Читать книгу: «Raji: Boek Een», страница 2

Hoofdstuk drie

Om twaalf uur haastte Fuse zich uit de geschiedenisles via de achterdeur van de sportzaal naar het tennisveld.

"Komaan, Fusilier." Cameron liet de witte tennisbal stuiteren op de rand van zijn nieuwe Wilsonraket die gemaakt was van fijngenerfd beuken- en esdoornhout en strak opgespannen was met kattendarm, het neusje van de zalm. "Je hebt al vijf minuten van onze lunchpauze verprutst met eten."

Fuse stopte de rest van zijn boterham met spek in zijn mond en dronk melk van de thermosfles. "Ik kom," mompelde hij met volle mond, "ik kom." Hij trok zijn jas uit, greep zijn raket beet en liep het veld op.

Cameron liet de bal vallen en sloeg hem over het net. "Wanneer ga je eens deftige schoenen kopen? Het is moeilijk om tennis te spelen met die bottines."

Fuse haalde uit naar de bal en sloeg hem in het net. "Ik heb een paar sportschoenen besteld uit de Sears Roebuckcatalogus." Hij rende naar de bal.

"Fantastisch. Dat zal maar een week of zes duren." Cameron stapte opzij en sloeg de bal terug met een knappe backhand. "Zet je af op je tenen. Buig je knieën en leun voorover. Wees klaar om naar links of naar rechts te gaan zodra ik tegen de bal sla. Goed zo. Die bal zal nu naar je rechterkant komen. Draai je lichaam zijwaarts zodra je ziet waar de bal heengaat. Stap door de bal. Breng je raket onmiddellijk weer naar achteren. Nee, nee, nee. Niet zijwaarts naar de backhandhoek lopen."

Mike Cameron zat ook in zijn laatste jaar net als Fuse, maar hij was drie jaar ouder en een kop groter. Hij was dun en gespierd en de beste tennisspeler in Winterset County. Door op de boerderij te werken en met de fiets naar school te gaan was Fuse in goede conditie, maar hij was niet zo sterk als Mike.

"Ik moet werken aan mijn opslag." zei Fuse.

Hij miste de volgende bal en rende om de bal op te rapen. Hij merkte drie meisjes op die aan een tafel zaten bij het administratiegebouw. Ze zagen er eigenaardig uit met hun dikke jas en wollen handschoenen terwijl ze hun boterhammen opaten en uit thermosflessen dronken. Fuse vond zichzelf enigszins knap, maar hij wist dat die meisjes daar niet zaten te bibberen tijdens hun lunchpauze om naar hem te kijken.

"Je moet aan alles werken." zei Cameron toen Fuse het veld weer op liep. “Denk je echt dat je zo bij Octavia Pompeii zal raken?"

"Ik moet wel."

"Oké, laten we oefenen op de opslag en de volley. Wedden dat al de beste spelers in geen tijd bij het net zullen zijn, klaar om de bal door je strot te duwen. Je bent aan de kleine kant om te tennissen, maar je hebt wel een heel groot voordeel: je bent linkshandig. Dat brengt je tegenstander altijd in de war omdat hij twijfelt welke kant je backhand is. En je kan makkelijk op zijn backhand opslaan. Oké, sla nu op en ren naar het midden van het net. Je moet snel zijn. Probeer er te raken in vier passen. Daar gaan we!"

Cameron deed Fuse de volgende veertig minuten hard werken en dan vertrokken ze.

"Oefen je alleen hier?" vroeg hij aan Fuse terwijl ze het tennisveld verlieten.

"Ja."

"Hm. Dat is niet genoeg. Ken je iemand bij de club?"

"Ha, was dat maar waar. Trouwens," Fuse gebaarde naar de meisjes, "ik zie dat je fanclub aanwezig is vandaag."

Cameron keek naar de drie meisjes en stopte om een overdreven buiging voor hen te maken met zijn arm waar hij zijn raket vasthield zijwaarts uitgestrekt en zijn vrije hand in zijn middel. Ze begonnen meteen te giechelen en te fluisteren.

