en hoe ze Trudy het laatst in een zithoekje met Harry Rampling had zien zitten. Bij het horen van Harry’s naam, keek Crivaro opnieuw door zijn aantekeningen.

Is Harry’s naam ook al eerder opgedoken? vroeg ze zich af.

Het was zeker logisch. Riley was zeker niet de enige die had gemerkt dat Trudy en Harry samen waren geweest.

Betekende dat dat Harry nu een verdachte was?

Riley herinnerde zichzelf eraan...

Ik weet nog steeds niet eens of ík een verdachte ben.

Toen Riley klaar was met praten, pauzeerde Crivaro en staarde hij naar haar, terwijl hij met zijn potloodgum tegen het tafelblad tikte.

Wat denkt hij? vroeg ze zich af.

Toen boog Dr. Zimmerman zich naar Riley. Hij sprak langzaam en voorzichtig.

‘Riley, ik denk dat je Agent Crivaro over je ervaringen moet vertellen.’

‘Ervaringen?’ vroeg Riley.

‘Je weet wel. Die... mómenten waarover je me vertelde toen je... ‘

Hij liet de zin onafgemaakt, maar Riley wist wat hij bedoelde.

Hij had het over die twee ervaringen die ze had gehad toen ze in de geest van de moordenaar was geglipt.

Riley was geschokt door zijn suggestie. Dr. Zimmerman was de enige persoon ter wereld die ze over die momenten had verteld. Vond hij echt dat ze ze aan een totale vreemdeling moest toevertrouwen?

Ze keek naar Dr. Zimmerman en zei zonder geluid...

‘Weet je dat zeker?’

Dr. Zimmerman knikte met een warme en sympathieke glimlach en zei toen tegen Crivaro: ‘Ik denk dat je wilt horen wat ze te zeggen heeft.’

Agent Crivaro staarde haar nu nieuwsgierig aan.

Riley begon hem aarzelend en voorzichtig alles te vertellen. Eerst hoe ze de gedachten van de moordenaar had gevoeld toen ze de route had gevolgd die hij had genomen terwijl hij Rhea volgde, vervolgens hoe ze hetzelfde had gedaan in Rhea’s kamer en ze zich had voorgesteld hoe hij zich voelde terwijl hij op haar dode lichaam neerkeek.

Tegen de tijd dat ze klaar was, keek Crivaro haar met intense belangstelling aan en hing zijn mond een beetje open.

Toen wisselden hij en Dr. Zimmerman een betekenisvolle blik uit.

Het was duidelijk dat ze hetzelfde dachten.

Maar wat denken ze? vroeg Riley zich af.

Ze herinnerde zich iets dat Dr. Zimmerman tegen haar had gezegd toen ze voor het eerst met elkaar hadden gesproken. Hij had gezegd dat ze misschien een ‘uniek talent’ had, en...

‘Het is misschien geen talent waar je voor kiest, maar het kan heel waardevol blijken te zijn.’

Dacht agent Crivaro in dezelfde richting, dat Riley misschien de eigenschappen van een goede criminele profiler heeft?

Het idee maakte Riley bijna net zo bang als de gedachte om gearresteerd te worden.

Eindelijk zei agent Crivaro: ‘Mevrouw Sweeney, ik wil je niet pushen... ‘

Hij zweeg en Riley voelde overal koude rillingen.

Toen voegde Crivaro eraan toe: ‘Maar ik zou graag willen dat je opnieuw probeert om in deze gemoedstoestand te komen.’

‘Oh, nee,’ zei Riley, haar stem trilde.

Ze kon zich niet voorstellen om zo’n poging te wagen. Niet terwijl ze door de dood van Trudy zo emotioneel verwoest was.

Maar de uitdrukking van Crivaro was dringend. Riley had het gevoel dat hij waarschijnlijk geen nee zou accepteren.

Uiteindelijk zei Crivaro: ‘Ik denk echt dat je dat zou moeten doen. Twee jonge vrouwen zijn vermoord en een van hen was je beste vriendin. Ik weet het niet zeker, maar... Ik denk echt dat je misschien zou kunnen helpen om hun moordenaar voor het gerecht te brengen.’

