Ο Βίος του Χριστού

Μεταξύ ημών και της ορατής παρουσίας Του, μεταξύ ημών και του δεδοξασμένου Λυτρωτού του καθημένου νυν εκ δεξιών του Πατρός, το νέφος εκείνο ακόμη επιπροσθεί. Αλλά το όμμα της Πίστεως δύναται να το διαπεράση· το θυμίαμα της αληθούς προσευχής δύναται να υψωθή άνευ αυτού· δι' αυτού η δρόσος της ευλογίας δύναται να κατέλθη. Και αν Εκείνος απήλθεν, αλλ' έδωκεν εις ημάς, εν τω Αγίω Αυτού Πνεύματι, πλησιέστερον το αίσθημα της παρουσίας Του, στενοτέραν την περίπτυξιν εν ταις αγκάλαις της στοργής Του, ή όπως θα απηλαύομεν και αν συνεζώμεν το πάλαι Αυτώ εν τη πολίχνη της Ναζαρέτ, ή συνεπλέομεν μετ' Αυτού επί των υδάτων της Τιβεριάδος. Δυνάμεθα να είμεθα εγγύς προς Αυτόν εν παντί καιρώ, και προ πάντων όταν εις προσευχήν το γόνυ κλίνωμεν, όσον ο Ηγαπημένος μαθητής ήτο όταν έκλινε την κεφαλήν επί του στήθους Εκείνου. Ο λόγος του Θεού είνε εγγύτατα εις ημάς, και εις τα στόματα και εις τας καρδίας μας. Εις ώτα κλειστά η φωνή Του δυνατόν να φαίνεται ότι δεν ηχεί πλέον. Οι σφοδροί θόρυβοι του πολέμου δυνατόν να διασείωσι τον κόσμον· αι άπληστοι κλήσεις της φιλαργυρίας και της ηδονής δυνατόν να πνίγωσι την ευγενή έκφρασιν ήτις κελεύει ημάς «Ακολουθείτε Μοι»· μετά δισχίλια έτη Χριστιανοσύνης, οι άπιστοι ψιθυρισμοί της ανυπομόνου δυσπιστίας δυνατόν να καθιστώσι δύσκολον διά την Πίστιν να επαναλαμβάνη, άνευ υβρισμού, το σύμβολον όπερ υπήρξεν η αναγέννησις του κόσμου. Έτι μάλλον, και θλιβερότερον ακόμη, δυνατόν από καιρού εις καιρόν ν' ακούηται, εν τη Χριστιανική Ευρώπη, η ύβρις βλασφήμου τινός γλώσσης, επακολουθούσης να εμπαίζη τον Υιόν του Θεού, καθώς κείται εν τη αγωνία του κήπου, ή αφίνει την υστάτην πνοήν Του επί του δένδρου του πικρού. Αλλά το μυστήριον του Κυρίου είνε μετ' εκείνων οίτινες φοβούνται Αυτόν, και Αυτός θα δείξη αυτοίς την διαθήκην Του. Εις τους θέλοντας ν' ακούσωσιν εισέτι ομιλεί. Επηγγείλατο ότι θα είνε μεθ' ημών πάντοτε, έως της συντελείας του αιώνος, και δεν εύρομεν την επαγγελίαν Του διαλείπουσαν. Τριάκοντα τριών μόνον ετών βραχύν βίον έζησεν επί της γης· επί τρία μόνον διακεκομμένα και τεταραγμένα έτη εκήρυξε το Ευαγγέλιον της Βασιλείας· αλλά διά πάντοτε, μέχρις ου όλοι οι αιώνες συντελεσθώσι, και η γη αυτή και οι ουρανοί παρέλθωσι, θα ευρίσκη έκαστον εκ των πιστών και γνησίων τέκνων Του ειρήνην και ελπίδα και συγγνώμην εν τω ονόματι Αυτού, και το όνομα τούτο θα καλήται Εμμανουήλ ο εστι μεθερμηνευόμενον

&«Μεθ' ημών ο Θεός». &

1) Οι αστρολόγοι διαιρούν τον ζωδιακόν κύκλον εις τέσσαρα τρίγωνα, το του πυρός, το της γης, του αέρος και του ύδατος.

2) Ο πιθανός αριθμός των Νηπίων εμεγαλοποιήθη υπερβαλλόντως. Μία αιθιοπική παράδοσις, την οποίαν προθύμως παραδέχεται και ο Βολταίρος τους αναβιβάζει εις 14,000! Αν λάβωμεν υπ' όψει ότι η Βηθλεέμ ήτο έν απλούν χωρίον κατοικούμενον από 2,000 ψυχάς, θα παραδεχθώμεν κατ' ανάγκην ότι καθ' όλην αυτής την περιοχήν δεν εσφάγησαν άνω των είκοσι και ίσως ούτε και τόσα. Προ πάντων αφού ήσαν «από διετούς και κατωτέρω».

3) Σημ. του Εκδότου. – Τας ιδέας ταύτας, καθώς και άλλας, του διαμαρτυρομένου συγγραφέως, πρέπει να τας βάλη υπό κάθαρσιν ο αναγνώστης ο ορθόδοξος.