"Die schuur van jou," zei Cameron tegen Fuse op weg naar de sportzaal, "is daar een gedeelte zonder obstakels, waar geen stallen of omheiningen zijn?"

"Ja, hoor." zei Fuse. "Aan de zuidelijke kant is er niets."

"Zie je hoe hoog dat net is?" Cameron wees met zijn raket naar het net en ze keken achterom in de richting van het tennisveld.

"Ongeveer tot je middel."

"Juist. Schilder ter hoogte van je middel een witte lijn van zes meter lang op de muur van de schuur. Oefen je opslag en je volley tegen de muur van de schuur. Het maakt niet uit waar de bal heen stuitert, zorg gewoon dat je hem een centimeter of vijf boven de witte lijn slaat als je opslaat en ren dan naar de muur."

"Denk je echt dat dat zal helpen?"

"Je moet oefenen op je groundstroke, je smash, je backhand en al de rest. Maar ik zeg het je, als je de opslag en de volley beheerst, zal je winnen met tennis. Kom op, we moeten ons opfrissen voor de algebrales van Mr. Anderson.

Ze liepen naar de kleedkamer voor de jongens achteraan de sportzaal.

"Bedankt om me te helpen bij het oefenen." zei Fuse.

"Geen probleem, je zal het me nog wel terugbetalen. Ik heb namelijk nog altijd hulp nodig met stereometrie."

* * * * *

Fuse zat een dik geïllustreerd boek te lezen op de achterste rij in de klas van Mr. Anderson.

“Mr. Fusilier.”

Fuse schrok en toen hij opkeek, zag hij dat Mr. Anderson op hem afkwam. De andere leerlingen keken in stilte naar de leraar.

"Zou je vandaag misschien deel willen nemen aan de les?"

"J-ja, mijnheer." Fuse sloot het boek en schoof het onder zijn wiskundeboek.

"In dat geval, kan je me vertellen wat je op het bord ziet staan?"

"Een vierkantsvergelijking."

"Ja en voor de andere leerlingen, die het afgelopen half uur opgelet hebben, maar niets begrepen hebben van mijn uiteenzetting, wat is jouw definitie van een vierkantsvergelijking?"

"Een vierkantsvergelijking is een tweedegraadsvergelijking met één variabele, in dit geval x."

“Opnieuw correct." Mr. Anderson hield zijn boek tegen zijn borst en keek rond naar de anderen. "En zou je ons nu ook de wortelformule willen geven?"

Fuse concentreerde zich een ogenblik op het bord en antwoordde dan: "x is gelijk aan min b, plus of min de vierkantswortel van b kwadraat, maal vier ab, gedeeld door twee a."

Mr. Anderson bladerde in zijn wiskundeboek naar een pagina. “Zeer goed, Mr. Fusilier.” Hij ging weer vooraan in de klas staan.

"Wijsneus." fluisterde iemand links van Fuse.

Hij draaide zich en zag Monica Cuddlestone naar hem glimlachen. Ze was een brunette met diepblauwe ogen en ze had de schattige gewoonte alleen met de rechterkant van haar mond te glimlachen. Toen ze haar tong over haar bovenlip liet glijden, verslikte hij zich en keek snel weer naar de leraar. Ze giechelde.

"Lees maar verder in Gray's Anatomy nu, Mr. Fusilier." zei de leraar terwijl hij het bord wiste en er een nieuwe vergelijking op begon te schrijven. "Ik zeg het je wel als we weer hulp nodig hebben."

Fuse pakte zijn anatomieboek en opende het waar een potlood zijn plaats had gehouden. Het was geen schoolboek voor vakken die hij kreeg, maar een universiteitsboek dat hij uit de bibliotheek ontleend had. Hij bladerde een paar pagina's verder en begon te lezen over de ruggengraat en het ruggenmerg.

* * * * *

Fuse zette zijn fiets tegen een hoge eik naast de porch. Hij liep de trap met twee tredes tegelijk op en duwde de voordeur open.

"Hallo, papa." riep hij en liet zijn boeken en tennisraket achter bij de voordeur. Hij liep rond de rolstoel van zijn vader en keek hem aan. "Heb je al je oefeningen gedaan vandaag?"