Riley voelde een knoop van paniek in haar keel. Hoe kon ze in vredesnaam nee zeggen?

Ze knikte lichtjes.

‘Ik kan je er doorheen praten,’ zei Crivaro. ‘Kom maar mee.’

Zonder nog iets te zeggen stonden de twee mannen op van de tafel. Riley stond onzeker op en volgde Dr. Zimmerman en agent Crivaro de gemeenschappelijke ruimte uit en de gang in.

Lokale agenten en FBI-agenten kwamen en gingen of stonden te praten.

Crivaro blafte naar iedereen: ‘Ik wil dat al het personeel de plaats delict verlaat. Niet alleen de kamer, maar de hele gang. Iedereen gaat naar buiten en laat dit meisje en mij werken.’

De FBI-agenten gingen meteen op weg, maar de plaatselijke politie stond hem verbaasd aan te kijken. Agent Steele zag er niet uit alsof hij zou vertrekken.

‘Heb je me gehoord?’ Snauwde Crivaro. ‘Ga weg!’

Geschrokken volgden Steele en de rest de FBI-agenten het gebouw uit.

Dr. Zimmerman legde een hand op Riley’s schouder.

‘Ik kan ook beter gaan,’ zei hij. ‘Maak je geen zorgen, ik sta buiten.’

Riley wilde hem smeken...

‘Alsjeblieft! Ga niet weg!’

Maar Dr. Zimmerman vertrok en liet Riley en agent Crivaro alleen in de gang staan.

Riley voelde koude rillingen over haar hele lichaam lopen.

Wat gaat er nu gebeuren?

HOOFDSTUK VIERENTWINTIG

Even stond agent Jake Crivaro naar de bange, jonge vrouw te kijken terwijl hij zich afvroeg...

Maak ik hier een grote fout?

Misschien had hij het mis over haar. Misschien had ze niet die zeldzame intuïtie die slechts een handjevol profilers bezat, inclusief hijzelf. Maar Jake’s eigen onderbuikgevoel vertelde hem iets anders. Haar beschrijvingen van haar ervaringen hadden buitengewoon echt geklonken.

Bovendien voelde Dexter Zimmerman duidelijk hetzelfde talent in haar, en als het op dit soort dingen aankwam dan was hij een gecertificeerd genie. Hij had geschreven over het vermogen van bepaalde individuen om in de geest van een crimineel te komen.

Het belangrijkste was dat haar inzichten een kortere weg naar het opsporen van de moordenaar konden zijn. Jake wist dat de lokale politie al een man gearresteerd had en misschien kon het meisje hem helpen om erachter te komen of ze de juiste man te pakken hadden.

Maar Jake had ook meer in gedachten dan alleen deze ene zaak.

Hij moest er echt achter komen of haar gave echt was en zo ja, wat ze ermee kon doen.

Hij keek om zich heen en vroeg zich af waar hij de oefening moest beginnen.

Bij de ingang van het studentenhuis, dacht hij.

De moordenaar moet daar tenslotte naar binnen zijn gekomen of dat in het gezelschap van het slachtoffer was, dat wist Jake nog niet.

‘Kom met me mee,’ zei hij tegen Riley.

Ze liepen door de gang tot net binnen de voordeur van het studentenhuis. Door het raam zag Jake de lokale politie en FBI-agenten buiten rondlopen, omdat ze op dit moment niks konden doen.

Ze zullen snel genoeg weer aan het werk zijn, dacht hij.

Terwijl hij en Riley Sweeney in de hal stonden, zei Jake: ‘Ik wil dat je je ogen sluit.’

Het meisje gehoorzaamde.

Jake zei met een zachte, rustige, kalmerende stem: ‘Adem nu maar een paar ogenblikken heel langzaam in en uit. Let goed op je fysieke gewaarwordingen. Hoe de lucht om je heen voelt, de vloer onder je voeten, de geur van deze plek, dingen die je normaal niet opmerkt.’

Riley Sweeney knikte en ademde in en uit. Jake zag dat ze al snel in de gemoedstoestand gleed waar hij op hoopte.