4) Όστις αγνοεί το ύφος των Αγίων Γραφών, εκείνος μόνον δύναται να ευρίσκη αφορμήν συζητήσεως από τοιαύτας εκφράσεις, αι οποίαι, άλλως δεν λαμβάνονται κατά γράμμα. Ευθύς εν αρχή του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου, ο Ιησούς Χριστός καλείται, «υιός Δαυίδ, υιός Αβραάμ». Θα ειπή ότι ήτον, κατά γράμμα, υιός και του Δαυίδ και του Αβραάμ; Πασιφανέστατα, η λέξις υιός σημαίνει απόγονος· Αλλά και «η αδελφή της μητρός Αυτού Μαρία η του Κλωπά», πώς ηδύνατο να είνε αδελφή της Παρθένου, αφού είχε το ίδιον μετ' αυτής όνομα; Ποία δε η χρησιμότης του ονόματος, αν αντί διακρίσεως, σύγχυσιν μάλλον επιφέρει; Πού ηκούσθη δύο αδελφαί ζώσαι να ονομάζωνται Μαρία 1η, Μαρία 2α; Τότε έπρεπε να καταργηθή το όνομα, και οι άνθρωποι να ονομάζωνται με αριθμούς. Όθεν η Μαρία η του Κλωπά είνε παραδεδεγμένον ότι ήτο εξαδέλφη της Παρθένου, και οι αδελφοί του Κυρίου ήσαν συγγενείς Αυτού. Διότι εκ της Παρθένου δεν ηδύνατο να γεννηθή άλλος Χριστός, καθώς δεν ηδύνατο να υπάρξη και άλλη Μήτηρ του Θεού, αειπάρθενος, πανάμωμος, και υπερτέρα πάντων των κτισμάτων. Σ. Μ.

5) Ου προ πολλού χρόνου ο διάσημος Άγγλος καθηγητής Ούξλεϋ και ο μέγας Γλάδστων συνεζήτησαν εν τω τύπω επί της ουσίας του θαύματος τούτου. Ο Γλάδστων υπερεμάχησεν υπέρ της ορθοδόξου γνώμης, και επολέμησε πάσαν «ορθολογιστικήν» παρερμηνείαν ή διαστροφήν του θαύματος.

6) Οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης, όταν τύχουν εις ταξείδιον, πίνουσι καφέν, αν τις καφεπώλης παραθέση εις αυτούς, χωρίς να παραγγείλουσιν, αλλά δεν τον πληρώνουν, εν ημέρα Σαββάτου. Τον πληρώνουν όμως την επαύριον.

7) Υπάρχουν και άλλα παραδείγματα. Η Φουλβία επανειλημμένως ετρύπησε με χρυσήν βελόνην την γλώσσαν της αποτμηθείσης κεφαλής του Κικέρωνος, και η Αγριππίνα ύβρισε την κεφαλήν της αντιζήλου της Λολλίας.

8) Υπάρχουν και άλλα παραδείγματα. Η Φουλβία επανειλημμένως ετρύπησε με χρυσήν βελόνην την γλώσσαν της αποτμηθείσης κεφαλής του Κικέρωνος, και η Αγριππίνα ύβρισε την κεφαλήν της αντιζήλου της Λολλίας.

9) Η Τουρκική Κυβέρνησις, μετά μεγάλης πονηρίας, έταξε την ενιαυσίαν προσκύνησιν των Μωαμεθανών εις τον τάφον του Προφήτου Μωυσέως (!!), κατά τον αυτόν χρόνον ότε η έλευσις των εορτών του Πάσχα κατακλύζει την Ιερουσαλήμ από χριστιανούς προσκυνητάς. Συνήντησα εκατοντάδας των Μωαμεθανών τούτων εις τα πέριξ της Αγίας Πόλεως κατά το Πάσχα του 1870, και ούτοι θα ήσαν ισχυρά συνδρομή εις τους Τούρκους, εν περιπτώσει ταραχής τινος μεταξύ Χριστιανών εν τη εκκλησία του Παναγίου Τάφου.

10) Είνε πρόσθετος απόδειξις της αξιοπιστίας της διηγήσεως, τόσω πολυτιμοτέρα όσω όλως ασχεδίαστος, ότι οι χαρακτήρες της Μάρθας και της Μαρίας, ως περιγράφονται συντόμως υπό του Ευαγγελιστού Ιωάννου, εντελεστάτα αντιστιχούσι και αρμόζονται προς τους χαρακτήρας των οποίοι φαίνονται εν τω ανεκδότω το οποίον διηγείται, ως είδομεν ανωτέρω, ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Όσοι απορρίπτουσι την γνησιότητα του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, ας εξηγήσωσι τουλάχιστον, ως λέγει ο Μάυερ, το «φιλολογικόν θαύμα».

11) Πειθόμενος εις τους ιδίους λόγους του, οφείλει να ομολογήση ενταύθα ο εμβριθής και βαθύφρων συγγραφεύς, ότι εις την ιδίαν ανάγκην, την οποίαν ησθάνθη η Μαρία, υπείχουσι και οι Χριστιανοί, οι μη Διαμαρτυρόμενοι, όσοι το εσωτερικόν αίσθημα της ευσεβούς στοργής των συνειθίζουν να εκδηλώσι δι' εξωτερικών σημείων, οίον προσκυνήσεων και ασπασμών των εικόνων και λειψάνων και άλλων θρησκευτικών ενθυμίων.