Zijn vader antwoordde niet.

Fuse nam de post van de schouw waar Mrs. Smithers hem altijd legde. Hij zag een brief van de bank, een rekening van zes dollar en vijftig cent van de kruidenier voor twaalf balen luzerne en een cheque van vijf dollar voor de melk van vorige week. Maar niets van zijn moeder of Octavia Pompeii. Hij dropte de post weer op de schouw en staarde een ogenblik in het vuur, dan schoof hij het bijzettafeltje tot voor zijn vader.

"Is het goed als ik een witte lijn op de muur van de schuur schilder? Cameron zei dat ik vooruitgang zou boeken als ik in de schuur oefen tegen de muur."

Hij keek naar zijn vader en zag hem knipperen. Hij merkte ook op dat hij verse kleren aanhad en pas geschoren was. Fuse wist niet wat hij zou doen zonder verpleegster Smithers. Hij kon koken en zijn vader eten geven en hem 's avonds in bed stoppen, maar voor een invalide zorgen zonder hulp ging zijn petje te boven. De dokter kwam tweemaal per week langs, maar het was Mrs. Smithers die hem levend en gezond hield. Hij had er geen idee van hoeveel het kostte om de hele dag een verpleegster te hebben - de bank bekommerde zich om de medische facturen - maar hij was dankbaar voor haar hulp.

Toen Fuse het schaakbord wilde nemen, bewogen de ogen van zijn vader maar ze konden de beweging van zijn hand niet volgen, alsof het een hele tijd duurde voor de actie tot hem doordrong.

"Ik heb een nieuwe openingszet bedacht in de geschiedenisles vandaag." Fuse zette de schaakstukken klaar. "Ik wil weten wat je ervan vindt."

Hij zette de schaakstukken voor beide kanten klaar en voerde de eerste vier zetten van het spel uit. Zijn vader bracht zijn kin schuin naar onder om de zetten te volgen.

"Oké, bekijk dit maar terwijl ik naar Stormy ga kijken. We hebben misschien al een nieuw veulen. Nadat ik de dieren verzorgd heb, zal ik wat ham en eieren bakken voor het avondeten. Wat denk je daarvan?"

Fuse trok zijn jas aan en ging langs de achterdeur naar buiten waar Ransom hem stond op te wachten. Het kleine paard hinnikte, zette een twaalftal snelle stappen in de richting van de schuur en rende dan terug naar Fuse.

"Ransom, hoe ben je buiten geraakt?" Hij aaide de nek van het paard. "Ik weet dat je niet over die omheining kan springen en de grendel is aan de buitenkant. Heb je de omheining kapotgetrapt? Ik ga eerst naar Stormy kijken en dan gaan we je omheining herstellen."

Het paard liep voorop naar de schuur en Fuse haastte zich achter hem aan.

Toen ze bij Stormy's stal kwamen, was het hek open. Fuse knipperde en schudde zijn hoofd.

"Ben ik aan het hallucineren, Ransom, of bewoog dat hek toen we binnenkwamen?" Hij keek rond in de stille schuur en omhoog naar de koerende duiven. Hun kopjes gingen op en neer en heen en weer terwijl ze hem bekeken. Hij haalde zijn schouders op. "Misschien heb ik een bril nodig."

Stormy stond zwaar te ademen naast haar trog met haar hoofd naar beneden.

"Hallo, Stormy, schatje. Nog steeds geen baby, hé?"

Hij streelde haar nek en ze tilde haar hoofd op naar hem met haar ogen halfdicht.

Hij knielde in het hooi en voelde met zijn hand langs haar buik. "Ik voel hem bewegen. Het zal niet lang meer duren nu." Hij controleerde haar trog; hij was halfvol. "Je hebt niets gegeten vandaag."

Ransom keek ook in de trog en begon dan Sormy's haver op te eten.

“En je hebt nog genoeg water. Ik weet dat je je ellendig voelt, maar je kan niet de hele dag zonder eten en drinken." Hij zag dat ze nog meer dan genoeg hooi had. "Wel," zei hij en stopte even, "er valt hier niet veel te doen voor mij. Ik ga de varkens verzorgen en de koeien melken. En dan zal ik terugkomen om te zien hoe het met je gaat."