Hij zei: ‘Nu wil ik dat je terugdenkt aan de ervaring die je had toen je die avond over de campus liep, je voorstellend hoe de moordenaar zich voelde toen hij Rhea Thorson aan het volgen was. Probeer je te herinneren... hoe voelde het om in zijn geest te zijn, al was het maar voor even? Wat voor soort gedachten hebben jullie gedeeld? Probeer hem weer te zíjn.’

Het meisje haalde diep adem en huiverde toen een beetje.

Het werkt, dacht hij.

Hij zei: ‘Ga nu terug naar gisteravond. Je bent net binnengekomen. Hoe ben je door de deur gekomen?’

Riley zei een tijd lang niets. Ze leek met de vraag te worstelen. Toen kneep haar gezicht zich samen.

‘Trudy... liet hem... liet mé binnen,’ zei ze.

Jake schrok toen hij haar de overstap naar de eerste persoon hoorde maken.

Dat had hij niet verwacht. Ging deze oefening te ver?

Ze was tenslotte maar een studente, geen ervaren profiler.

Laat haar haar instinct maar volgen, zei hij tegen zichzelf. Hij zou haar stoppen als de oefening uit de hand zou lopen.

‘Waarom heeft ze je binnengelaten?’ vroeg Jake.

Riley haalde een beetje haar schouders op.

‘Omdat ik haar dat heb gevraagd,’ zei ze.

Na nog een aarzeling voegde ze eraan toe: ‘Ze wist wie ik was.’

Dus het slachtoffer kende haar moordenaar, dacht Jake. Maar hij waarschuwde zichzelf dat dat in zo’n omgeving vrij waarschijnlijk was. Gokte dit meisje gewoon of voelde ze echt iets over de moordenaar?

‘Hoe goed kende ze je?’ vroeg hij.

Riley rimpelde haar voorhoofd alsof ze zich mentaal in moest spannen.

‘Ik weet het niet zeker,’ zei ze. ‘Ik denk... nee, ik weet het gewoon niet zeker.’

‘Adem diep in,’ zei Jake. ‘Zeg gewoon wat je te binnen schiet.’

Het meisje ging verder: ‘Geen goede vrienden, dat denk ik niet. Goed genoeg om niet bang te zijn.’

Hoe voel je je daarbij?’ vroeg Jake.

Er vormde zich een sinistere glimlach op het gezicht van het meisje.

Jake schrok. Hij had nog nooit een beginneling zo diep in de oefening zien gaan.

Toen waarschuwde hij zichzelf opnieuw. Het is of dat of ze weet al meer over deze moordenaar dan ze zou moeten.

‘Het geeft me een goed gevoel,’ zei Riley. ‘Alles gaat precies zoals ik het wil.’

Jake legde zijn hand op haar arm.

‘Houd je ogen dicht,’ zei hij. ‘Ik zal je helpen om je weg te vinden. Ga gewoon daarheen waar je instinct je heen brengt.’

Jake hield zijn hand op de arm van Riley Sweeney, terwijl ze met gesloten ogen door de gang liep. Toen ze net buiten de kamer van het meisje waren gekomen, trok hij haar tot stilstand, onzeker over wat hij daarna moest proberen.

De deur stond wijd open en Jake wilde niet dat ze haar ogen opendeed en zou zien hoe de kamer er nu uitzag. Het lichaam was weggehaald, maar er was nog steeds overal bloed en een krijtstreep liet de positie van het lijk op de vloer zien.

Maar Riley sprak weer en ze leek nog dieper in de gemoedstoestand te zijn verzonken.

‘Ze ontgrendelt de deur naar de kamer en nodigt me uit om binnen te komen. Ik ben echt verrukt. Ik hoef het niet eens te vragen. Ze gaat naar binnen en ik volg haar... ‘

Jake en het meisje stapten de kamer binnen. Maar nu leek ze een beetje onzeker.

Riley zei: ‘Ik denk...’

Ze aarzelde. Jake vroeg zich af of ze misschien uit haar ervaring zou komen.

Toen zei ze: ‘De telefoon gaat.’

Riley raakte geagiteerd, haar handen trilden. Jake stond op het punt de oefening af te breken toen ze eruit flapte: ‘Dat was zijn moment.’

