Vissenpraat

Panagiota Prokopi

Vissenpraat

Uitgeverij: Tektime

Inhoudsopgave

  Vissenpraat

  Het aquarium

Copyright © 2020 by Panagiota Prokopi

All rights reserved. This work may not be reproduced, copied, edited, published or transmitted in any way without any written permission by the author or the publisher.

Vissenpraat

P. Prokopi

NL

Translation: Leen Vermeersch

Fool Stop vertaling en correctie

Het aquarium – vissengesprekken

Een zonnestraaltje drong geniepig tussen de grijze flatgebouwen, viel door Mr. Pensatores raam op de vijfde verdieping en lichtte het kantoor van de advocaat helemaal op. Een klein beetje later, als het kantoor en het water in het aquarium op het tafeltje voor het raam waren opgewarmd, vertrok het zonnestraaltje op zoek naar andere ramen. Nog voor een ander zonnestraaltje het kantoor kon bereiken, was er een gerammel met sleutels hoorbaar, de deur van het lege kantoor werd geopend en de advocaat stapte naar binnen en sloot de deur achter zich. Hij wilde het licht aansteken, maar voor hij op het knopje duwde, keek hij naar het raam en realiseerde zich dat hij niet meer licht nodig had dan wat door het raam binnenviel. Hij ging naar zijn bureau, legde zijn aktetas neer en hurkte voor het aquarium om zijn visjes te zoeken. Ze waren nergens te bespeuren. Hij keek achter het scheepswrak waar hun eieren lagen, maar daar waren ze niet, dus tikte hij met zijn vinger op het aquarium terwijl een bezorgde blik op zijn gezicht verscheen. "Waar kunnen ze zijn?" vroeg hij zich af. Hij tilde zijn andere hand op en tikte met twee vingers. Tot zijn opluchting verschenen zijn geliefde visjes bij de deur van de toren en de advocaat glimlachte naar ze. Ze zwommen recht op zijn vinger af om hallo te zeggen en haastten zich dan terug naar hun eieren.

"Zo, mijn lieve, kleine visjes," zei Mr. Pensatore terwijl hij recht kwam en de visjes omhoogkeken naar hem, "blijkbaar is het vandaag de belangrijkste dag van jullie leven! Jullie zwemmen al drie jaar lang samen in het aquarium, van toen jullie nog klein waren, en eindelijk is de dag gekomen waarop jullie ouders worden. Ik besef dat jullie erg ongeduldig moeten zijn, dus vandaag trakteer ik." zei hij en strooide eten in het aquarium.

Hij sprak verder terwijl ze aten: "Weet je, ik heb dit nog nooit verteld, maar toen ik dit aquarium kocht, wilde ik het opvullen met heel veel vissen. Maar toen ik jullie gekozen had en naar hier had gebracht, eerst Artles en dan jij, Bravado, wist ik dat jullie zouden volstaan om me gezelschap te houden en ik had geen andere vissen meer nodig. "Ah..." zuchtte Mr. Pensatore en hij ging aan zijn bureau zitten om aan zijn zaken te werken.

In het aquarium...

"Kijk Bravado, die arme Mr. Pensatore is weer triest... ik denk dat hij aan het huilen is."

"Hm... mensen... laten we even naar de kinderen gaan kijken, het is belangrijk dat we erbij zijn als ze uitkomen, ik wil een van de eerste gezichten zijn die ze te zien krijgen."

"Hou op met je zorgen te maken, er zijn hier toch maar drie gezichten!"

"Ik wil dat mijn kinderen weten dat ik ze nooit onbeschermd achter zal laten... dat ik er altijd zal zijn voor ze en dat..."

"Bravado, kijk!"

"Eh? Wat? Waar? Wat is er gebeurd?"

"Ons eerste eitje komt uit!"

"Snel! Haast je! Misschien moeten we iets doen! We moeten erbij zijn!" zei de vader opgewonden en hij rende naar het eitje dat bewoog.

"Bravado, kom terug. Ze weten goed genoeg wat ze moeten doen. Ze hebben jou niet nodig om in de weg te lopen."

"Ze hebben mij niet nodig..." zei Bravado met dezelfde trieste blik als Mr. Pensatore, "maar hoe kan het dat ze mij niet nodig hebben; ze zijn zo klein en kwetsbaar... je zegt dat om me te jennen, is het niet?"

"Nee Bravado… echt niet, weet je niet meer hoe het was toen wij uitkwamen?"