* * * * *

Fuse werd wakker van een luid gebons. Hij greep zijn kussen en trok het over zijn hoofd. Even later was het geluid er weer. Hij gooide de dekens van zich af en ging rechtop zitten.

Zou het mama zijn? Maar waarom zou ze kloppen?

In enkel zijn pyjamabroek haastte hij zich de trap af. Toen hij bij de voordeur aankwam en het licht aanklikte, was het gebons er weer, maar het kwam van de achterkant van het huis.

Hij keek naar de klok op de schouw: 3:45.

Wie staat er in godsnaam aan de achterdeur op dit uur?

Toen Fuse zich door de donkere keuken haastte, werd er weer geklopt; dit keer met nog meer aandrang. Hij deed het licht aan in de keuken en gooide de deur open.

"Jij!"

Het was het meisje dat hij de dag voordien slapend in de schuur gevonden had. Ransom huppelde rond bij de trap naar de porch en was bijna even opgewonden als zij.

Het meisje brabbelde iets en gebaarde naar de schuur.

"Wat zeg jij allemaal?" Fuse rilde van de kou. "Ik versta je niet."

Opgewonden ratelde ze weer wat onverstaanbare woorden en stampte met haar kleine voet op de grond. Dan bewoog ze heen en weer met haar armen alsof ze een baby vasthield die ze wiegde.

“Stormy!” riep Fuse en rende naar de schuur.

Hoofdstuk vier

Fuse hoorde Stormy's gekrijs zodra hij door de deur van de schuur was.

Hij haastte zich naar de stal waar de merrie trillend door de weeën met haar hoef over de grond schraapte. Ze keek naar hem met grote ogen en maakte een keelgeluid.

Een lantaarn die aan een haakje hing, verspreidde een flikkerend geel licht. Fuse vroeg zich af waarom hij brandde. Toen het meisje achter hem binnenkwam, besefte hij dat ze daar de hele nacht geweest moest zijn.

Stormy hinnikte en liep in een halve cirkel terwijl ze naar haar achterhand keek.

"Oh, nee." fluisterde Fuse toen hij controleerde hoever het stond met de bevalling. "Stuitligging."

Hij liet zijn hand langs de zij van het paard glijden en keek dan naar het meisje. Ze keek van hem naar het paard en was duidelijk ongerust.

"Het veulen probeert er achterwaarts uit te komen."

Ze schudde haar hoofd.

"Ransom!" Fuse struikelde bijna over het andere paard dat met wijd open ogen naast Stormy stond. "Je loopt in de weg."

Met zijn knie duwde hij Ransom opzij terwijl hij Stormy probeerde te troosten. Het meisje nam Ransom vast bij zijn manen om hem de stal uit te trekken. Zodra hij eruit was, kwam zij weer binnen en sloot de deur.

"Bedankt."

Fuse knielde bij de wateremmer om zijn handen en armen te wassen en gluurde naar haar gehavende koffer die in het stro lag. Hij was blij dat ze daar geslapen had, anders waren Stormy en haar baby misschien gestorven voor het ochtend werd.

"Ik moet de achterbenen vinden." zei hij terwijl hij zijn handen afspoelde in het ijzige water.

Het paard ging liggen, wriemelde rond en ging dan weer staan. Fuse bracht de emmer naar haar achterhand en hield haar staart uit de weg om haar te wassen. Stormy vond het koude water maar niks. Ze probeerde hem te bijten.

"Ik heb dit nog nooit alleen gedaan." Fuse ontweek de paardentanden. "Maar ik heb papa al geholpen met de koeien." Hij spoelde zijn handen opnieuw in de emmer. "Hou haar hoofd even vast."

Het meisje zei iets dat Fuse niet begreep en toen hij naar haar keek, haalde ze haar schouders op. Plots had hij het door: Ze sprak geen Engels.

"Haar hoofd!" zei hij en wees naar Stormy terwijl hij op zijn eigen hoofd tikte om duidelijk te maken wat hij bedoelde.