Jake merkte de overgang naar de derde persoon op. Hij realiseerde zich dat wat dit meisje ook ervoer, het teveel voor haar werd.

Het is nu tijd om te stoppen, dacht hij.

Jake hield haar nog steeds bij de arm en zei zachtjes: ‘Houd je ogen dicht. Kom met me mee.’

Maar voordat hij haar veilig de kamer uit kon leiden, ging de telefoon wél over.

De ogen van het meisje sprongen open. Haar hoofd schoot heen en weer terwijl ze het afgrijselijke tafereel in zich opnam en ze naar adem snakte.

Te laat, besefte Jake.

Hij duwde haar snel de kamer uit en de gang in. Het meisje leunde tegen een muur en begon te huilen.

Jake sloeg zijn arm troostend om haar heen.

‘Het is goed,’ zei hij. ‘Het is goed.’

Vanuit de open deur van de kamer hoorde hij een uitgaande boodschap; de stem van haar kamergenoot, niet die van haar. Na de piep hoorde hij een mannenstem.

‘Hé, Riley, ben je daar? Je spreekt met Ryan. Jezus, ik heb net gehoord wat er is gebeurd. Ik kan het niet geloven. Ben je daar? Gaat het goed met je? Ben je veilig?’

Verbluft en verward en nog steeds snikkend, knikte het meisje met haar hoofd alsof ze ja tegen de jongen wilde zeggen.

Na een pauze ging de stem verder.

‘Luister. Bel me wanneer je kan. Als er iets is wat ik kan doen... wat dan ook... ‘

De stem vervaagde en de beller hing op.

Riley ademde nog steeds zwaar, maar het snikken was tot stilstand gekomen.

Jake klopte haar op de schouder.

‘Je hebt het goed gedaan,’ zei hij. ‘Je hebt het echt heel goed gedaan.’

Hij besefte dat hij het meende. Hij dacht niet langer dat ze deed alsof, simpelweg iets vertellen dat ze al wist.

Toen hoorde Jake het gekletter van de voordeur van het studentenhuis die open ging en het geluid van naderende voetstappen. Hij draaide zich om en zag een lid van zijn eigen team naderen.

Jake snauwde naar hem: ‘Walton, wat heb ik tegen je gezegd?’

Speciaal agent Tyler Walton zei: ‘Het spijt me, meneer, maar ik dacht dat ik het u maar beter kon vertellen. We hebben een telefoontje van het bureau gekregen. Het klinkt alsof de verdachte die ze vasthouden klaar is om te praten.’

‘Heeft hij een advocaat?’ vroeg Jake.

‘Nog niet,’ zei Walton. ‘Hij is behoorlijk zelfverzekerd en lijkt zich geen zorgen over een advocaat te maken.’

Jake keek Riley Sweeney in de ogen en zei: ‘Luister. Ik denk dat je ons daar ook zou kunnen helpen. Wil je met ons mee naar het bureau komen?’

Riley knikte en volgde hem door de gang.

Toen ze het gebouw uit liepen, bedacht Jake zich hoe diep het meisje in de geest van de moordenaar leek te zijn geslopen.

Ze is hier goed in, dacht hij.

Maar had hij haar een gunst verleend door deze gave in haar naar boven te halen?

Jake huiverde toen zijn geest werd overspoeld met gruwelen die hij tijdens zijn carrière had gezien, zowel van binnen als fysiek.

Hij had geen idee wat voor toekomst Riley Sweeney voor zichzelf in gedachten had, maar hij was vrij zeker van één ding...

Een normaal leven ligt voor haar niet in de kaarten.

HOOFDSTUK VIJFENTWINTIG

Riley’s hoofd duizelde toen agent Crivaro haar naar buiten tussen de politie en agenten leidde. De ervaring die ze net had gehad, was veel, veel intenser dan haar eerdere momenten van verbinding met de moordenaar en veel angstaanjagender.

Een deel ervan was moeilijk om te herinneren. Ze wist dat er een gevoel van voldoening was geweest dat aan iemand anders toebehoorde, niet aan haar. Ze wist dat ze woorden had gezegd die niet van haar waren.