"Je weet toch dat ik alleen in een viskom zat... helemaal alleen, tot ik jou hier vond dankzij Mr. Pensatore."

"Ja, mijn schat, maar ook toen je alleen was, was alles oké!"

"Ja, tuurlijk. Maar dat is de reden waarom ik dacht dat de papegaai en de hamster in de kooien tegenover me mijn ouders waren! ZIJ WAREN de eerste gezichten die ik had gezien..."

"Ja, ja, maar onze kinderen hebben ons; kijk nu... daar... er beweegt nog een eitje."

"En dat erachter ook, zie je het?"

"Denk je dat ze allemaal tegelijkertijd zullen uitkomen?"

"Laten we gewoon hopen dat die drie uitkomen voor een of andere krankzinnige cliënt langskomt en het aquarium doet schudden met zijn vreselijke, luide stem."

"Sst, wees stil en kijk! De eerste komt eraan!"

"Kom op! Laten we helpen!"

Bravado haastte zich naar de nieuwgeborene en praatte zachtjes tegen hem terwijl hij uit zijn schaal en in Bravado's open armen kroop. Artles keek naar Mr. Pensatore. Hij was diep in gedachten verzonken en zich niet bewust van wat er aan het gebeuren was. De twee vissen hielden erg veel van Mr. Pensatore omdat hij hen altijd vertelde over de eigenaardigheden van het leven. Ook al waren ze nog nooit de wijde wereld in geweest, toch hadden ze een antwoord op al hun vragen dankzij de woorden van de advocaat. En dus vonden ze het vreselijk als hij zo triest was. Artles zag dat Bravado zijn handen vol had met een nieuwgeborene en dat hij een tweede aan het helpen was, dus zwom ze naar het oppervlak en tikte met haar vin tegen het glas. De advocaat keek afwezig op en haastte zich dan naar het aquarium toen hij besefte dat ze zijn aandacht probeerde te trekken. Hij hield haar nauwlettend in de gaten en toen hij bij het aquarium stond, zag hij dat ze ergens naar keek, dus volgde hij een stroom van luchtbellen die naar de armen van Bravado leidden. Hij had al twee kleintjes in zijn armen en het derde was net uitgekomen. De trotse vader pronkte met zijn kinderen en het gemoed van de advocaat schoot vol.

"Weet je wat ik zal doen? Ik neem de rest van de dag vrij. Ik zal hier naast jullie zitten. En delen in jullie geluk! Echte vrienden zijn erbij als hun vrienden gelukkig zijn en zijn gelukkig voor hen. Ze wensen hen niet alleen goede dingen toe, ze willen er ook bij zijn als er hun goede dingen overkomen!"

Hij ging in de bruine lederen fauteuil zitten die dichtst bij het aquarium stond en keek zwijgend toe terwijl de twee ouders hun kinderen leerden zwemmen en nu en dan een blik wierpen op die die nog sliepen. Het was ondertussen middag en Mr. Pensatore was blij dat hij niet gestoord geweest was, zelfs zijn secretaresse had niet op de deur geklopt. Hij vond dat deze dag bewezen had dat er ook in zijn wereld plaats was voor geluk, niet alleen het verdriet dat hij in de rechtbank zag. Terwijl hij van die gedachte zat te genieten, werd er op de deur geklopt. Hij gluurde nog een keer naar de eieren die nog uit moesten komen. Vier kleintjes zwommen rond hun moeder, eentje lag in de armen van zijn vader en er waren er nog twee onderweg. Een ander eentje had zijn hoofd al uit het ei gekregen en keek nu naar zijn vader die tegen hem sprak.

"Zo, mijn kleine visjes, tijd voor een bezoeker!" zei de advocaat en opende de deur.

"Laten we hopen dat deze bezoeker niet verdacht wordt van illegaal vissen en mijn baby'tjes de stuipen op het lijf jaagt met haar verhalen!" fluisterde Bravado tegen Artles.

"Wees toch niet zo pessimistisch! Trouwens, onze kinderen zijn te jong om mensen te begrijpen."

Alle vissen keken naar de deur, nieuwsgierig naar wie zou binnenkomen.

"Hallo! Goeiemiddag dan maar..." zei de hoge stem van een slanke vrouw in een grijze rok en een zwart jasje die in de deuropening stond.

"Hallo..." zei Mr Pensatore ongemakkelijk toen hij merkte dat de vrouw haar zonnebril nog op had en dat haar kin beefde terwijl ze haar tranen probeerde te bedwingen.