Het meisje knikte begrijpend, maar voor ze Stormy kon vastpakken, probeerde ze Fuse weer in zijn been te bijten. Hij sprong weg en gooide de wateremmer bijna omver. Het meisje sloeg haar armen om Stormy's nek en hield het paardenhoofd stevig vast tegen haar zij.

"Ja, dat bedoelde ik. Hou haar goed vast."

Stormy schopte naar Fuse, maar raakte de metalen emmer in de plaats waardoor hij tegen de muur vloog.

"De achterhand van het veulen is eruit, maar zijn voeten niet." Fuse veegde zijn handen aan zijn pyjamabroek. "We hebben maar een paar minuten meer voor hij zal proberen te ademen. Zo zal het nooit lukken. En het kan ook Stormy's dood betekenen." Hij wist dat het meisje hem niet begreep, maar benoemen wat hij deed, maakte het duidelijker voor hem.

Toen Fuse het veulen weer naar binnen begon te duwen, viel Stormy op haar knieën en rolde op haar zij. Fuse en het meisje probeerden het tegenstribbelende paard vast te houden. Hij duwde tegen het veulen en stak zijn hand ernaast. Stormy schreeuwde en kwam weer recht in een poging weg te raken van Fuse. Hij hield haar vast en stak zijn arm tot aan zijn elleboog in haar om de voeten van het veulen te zoeken.

Het meisje verloor haar grip en voor ze haar armen weer om de nek van het paard kon slaan, zette Stormy haar tanden in de dij vanFuse. Hij schreeuwde het uit en gaf een klap op haar neus met zijn vrije hand zodat ze losliet.

Het meisje kon eindelijk haar armen weer rond de nek van Stormy slaan en trok haar hoofd weg. Fuse vond de achterbenen van het veulen, hij pakte de hoeven in zijn hand en trok ze naar achteren. Stormy viel zwaar ademend op het strobed. Ze probeerde weg te wriemelen, maar het meisje hield haar stevig vast.

"Ik heb zijn voeten beet."

Fuse probeerde de achterbenen van het veulen in de goede positie te krijgen - zij moesten er eerst uit. Stormy verzette zich tegen het getrek, maar hij liet niet los en trok dan zijn voorarm en de hoeven voorzichtig uit haar zodat de hoeven niet tegen de vliezen zouden stoten.

Stormy probeerde weg te komen van Fuse en het meisje, en kwam moeizaam recht. Het meisje schreeuwde tegen Stormy terwijl ze haar grip op haar hoofd weer probeerde te verstevigen.

"Pers nu maar hard, Stormy." zei Fuse.

De achterhand van het veulen kwam eruit en Fuse liet Stormy even rusten. Na enkele minuten trok hij voorzichtig. De rest van het lichaam van het veulen begon tevoorschijn te komen.

Stormy kromde haar rug, hinnikte en perste hard. De rest van het veulen kwam snel en Fuse ving het op toen het uit Stormy viel. De navelstreng brak en Fuse legde de baby in het stro.

"Het is een merrieveulen." zei hij.

Hij maakte de mond van het veulen vrij en wreef het schoon met handenvol stro. Het meisje liet los en Stormy staarde naar het veulen. De kersverse moeder schudde zich van kop tot teen en begon dan haar baby schoon te likken. Het veulen opende de ogen en keek wild in het rond naar haar nieuwe omgeving. Fuse maakte plaats zodat Stormy haar kon schoonlikken. Hij was uitgeput, maar voelde zich euforisch toen hij zag hoe het veulen de wereld voor het eerst bekeek met haar grote bruine ogen.

"Ik denk dat ze allebei oké zijn."

Toen hij zijn armen schoonveegde met stro, rilde hij van de kou en hij keek naar Stormy's petroleumkachel. Hij brandde met een warme gloed, maar aangezien Fuse op blote voeten was en niet eens een T-shirt droeg, verwarmde de kachel hem niet echt.

Het meisje zei iets achter hem en dan voelde hij iets over zijn schouders; het was haar oude canvasvest. Het stelde niet veel voor, maar het gaf een beetje warmte. Hij was dankbaar en wenste dat hij haar taal sprak om te kunnen zeggen hoe erg hij het waardeerde.