‘Het geeft me een goed gevoel,’ had ze gezegd, hoewel ze het niet over zichzelf had. ‘Alles gaat precies zoals ik het wil,’ had ze eraan toegevoegd. Of iemand had het eraan toegevoegd.

Terwijl ze naast Crivaro liep, zag Riley Dr. Zimmerman op enige afstand tussen de politie staan en naar haar kijken.

Ze wenste dat hij naar haar toe kwam om met haar te praten, haar te helpen begrijpen wat er net was gebeurd.

Maar hij hield afstand, alsof hij zich niet wilde bemoeien met...

Wat? vroeg Riley zich af.

Wat is er aan de hand? Wat doe ik hier?

Crivaro leidde haar naar de dichtstbijzijnde straat. Politievoertuigen met zwaailichten stonden daar geparkeerd.

Riley vroeg: ‘Wat is er gebeurd?’

Crivaro aarzelde even.

Toen zei hij: ‘Ik neem aan dat je met Dr. Zimmerman over dit soort dingen hebt gesproken. Wat heeft hij tegen je gezegd?’

Riley dacht weer terug aan dat gesprek in het kantoor van Zimmerman.

Ze zei: ‘Hij zei dat ik een buitengewone intuïtie had voor... dit soort dingen.’

‘Ik zou zeggen dat hij gelijk had,’ zei Crivaro.

Crivaro hielp haar op de achterbank van een wachtende politiewagen en ging naast haar zitten.

Een andere agent, Walton, was hen vanuit het studentenhuis gevolgd. Hij stapte voorin op de passagiersstoel en de lokale agent reed met hen weg.

Riley wilde nog steeds een verklaring van Crivaro.

‘Het was zo levendig,’ zei ze. ‘Hoe wist ik die dingen?’

‘Nou, strikt genomen wist je er níéts van. Het is niet zoals een helderziende of iets paranormaals. Je volgde je ingevingen en intuïtie en ze zijn bij jou gewoon een stuk krachtiger en levendiger dan bij de meeste mensen en misschien ook nauwkeuriger. Eigenlijk gebruik je vooral je verbeeldingskracht en een zeldzaam soort creativiteit.’

Hij zweeg even en zei toen: ‘Je stelde je bijvoorbeeld de telefoon voor die overging toen Trudy en de moordenaar de kamer binnengingen. Ik betwijfel of dat echt gebeurd is; ik heb geen berichten op je antwoordapparaat gezien. Toch zorgde íéts ervoor dat Trudy zich van de moordenaar heeft afgewend. De moordenaar profiteerde van dat moment, trok zijn mes, greep haar van achteren en... ‘

Riley was blij dat hij de zin niet afmaakte. Ze had zich dat moment een paar minuten geleden veel te levendig voorgesteld. Ze leunde achterover tegen de hoofdsteun en vroeg zich af wat er nu ging gebeuren.

Walton had gezegd dat er een verdachte gearresteerd was en klaar was om te praten.

Crivaro had gezegd...

‘Ik denk dat je ons daar ook zou kunnen helpen.’

Wat verwachtte hij nu van haar?

Toen de auto bij het politiebureau stopte, stapten ze allemaal uit en gingen naar binnen. De eerste persoon die ze tegenkwamen was Chef Hintz, de lange, magere, krachtig ogende oudere man die haar en vier andere meisjes, inclusief Trudy zelf, na Rhea’s dood had geïnterviewd. Hij was niet erg sympathiek geweest, wat een toch al verschrikkelijke nacht nog erger had gemaakt.

Hintz knikte in de richting van agenten Crivaro en Walton.

‘Jullie moeten een paar jongens van de FBI zijn,’ zei hij.

Toen ze zich voorstelden, zag Riley dat Chef Hintz zwaar geschokt leek.

De chef bevestigde haar indruk en zei: ‘Ik kan het niet geloven. Ik kan het gewoon niet in mijn hoofd krijgen.’

Kan wat niet geloven? vroeg Riley zich af. Nog een moord of iets meer?

Chef Hintz leidde hen door het bureau naar de interviewkamer. Ze stonden allemaal buiten en keken door de doorkijkspiegel.