"Mag ik je lastigvallen met mijn echtscheiding?"

"Oh..." zei de advocaat, nog steeds afgeleid door de zonnebril, "Natuurlijk, kom toch binnen." Terwijl ze het kantoor binnenstapte, sloot Mr Pensatore de deur achter haar.

"Mijn naam is Tiker Lont en ik ben ontwerper. Mijn man heeft besloten mij te verlaten en dus vroeg ik me af of u mijn echtscheiding kon regelen."

"Ik begrijp het. Ga toch zitten." De advocaat wees naar de fauteuil die het verst van het aquarium af stond, maar ze negeerde hem en ging zitten waar hij net nog zat. Aangezien hij niet naast zijn dierbare visjes kon zitten, nam hij plaats aan zijn bureau. Hij haalde een nieuw vel papier uit een doos en nam zijn pen om alle belangrijke informatie te noteren over de zaak van de vrouw.

"Zo, Mrs. Lont, u zei dat u een ontwerper bent?" vroeg Mr. Pensatore terwijl hij probeerde onopgemerkt te kijken naar het aquarium om te zien of het laatste ei al was uitgekomen.

"Ja, ik ontwerp circuspoppen. Ik heb een atelier in het dorp waar ik ben opgegroeid, niet ver hier vandaan. Ik ben van plan daarheen terug te keren als we hier klaar zijn. Ik ben namelijk alleen voor mijn man naar de stad gekomen, Mr. Pensatore, maar nu hij me verlaten heeft, heb ik geen reden meer om hier te blijven. U moet begrijpen dat..." ze aarzelde. "Wat?" Mrs. Lont had gemerkt dat de advocaat naar het aquarium keek en automatisch keek ze nu ook.

"Oh... wat een mooi aquarium... en wat een mooie vissen!" zei Mrs. Lont terwijl ze haar zonnebril afzette. "Je bent net vader geworden!"

"Sorry dat ik wat afgeleid ben... Deze vissen houden mij al drie jaar gezelschap en vandaag is een erg belangrijke dag voor hen."

"Oh, nee, u hoeft zich niet te verontschuldigen. Ik zou mijn verontschuldigingen moeten aanbieden aan de vissen omdat ik ze niet had opgemerkt toen ik binnenkwam. Ze zijn zo indrukwekkend dat ze het niet verdienen dat iemand ze negeert! Ik ben zo verdrietig sinds mijn man me verliet dat ik op niet veel let om me heen." Mrs. Lont keek de advocaat aan en hij keek onderzoekend naar haar rode, betraande ogen.

"Hebt u zelf vissen, Mrs. Lont?" vroeg hij om haar even van haar scheiding af te leiden.

"Ja! In het dorp is er een kleine vijver bij mijn huis en toen ik daar nog woonde, ging ik vaak vis vangen in de zee die ik dan in de vijver uitzette. Op een bepaald moment raakte de vijver echter zo vol dat ik moest ophouden er nieuwe vissen in te stoppen want ik had geen tijd om ze allemaal eten te geven!

In het aquarium...

"Kijk, Bravado, de mevrouw glimlacht nu in plaats van te huilen. Ze moet erg veel van haar vissen houden!" zei Artles terwijl ze naar Mrs. Lont keek.

"Als ze even veel van haar man had gehouden als van haar vissen, dan had hij haar misschien niet verlaten." zei Bravado, trots dat hij zo'n slim idee had.

"Vergeet niet dat sommige vissen... ik bedoel... mensen... egoïstisch zijn!" Artles had hem snel een standje willen geven, maar ze raakte even niet uit haar woorden en dus kwam er geen reactie op haar opmerking.

In het kantoor...

"Vertel eens, hoe bent u beginnen poppen ontwerpen?" vroeg Mr. Pensatore. "Ik denk dat ik nooit eerder een poppenontwerper heb ontmoet."

"Wel... ik vind ze mooi en ze hebben me... betoverd... al zolang ik me kan herinneren! Waar er poppen zijn, wordt er altijd gelachen. En ik hou ervan mensen gelukkig te maken en via mijn poppen kan ik dat doen. Wacht even; ik heb er een mee in mijn tas." Mrs. Lont keek in haar tas en haalde er een lange doos uit. Ze opende de bovenkant en er kwam een klein stukje zijdepapier uit gepiept. Ze opende het zijdepapier en een pop met gouden kleren, een paarse hoed en rode puntschoenen begroette Mr. Pensatore.