"Bedankt." zei Fuse toen ze naast hem knielde.

Ze keken toe hoe het kleine paardje probeerde recht te komen. Het kreeg zijn voorste voeten onder zich, maar als het zijn achterste benen probeerde, wankelde het en viel op zijn zij in het stro.

Fuse en het meisje lachten.

Stormy moedigde het veulen met haar neus aan om het nog eens te proberen. Het worstelde zich recht en zette zijn eerste stapjes.

"Ze is nog maar vijf minuten oud en ze stapt al rond." zei Fuse. "Zie je die blonde manen en haar romige, bruine kleur? Ze is een palomino, net als haar moeder."

Hij zag het meisje glimlachend toekijken hoe het veulen rond waggelde en aan het been van haar moeder snuffelde.

"Goed zo." zei hij.

Het meisje keek naar hem. "God zo."

"Goed zo."

"Good zo?"

"Goed zo."

"Good zo." Ze streelde het veulen dat begon te drinken. "Good zo."

De staldeur opende krakend achter hen en Ransom kwam binnen. Hij wrong zich tussen Fuse en het meisje en stond dan naar het veulen te kijken.

"Hoe voelt het om papa te zijn?" Fuse legde zijn arm om het paard.

Ransom stapte naar voor om aan het veulen te snuffelen en Fuse liet hem doen. Stormy snoof, liet haar tanden zien en verplaatste zich tussen Ransom en haar baby. Ransom deinsde een stap achteruit en dan nog een. Hij had een verraste blik in zijn ogen en ging dichter bij het meisje staan.

"Ja, Ransom." Fuse wreef over zijn dij waar Stormy gebeten had. "Laat ze beter even met rust, tenzij je een oor wil verliezen."

Het meisje legde haar arm rond Ransoms nek en zei: "Good zo." Ze wees naar het veulen.

Ransom maakte een keelgeluid en snuffelde dan aan de wang van het meisje dat hierom moest lachen.

"We zouden het veulen Kerstman moeten noemen aangezien het kerstavond is." Fuse ging staan. "Nee, dat gaat niet voor een merrie. Ze is zo mooi, misschien noemen we haar Monica."

Het meisje fronste haar voorhoofd.

"Ik ga naar binnen een paar suikerklontjes halen voor Stormy. Ik kom onmiddellijk terug." Hij hield zijn wijsvinger omhoog en hoopte dat ze snapte dat hij maar een minuutje weg zou zijn.

Fuse stopte bij de deur van de schuur, verrast dat er grote sneeuwvlokken stil aan het neerdwarrelen waren. Er ligt al bijna vijf centimeter sneeuw. Hij trok de vest van het meisje dicht tegen zijn borst en rende naar het huis. Toen hij bij de achterdeur aankwam, stampte hij met zijn blote voeten op de porch en schudde de sneeuw van zijn schouders. Toen hij binnenkwam, merkte hij dat het er niet veel warmer was dan buiten.

Ik zal vuur maken als ik terugkom van de schuur.

Hij trok zijn laarzen aan en grabbelde zijn jas van het haakje achter de deur. Hij zag dat er nog een halfvolle doos suikerklontjes waren, dus nam hij een handjevol en haastte zich weer naar buiten met de vest van het meisje over zijn arm. Hij was snel weer in de schuur.

"Ik heb mijn jas aangetrokken." Hij ging naar de staldeur. "Jij mag dus..."

Ze was weg.

* * * * *

Tegen de tijd dat Fuse vuur gemaakt had in de keuken en koffiegezet had voor zijn vader was de zon op. Hij bleef even bij de gootsteen staan en staarde door het raam naar de vallende sneeuw. Er lag al meer dan vijftien centimeter sneeuw en de dikke vlokken bleven maar vallen; hij kon de schuur nog nauwelijks zien.

Fuse wachtte tot zijn vader wakker was zodat hij hem kon aankleden en de rolstoel voor het knapperende vuur zetten. Hij zou hem dan helpen wat koffie drinken voor hij de koeien ging melken, de andere dieren ging voederen en Stormy en haar nieuw veulen nog eens ging controleren.