Riley herkende onmiddellijk de jongeman die binnen aan de tafel met handboeien om zat.

Het was Harry Rampling.

Nu begon ze te begrijpen waarom Chef Hintz zo verontrust leek. Ze herinnerde zich Hintz’s afkeurende blik toen hij hoorde dat ze Harry in de nacht van Rhea’s dood had afgepoeierd.

Hintz keek droevig door het raam naar de jonge atleet en zei: ‘Ik heb altijd het beste van die jongen gedacht. Ik zag hem als een echte held. Ik dacht niet dat hij iets slechts in zich had. Nou, je weet het nooit, ik denk... ‘

Hintz’s stem stierf weg.

Toen keek hij naar Crivaro en Walton en zei: ‘Ik denk dat jullie het maar beter vanaf hier over moeten nemen. Voor mij en mijn jongens gaat het ons verstand te boven.’

Hintz draaide zich om en liep weg.

Crivaro zei tegen zijn collega: ‘Walton, ik wil dat je naar binnen gaat en de verdachte ondervraagt.’

De jongere agent keek verrast.

‘Weet je zeker dat ik daar klaar voor ben?’ vroeg hij.

Crivaro zei: ‘In dit werk geldt, je leert terwijl je het doet. Ga je gang, ga aan de slag.’

Terwijl Walton door de deur de interviewkamer binnenliep, zei Crivaro tegen Riley: ‘Ik wil dat je aandachtig luistert naar wat daar binnen wordt gezegd.’

‘Luistert?’ vroeg Riley. ‘Waarnaar luisteren?’

‘Je zult het weten wanneer je het hoor, áls je het al hoort.’

Riley hoorde geluiden over een luidspreker terwijl Walton een stoel verschoof en aan de tafel ging zitten.

Walton zei tegen Harry: ‘Mag ik je naam, alsjeblieft?’

Harry leek zich tegelijkertijd te vervelen en te amuseren.

‘Alweer?’ zei hij. ‘Ik heb het gevoel dat ik het al honderd keer heb gezegd.’

‘Ja, weer.’

‘Harry Rampling. Mijn volledige naam is eigenlijk Henry Wallace Rampling III. Weet je, jullie maken een grote fout om mij zo te behandelen. Mijn vader is de burgemeester van Baxter.’

Walton grijnsde een beetje.

‘Baxter?’ zei hij. ‘Waar is dat? Een grote stad, toch?’

Riley kon het niet helpen om zich tijdelijk amusement te voelen bij Harry’s teleurgestelde uitdrukking. Ze wist heel goed dat Baxter ongeveer honderd mijl van Lanton verwijderd was en aanzienlijk kleiner. Walton was niet onder de indruk en Harry was zichtbaar beledigd.

Walton zei tegen Harry: ‘Ik neem aan dat je je rechten zijn verteld.’

‘Ja,’ zei Harry, met zijn ogen rollend.

‘Wil je een advocaat?’

‘Dit is zo stom.’

‘Moet ik dat als een nee beschouwen?’ vroeg Walton.

‘Tuurlijk. Prima. Wat dan ook.’

Walton begon Harry vragen te stellen over wat hij gisteravond op specifieke tijden had gedaan.

Harry strekte zijn benen onder de tafel.

‘Ik lag in mijn kamer te slapen,’ zei hij.

Walton keek naar enkele aantekeningen en zei: ‘Je kamer in Gettier Hall? Boven de verdieping waar de moord is gepleegd?’

‘Dat klopt.’

‘Kan je kamergenoot dat bevestigen?’

Harry geeuwde, hij probeert een beetje hard om verveeld over te komen, dacht Riley.

‘Nee, Larry was de hele nacht weg. Hij had tegen me gezegd dat hij niet zou thuis zou komen. Hij had een date met een lekker wijf met haar eigen plek. Dat beviel me prima.’

‘Waarom was dat?’ vroeg Walton.

Harry haalde zijn schouders op alsof het antwoord voor de hand lag.

‘Larry en ik proberen onze activiteiten te coördineren. Hij vertelde me zijn plannen, zodat ik wist dat ik de kamer helemaal voor mezelf had en voor elk gezelschap die ik misschien zou willen éntertainen, als je begrijpt wat ik bedoel. ‘

‘Gezelschap?’ zei Walton. ‘Je bedoelt zoals Trudy Lanier?’