"Hebt u dit kereltje gemaakt?"

"Ja! Het is de enige die ik uit het dorp meegebracht heb. Het is de laatste die ik gemaakt heb en ik heb hem meegebracht naar de stad om er nieuwe stof voor te kopen om nieuwe kleren te maken. Maar door de situatie met mijn man had ik er geen zin in en is hij in zijn doos gebleven tot vandaag. Vandaag heb ik hem voor het eerst meegepakt naar de stad. Ik heb hem meegepakt om er zeker van te zijn dat de stof die ik kocht, past bij het hout waaruit hij gemaakt is."

"Kan je hem even rechtzetten zodat ik hem wat beter kan zien?"

"Ja, hoor... ziezo..." zei ze terwijl ze de pop openvouwde en hem ophield bij het hout dat met touwtjes vastgemaakt was aan verschillende onderdelen van zijn lichaam.

"Er zijn zoveel touwtjes! Ik heb me altijd afgevraagd hoe poppenspelers erin slagen ze zo goed te laten bewegen!"

"Het is eigenlijk niet zo moeilijk. Kijk, dit blokje hout bestaat uit drie kleinere stukjes die samenkomen en elk stukje dient om verschillende touwtjes te bedienen. Kijk maar, het rechterstukje is voor de rechterkant, het linkerstukje voor de linkerkant en het stukje in het midden is om het lichaam en het hoofd te doen bewegen. Is het niet wonderbaarlijk?"

"Het lijkt wel tovenarij..." fluisterde Mr. Pensatore die nu zo geïntrigeerd was door de pop dat hij het laatste eitje vergeten was. En hij was niet de enige die in beslag genomen werd door de pop.

In het aquarium...

"Bravado!" riep Artles.

"Ja, mijn schat?" antwoordde hij.

"Kijk naar ons kleintje!"

"Ja, ik zie het. Je leert hen zwemmen en ze doen het heel goed."

"Nee, nee, daar... de laatste is ook uitgekomen." Bravado wendde zijn blik naar het eitje en schudde verrast zijn hoofd toen hij zag dat het eitje leeg was.

"Maar... waar is hij?" vroeg hij aan Artles.

"Niet bewegen," zei ze, "hij zit op je staart."

"Op mijn staart?" zei Bravado en hij kromde zijn lichaam om te kijken.

Het kleintje was ook gefascineerd door de pop. Hij lette op niets anders. Hij had zelfs zijn moeder niet opgemerkt. Hij stond stil te staren naar de pop. Mr. Pensatore had hem nu vast en Mrs. Lont probeerde hem te laten zien hoe hij hem moest doen bewegen.

"Kijk, Artles..."

Het kleintje bewoog zijn vinnen, zijn lichaam, zijn staart en zijn gezicht, precies zoals de pop bewoog. Hij imiteerde het zo precies dat Bravado boven hem keek om te zien of hij ook touwtjes had.

"Oh! Kijk! Kijk naar dat kleine visje, Mr. Pensatore!"

"Ja, ze zijn nu allemaal uitgekomen." zei de advocaat zonder zijn ogen van de pop af te wenden.

"Hou de pop even stil en kijk."

"Oké, oké, ik hou hem stil."

"Sst... Kijk naar het visje in het aquarium."

"Ik zie het. Het beweegt niet. Wat is daar zo bijzonder aan, Mrs. Lont? Gebeurde het nooit dat de vissen in uw meer niet bewogen?"

"Blijf naar hem kijken en beweeg de hand van de pop."

"Oké." zei de advocaat en hij trok aan het juiste touwtje.

Het visje bewoog meteen zijn vin.

"Hebt u dat gezien? Beweeg het nog een keer!"

Maar voor Mr. Pensatore de pop opnieuw kon doen bewegen, kwam Bravado eraan en nam het visje in zijn armen terwijl hij tegen Artles zei:

"Ik heb onze kleintjes, toen ze nog in het ei zaten, beloofd dat ik ze nooit onbeschermd achter zou laten. En ik zal ook niet toelaten dat die mensen hen belachelijk maken."

"Maar Bravado, je weet toch dat Mr. Pensatore onze kinderen nooit kwaad zou doen!"

"Ja, maar je hebt het zelf ook gezien," fluisterde hij terwijl hij de kleintjes naar haar duwde, "dit kleintje is speciaal."

"Bedoel je op een artistieke manier?"

"Sst, niet te luid, hij mag het niet weten en zijn broers en zussen ook niet."