Hij dacht aan het meisje terwijl hij voor het keukenraam stond. Ze was daarbuiten, in de sneeuw en nu had ze geen vest.

Waar komt ze vandaan en waarom kent ze geen Engels?

Als hij wegbleef uit de schuur zou ze misschien weer in Stormy's stal binnengaan, waar het warm was.

Twintig minuten later hield Fuse een lepeltje gesuikerde koffie voor de lippen van zijn vader. "Zuster Smithers komt vandaag niet, papa."

Zijn vader slurpte van de koffie en likte aan zijn lippen.

Fuse had een laaiend vuur gemaakt in de haard en de kachel in de keuken was witheet dankzij de grote hoop hout die hij erin gestopt had. Het huis zou snel warm en gezellig zijn.

"Het is kerstavond. Mrs. Smithers moet voor haar eigen gezin zorgen."

Fuse keek naar de vier kerstcadeaus op de sofa - twee voor zijn vader en twee voor zijn moeder. Hij had een overhemd en een lederen portefeuille gekocht voor zijn vader en een lange gele sjaal en een broche met camee voor zijn moeder.

"Het is het eerste jaar dat we geen kerstboom hebben." Hij draaide zich naar zijn vader. "Weet je nog die keer dat we samen die den van bijna vier meter omgehakt hebben daar aan de andere kant van de grote vijver? We moesten er nog een halve meter afhalen onderaan voor hij daar in de hoek bij de trap kon staan." Hij nam nog een lepeltje koffie. "Het was de mooiste kerstboom die we ooit gehad hebben."

Mr. Kupslinker van de bank gaf Fuse altijd geld als hij het nodig had. Niet voor tennisballen of zo, maar voor boodschappen, schoolbenodigdheden en andere noodzakelijke dingen, zoals boeken. Het geld van de melk hielp een beetje om de elektriciteitsrekening en eten voor de dieren te betalen. Verder had hij niets van inkomen. Mr. Kupslinker zei dat kerstcadeaus volgens hem zeker noodzakelijk waren.

Fuse wist wel dat het geld van de bank ooit terugbetaald moest worden, maar hij wist niet wanneer of hoe.

Hij dacht weer aan afgelopen maandag, toen hij naar de bank geweest was om tien dollar te vragen aan Mr. Kupslinker om kerstcadeaus te kopen voor zijn ouders. De bankier had naar zijn vader gevraagd en dan had hij een suggestie gedaan.

"Misschien moet je overwegen de boerderij te verhuren aan iemand die erop kan werken."

"Verhuren?" vroeg Fuse.

"Ja. Binnen vier maanden is het al lente en moet er geplant worden. Als je vader dan nog niet hersteld is, zal je misschien nog een jaar zonder inkomen zitten." De bankier zette zijn bril af en haalde een witte zijden zakdoek uit het borstzakje van zijn krijtstreeppak. Hij poetste een van de glazen op met de zakdoek. "In feite," hij hield zijn bril tegen het licht, "zal je je nog dieper in de schulden steken."

Meer dan tachtig hectare ploegen en beplanten was het zwaarste werk van het hele jaar. Zelfs als Fuse zou stoppen met school, kon hij het niet alleen aan.

"Kunt u me genoeg geld lenen om twee boerenknechten te betalen?"

"Vincent, je weet dat ik dr. Mathews en zuster Smithers elke maand betaal." Hij zette zijn bril weer op en vouwde zorgvuldig de zakdoek. "Ik heb je al meer geld voorgeschoten dan ik had mogen doen. Als onze raad van bestuur te weten komt dat ik geld uitgeleend heb zonder onderpand, kan ik mijn job verliezen."

"Het spijt me, Mr. Kupslinker. Dat wist ik niet." Fuse had er nooit bij stilgestaan dat het mogelijk was dat zijn vader lange tijd invalide zou zijn. Als hij na vier maanden niet verbeterd was, zou hij misschien nooit beter worden.

"Iemand anders de boerderij laten leiden, is een goede optie." Mr. Kupslinker glimlachte twee rijen kleine, regelmatige tanden bloot. Ze zagen eruit alsof ze afgevijld waren.