Harry huiverde bij het horen van Trudy’s naam.

Hij zei: ‘Vreselijk wat er met haar is gebeurd. Leuke griet.’

‘Dus je kende haar echt goed?’ vroeg Walton.

‘Nee, maar we hadden eerder die avond samen wat tijd doorgebracht. Maar ik denk dat je dat al weet. Ik bedoel, daarom ben ik hier, toch?’

Walton hield Harry’s blik even vast.

Tijdens de stilte herinnerde Riley zich dat Trudy in dat zithoekje tegenover Harry aan de tafel zat, bijna zwijmelend over elk woord en gebaar.

Heeft Harry haar echt vermoord? vroeg ze zich af.

Op dit moment leek het een duidelijke mogelijkheid.

Ze wenste meer dan ooit dat ze Trudy simpelweg uit dat zithoekje had gesleept en haar naar huis had gebracht.

Ten slotte zei Walton tegen Harry: ‘Vertel me alles over Trudy. Ik bedoel, wat er gisteravond tussen jullie twee is gebeurd. ‘

Riley’s nieuwsgierigheid werd groter.

Harry zei: ‘Ik was net bij de Centaur’s Den aangekomen en liep het terras op om te zien wat er daar te doen was toen dit meisje recht tegen me op me danste -’

‘Trudy Lanier?’ vroeg Walton.

‘Ja, zij. En ze zegt geen woord, maar ze maakt het echt duidelijk dat ze me niet met rust gaat laten. Dus...’

Hij haalde opnieuw zijn schouders op.

‘Ze ging niet weg en ik had niet echt zin om te dansen, dus ik zei, laten we een paar drankjes gaan halen.’

Riley voelde een knoop van woede in haar borst.

Hij laat het klinken alsof ze een plaag was, dacht ze.

Toen herinnerde ze zich Trudy’s uitdrukking weer, hoe ze naar hem had zitten staren.

Misschien hád Trudy hem benaderd en niet andersom.

Niet dat Harry niet op de versiertoer was geweest. Ze had hem op te veel meisjes af zien gaan, inclusief zichzelf, om iets anders te geloven.

Harry zei: ‘Ik had nog geen drankje voor mezelf, dus ik zei dat we misschien naar de bar konden gaan en ik voor ons allebei een drankje zou kopen. Dat vond ze goed klinken, zei ze. Dus kocht ik een wodka Collins voor haar en een dubbele bourbon voor mij.’

Harry zweeg even en zei toen: ‘Nou, ik wist nog niet zeker waar de dingen naartoe gingen...’

Riley begon nijdig te worden. Het was het eerste wat Harry tot nu toe had gezegd waarvan ze zeker wist dat het niet waar was. Als het op meisjes aankwam, dan wist Harry altíjd waar de dingen naartoe gingen of tenminste waar hij wilde dat ze naartoe gingen.

Harry ging verder: ‘Toen sleepte ze me naar beneden, we vonden een zithoekje, gingen zitten en praatten heel lang en ik bleef naar de bar gaan om ons af en toe wat te drinken te brengen.”

Riley vroeg zich af...

Hoeveel had Trudy gedronken? Hoe helder kon ze denken?

Harry zei: ‘Na een tijdje zei ze dat het misschien tijd was om te vertrekken, en ik vroeg haar of ze wilde dat ik haar terug naar het studentenhuis bracht.’

Walton zei: ‘Ik veronderstel met volkomen onschuldige bedoelingen.’

Harry grijnsde en zei: ‘Nou, ik weet niet zeker of ik het zo zou zeggen. Laten we zeggen dat ik mijn mogelijkheden openhield.’

Walton tikte met zijn potlood tegen de tafel en zei: ‘Heeft ze nog met iemand anders gesproken, terwijl jullie samen in de Centaur’s Den waren?’

Harry zweeg even en dacht even na.

‘Nu je het zegt, ze hééft met iemand gesproken. Haar kamergenoot kwam naar de tafel; Riley Nogiets. Ja, Riley Sweeney.’