Fuse wist niet wat hij moest antwoorden. Hij had nooit gedacht aan de mogelijkheid dat er iemand anders dan zijn vader voor de boerderij zou zorgen.

"Je zou de boerderij voor lange termijn kunnen verhuren. Het land in handen geven van een ... eh..." De bankier stopte even om zijn keel te schrapen. "Een competente boer, iemand die we vertrouwen, iemand die het werk aankan."

Fuse aarzelde om iemand op de boerderij te laten werken omdat het te veel klonk als deelpacht en hij wist dat dat iets was dat zijn vader nooit goed zou keuren. Zijn vader had bijna tien jaar op de boerderij gewerkt, met de hulp van boerenknechten als het nodig was, tot het ogenblik dat hij van de windmolen gevallen was en zijn ruggengraat verwond had in oktober. Hij had geprobeerd een moersleutel te grijpen toen hij bezig was een bus op de as te vervangen wanneer een plotse windstoot de schoep deed draaien en hem van het platform stootte.

Dr. Mathews had gezegd tegen Fuse dat hij niets kon doen. De gebroken arm van zijn vader was al genezen, maar zijn rugletsel moest vanzelf genezen. Zuster Smithers gaf hem fysiotherapie om de spieren aan het werk te houden, maar alleen tijd en rust zouden zijn ruggenmerg herstellen. Tot die tijd was zijn vader verlamd vanaf zijn nek.

"Ik denk niet dat papa graag zou hebben dat de boerderij verhuurd wordt." zei Fuse tegen de bankier.

"Tja, in dat geval kan ik niet verantwoordelijk zijn voor wat er gebeurt als de raad van bestuur te weten komt dat ik een groot bedrag voorgeschoten heb voor de boerderij. Er is een kans dat er beslag op gelegd wordt en dat ze geveild wordt."

Beslaglegging.Waar moeten papa en ik dan heen? Was mama hier maar.

Zij had altijd alle financiële beslissingen genomen.

"Je kent toch Buford Quackenbush, hé, Vincent?"

Fuse knikte.

"Zijn boerderij grenst aan die van jullie aan de noordkant. Hij heeft veel arbeiders en ik denk, als we een goeie deal voorstellen, dat hij misschien wel bereid zal zijn om jullie boerderij over te nemen en de twee boerderijen tegelijk uit te baten."

"Daar moet ik over nadenken, Mr. Kupslinker."

"Ik kan de papieren deze middag opstellen en aangezien je vader wettelijk niet handelingsbekwaam is en je moeder in het buitenland zit, kan jij tekenen in naam van je vader."

Fuse wist niet of dat wettelijk zou zijn, maar hij had tijd nodig om erover na te denken.

"I-ik weet niet goed wat ik moet doen."

"Soms moet je voor zulke zaken vertrouwen op het oordeel van iemand die ouder is. Iemand die meerdere jaren ervaring heeft met zakendoen. Je kent mijn reputatie, jongen, en je weet dat ik nog nooit geaarzeld heb om je te helpen."

"Ja, mijnheer. Ik weet het."

"Ga nu maar naar huis en denk erover na. Maar er moet iets gebeuren voor het einde van het jaar. Dat is dus binnen een week. Als je moeder dan nog niet terug is... wel..." Hij spreidde zijn handen in een gebaar van hopeloosheid.

Fuse ging staan om te vertrekken en Mr. Kupslinker stak zijn hand uit. Hij had zijn hand nog nooit geschud. Zijn hand voelde zacht en vochtig aan en deed Fuse denken aan de huid van de nek van een varken als hij het wegtrok van de trog om de biggetjes te laten eten.

Het knisperen van het vuur onderbrak zijn gedachten. Hij opende het haardscherm om nog wat hout op het vuur te leggen.

"Ik ga de varkens verzorgen voor ik het ontbijt klaarmaak, papa."

Hij gaf het laatste slokje koffie aan zijn vader en keek naar de hoek van de kamer bij de trap.

"Mama zal wel niet thuis zijn voor Kerstmis zeker."